Γράφει η ΑΘΗΝΑ ΚΑΝΙΤΣΑΚΗ
Ματαιότης Ματαιοτήτων!
Ξεφυλλίζει αμέριμνος την εφημερίδα και πέφτει το μάτι του στη στήλη των μνημοσύνων. Κοιτά αδιάφορα τα πρόσωπα των εικονιζόμενων και μ’ έκπληξη διαπιστώνει πως έχει μπρος του… έναν παλιό φίλο. Διαβάζει τ’ όνομα, την ηλικία, τα ονόματα των συγγενών, και καμιά αμφιβολία δεν έχει, πως ο κάποτε αγαπημένος φίλος δεν ανήκει πια στον κόσμο τον δικό του!
Αναθυμάται τις καλές παρέες που ’χαν κάνει οι δυο τους, δακρύζει και το μάτι πάει πιο κάτω στη φωτογραφία κάποιου, επίσης γνωστού!
Πιο πάνω άλλη γνώριμη μορφή…
Τι γίνεται εδώ πέρα; Ολοι οι παλιόφιλοι αποφάσισαν σωρηδόν να… αποχωρήσουν; Πανικοβάλλεται τώρα, για τα καλά… Ετσι γίνεται συνήθως!
Αφού τη ματαιότητα τούτης της ζωής όλοι την ξέρουμε, μα την… καταλαβαίνουμε, μόνο άμα μας παραπλησιάσει…
Μεγάλη συμφορά!
Ακουμπά το χέρι στο τιμόνι του αμαξιού του πατέρα. Ορθιος και κορδωτός στο κάθισμα, το μπροστινό, κάνει πως κοιτά τον εαυτό του στο καθρεφτάκι, ενώ με την άκρη τον ματιού περιεργάζεται τα κορίτσια στον δρόμο απέναντι!
Ποια να διαλέξει; Ποια;
Το αγοροκόριτσο με το ποδήλατο που δεν κάθεται ήσυχο ούτε στιγμή; Τη μοιραία… γυναίκα με τα μπουκλέ μαλλιά και το έξωμο ροζ, φουστανάκι; Ή τη συμπαθητική φιλόζωο, που εδώ και ώρα χαϊδεύει στοργικά τ’ αυτιά ενός πελώριου σκύλου;
Αν ήταν όλες μια, ναι, με χαρά του…
Πατάει ο μικρούλης την κόρνα με δύναμη, για να τον προσέχουν. Σηκώνουν αυτές το κεφάλι, τον κοιτούν εκνευρισμένες και του… γυρίζουν πλάτη! Τώρα καμιά δεν θα τον θέλει! Κι ω! Τι συμφορά…
Οι ανθοί!
Φορά λουλουδάτο, δροσερό φουστάνι με τιράντες και σκυμμένη ώρα πάνω στην πρασινάδα, δίπλα στα ολάνθιστα φυτά του γειτονικού σπιτιού, απασχολείται με τα δικά της. Μαζεύει… ´αθούς´ δηλαδή, απ’ τις… κολοκυθιές της, που καταλαμβάνουν όλο τον κήπο… μινιατούρα, μπρος στην πρόσοψη του σπιτιού της. Εναν-έναν τους κόβει, τους τινάζει, τους αραδιάζει με προσοχή σε ταψάκι, πιθανότατα, μετρώντας τους.
Θα βγάλουν μια μαγειριά ή όχι!
Κι όλ’ αυτά, όχι σε κανένα ορεινό χωριό, μα σε κοντινή ακτή, μερικά μέτρα απ´ τους λουόμενους…
Πραγματικά τη ζηλέψαμε…
Αιωρούμενος και μονίμως… απειλούμενος!
Εχει φτιάξει το καλύβι του στην άκρη του δρόμου, σε μια μικρή προεξοχή που αιωρείται στον γκρεμό!
Δεν φοβάται ο αθεόφοβος τα στοιχεία της φύσης;
Ή, τα ακόμα χειρότερα… στοιχειά:
Τον άνθρωπο και τα οχήματα του, που περνούν μουγκρίζοντας, μέρα-νύχτα, ξυστά απ’ το κρεβάτι του;
Πρωινό καφεδάκι στο λιμάνι…
Καλοκαιριάτικο, πρωινό καφεδάκι στο παλιό λιμάνι με το πλήθος απ’ τη πρόσφατη κρουαζιέρα ν’ αργοκινείται ολόγυρα! Πίνουμε το ρόφημά μας, απολαμβάνουμε και… παρατηρούμε!
Να ένα ζευγαράκι φορτωμένο στην πλάτη -σε ειδικό κάθισμα- τα μωρά! Από ένα ο καθένας, προχωρούν και κουβεντιάζουν, σαν να μην τρέχει τίποτα! Χαρά στο κουράγιο τους…
Και τι να πει κανείς για τα δυο ζεύγη των Γιαπωνέζων που μας τράβηξαν την προσοχή απ’ το πανομοιότυπο καπελάκι για σαφάρι που φορούν όλοι το ίδιο, με τη γηραιά κυρία που συνοδεύουν, με το κατάλευκο κι αρυτίδιαστο πρόσωπο, που μας πάει ντουγρού σε χρυσάνθεμα, παγόδες κι εξωτικές γκέισες…
Να κι ένας ξανθομάλλης ανυπόμονος!
Πίνει τη μπύρα του, ενώ δίπλα το γεμάτο ποτήρι κρασί αναμένει τη συμβία του, η οποία… προφανώς… ξεχάστηκε έξω από κάποια κοντινή βιτρίνα…
Αυτά κι έπεται συνέχεια…
