«Χωρίς το Θέατρο δεν μπορώ να ζήσω. Χωρίς την τηλεόραση μπορώ να ζήσω. Χωρίς το σινεμά δεν μπορώ να υπάρξω. Απλώς με το Θέατρο έχω μια περίεργη σχέση. Ενώ στο σινεμά θα ρισκάρω να κάνω κάτι με κάποιον που δεν ξέρει πολύ καλά τη δουλειά αλλά έχει μια καλή ιδέα, στο Θέατρο δεν μπορώ να ρισκάρω, ούτε να πάω με κάποιον που δεν μου ταιριάζει, που δεν βλέπουμε με τον ίδιο τρόπο το Θέατρο».
Ο Αλέξανδρος Λογοθέτης έκλεψε την παράσταση πέρυσι τον χειμώνα ως γιατρός Κυρίτσης στο τηλεοπτικό «Νησί». Παρ’ όλα αυτά η εμμονή του με το Θέατρο παραμένει αγιάτρευτη. Όπως και για τα Χανιά, τόπο καταγωγής του και τελευταίο του «αγκυροβόλιο» σε μια ζωή γεμάτη ταξίδια και αποδράσεις…
Οι «Διαδρομές» συνάντησαν τον Αλέξανδρο ένα μεσημεράκι στον Δημοτικό Κήπο και μίλησαν μαζί του για την τέχνη της υποκριτικής, την κρίση, την καταξίωση αλλά και την επιστροφή του στα Χανιά…
Τι γεύση σου άφησε το τηλεοπτικό «Νησί»;
Πολύ γλυκιά. Μια γεύση από αυτές που δύσκολα σου αφήνει η τηλεόραση. Δεν νομίζω ότι στην τηλεόραση έχει ξαναγίνει τέτοιου μεγέθους δουλειά, με εξαίρεση ίσως το ´10´. Κι αυτό ήταν μια μεγάλη δουλειά για τα δεδομένα της τηλεόρασης και οι συνθήκες ήταν επίσης καλές, αλλά το να είσαι έξω από την Αθήνα για 1,5 χρόνο και να δουλεύεις όπως δουλέψαμε χωρίς να υπάρχει η παραμικρή προστριβή είναι κάτι εντελώς ξεχωριστό. Μακάρι να ήταν και άλλες τέτοιες δουλειές…
Ως τηλεθεατής πώς την είδες τη σειρά;
Δικαιώθηκα και εγώ για την επιλογή μου, δικαιώθηκε και ο Θοδωρής για τις επιλογές και τις εμμονές του κάποιες στιγμές. Νομίζω ότι γενικά αν εξαιρέσεις το τελευταίο επεισόδιο -που νομίζω ότι κάπως τους ξέφυγε- κατά τα άλλα νομίζω ότι ήταν μια αξιόλογη δουλειά.
Το όνομα Λογοθέτης στην πορεία σου ήταν διαβατήριο ή βάρος;
Νομίζω πιο πολύ βάρος. Ειδικά στην αρχή. Στη Σχολή υπήρχαν δάσκαλοι που με έβαζαν να αισθάνομαι ότι έχω υποχρέωση απέναντι σε ένα όνομα λες και ο πατέρας μου ήταν ο Βεάκης ή ο Μινωτής. Καμία σχέση. Ήταν λίγο εμπόδιο με την έννοια ότι με βάραινε όλο αυτό. Άλλο πράγμα ο πατέρας μου όμως και άλλο εγώ.
Από τις σπουδές στη Σχολή του Εθνικού και μετά στην Αγγλία τι έχεις κρατήσει;
Στο Εθνικό ήμουν πολύ μικρός. Έκλεισα τα 18 μέσα στη Σχολή. Το ήθελα πάρα πολύ να το κάνω και ήταν ωραία χρόνια. Η Αγγλία ήρθε μετά, όταν ήμουν πολύ πιο συνειδητοποιημένος σε κάποια πράγματα αλλά και πολύ πιο απογοητευμένος από το Θέατρο σε κάποια άλλα. Μόλις είχα τελειώσει μια δουλειά με τον Λιβαθινό πάνω σε ένα έργο της Τσβετάγεβα, την ´Περιπέτεια´, που ήταν η ιστορία του Καζανόβα. Τότε είχα δουλέψει με Ρώσους δασκάλους και είχε ανοίξει το μυαλό μου. Δεν πήγα όμως στη Ρωσία γιατί δεν ήθελα να μπω στη διαδικασία να μάθω μια καινούρια γλώσσα και επέλεξα να πάω στην Αγγλία, αφού γνωρίζω καλά αγγλικά. Η Αγγλία μου έμαθε τον τρόπο να πειθαρχώ, που εδώ δεν τον είχα ανάγκη ούτε κανείς ενδιαφερόταν να μου τον μάθει. Με έβαλε στον δρόμο που είμαι και σήμερα για το πώς αντιμετωπίζω και βλέπω τη δουλειά μου και τι με ενδιαφέρει σε αυτή τη δουλειά. Ήταν κομβικό σημείο η Αγγλία.
Τι πρέπει να ακονίζει καθημερινά ένας ηθοποιός;
Έαν μιλάμε για έναν ηθοποιό που κάνει το Θέατρο που κάνει η Μούσκιν ή ο Κολιάντα, μιλάμε για ένα Θέατρο που απαιτεί από τον ηθοποιό το 1000% και αυτό σημαίνει ότι ο ηθοποιός πρέπει να ακονίζει καθημερινά τα εκφραστικά του μέσα. Αν είναι ένα Θέατρο όπως είναι το Θέατρο στη χώρα μας, τι να σου πω. Να κοιτάει να κρατάει το σώμα του σε μια εγρήγορση και την ψυχή του καθαρή…
Δηλαδή;
Κοίτα, υπό κανονικές συνθήκες στο εξωτερικό ένας ηθοποιός δεν κάνει τα πάντα. Άντε να κάνει σινεμά και Θέατρο. Δεν θα κάνει όμως και τηλεόραση, γιατί δεν έχει λόγο να το κάνει. Δεν μπορείς να τα κάνεις όλα. Μόνο στην Ελλάδα γίνονται αυτά και όχι μόνο σήμερα αλλά χρόνια τώρα. Δεν είναι δηλαδή σημείο των καιρών διότι έχουμε κρίση και κάνουμε τα πάντα. Πιο παλιά οι ηθοποιοί που έκαναν Θέατρο έκαναν μόνο Θέατρο. Το πρόλαβα αυτό το ´91 που αποφοίτησα. Η τηλεόραση μόλις είχε σκάσει μύτη. Σιγά – σιγά επικράτησαν η τηλεόραση και τα φράγκα και το Θέατρο πέρασε σε δεύτερη μοίρα όπως και συνεχίζει να είναι. Πάντως, σε όλα αυτά παίζουν ρόλο και το πώς εκπαιδευόμαστε ως ηθοποιοί και γενικότερα η Παιδεία που έχουμε ως Έλληνες. Όλα αυτά είναι αντίθετα προς τη δουλειά που κάνουμε. Σου μαθαίνουνε κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που θα έπρεπε να έχεις μάθει.
Η κρίση σε ποιο βαθμό και με τι τρόπο έχει επηρεάσει τη δουλειά σας;
Πιστεύω ότι δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Απλά τώρα έχουν μια μεγαλύτερη δικαιολογία οι παράγοντες και οι παραγωγοί να σου λένε ότι δεν υπάρχουν λεφτά. Και παλαιότερα σου λέγαν το ίδιο αλλά δεν υπήρχε κρίση, δηλαδή, ένας ηθοποιός όταν ξεκινούσε το ´91 -όπως εγώ- και έβγαινε στο επάγγελμα είχε πρόβλημα. Για τα πρώτα 2 – 3 χρόνια ήταν ριγμένος. Τώρα το κάνουν νόμιμα πλέον όλοι. Αυτό που δεν μπορώ να όμως να καταλάβω είναι ότι αφού υπάρχει κρίση γιατί κάνουν τόσα θέατρα; Μην φέρνουν τον Μπομπ Γουίλσον να σκηνοθετήσει το Εθνικό. Μην φέρουν 15 σχήματα από το εξωτερικό. Ρίξτε λεφτά σαν Υπουργείο στο ελληνικό Θέατρο. Διαφορετικά μην μιλάμε μετά για κρίση. Φέτος το καλοκαίρι υπάρχουν παραστάσεις που θα βγάλουν λεφτά. Ποιος θα τα βγάλει δεν ξέρω. Σίγουρα όχι όλοι οι ηθοποιοί, σίγουρα κάποιοι από αυτούς και σίγουρα οι παραγωγοί. Αυτό θα γίνεται πάντα.
Όπως είπες υπάρχουν πάρα πολλά θέατρα αλλά υπάρχουν και πάρα πολλοί ηθοποιοί…
Κάθε χρόνο βγαίνουν πάνω από 700 ηθοποιοί. Πού θα πάνε όλοι αυτοί; Δεν υπάρχει μια πολιτική εκπαίδευσης όπως δεν υπάρχει και μια Σχολή Σκηνοθεσίας, που το θεωρώ από τα μεγαλύτερα εγκλήματα. Ο καθένας γίνεται σκηνοθέτης Θεάτρου, όλοι γίνονται ηθοποιοί Θεάτρου έχει χαθεί το μέτρο. Νομίζω όμως ότι δεν είναι τυχαίο ότι δεν υπάρχει Σχολή Σκηνοθεσίας. Ποιος θα συνεννοηθεί με ποιον; Αν θέλουμε να κάνουμε πράγματα σε αυτή τη χώρα θα πρέπει να αρχίσουμε να συνεννοούμαστε και οι εγωισμοί, πολιτικοί, καλλιτεχνικοί κ.λπ. να πάνε στην άκρη. Δεν μπορεί ο Εγγλέζος, ο Γερμανός ή ο Αμερικανός να είναι τόσο λάθος και να μην μπορούμε να μάθουμε τίποτα από κανέναν άλλο λαό. Το Θέατρο γεννήθηκε στην Ελλάδα πριν από 2.500 χρόνια αλλά και πέθανε και στην Ελλάδα. Το θέμα είναι να δούμε τώρα τι γίνεται. Να ανοίξουν οι πόρτες και να μπορέσουμε να δεχθούμε επιρροές από άλλους ανθρώπους χωρίς να πιστεύουμε ότι τα ξέρουμε όλα. Για εμένα αυτό είναι το πρόβλημα του Έλληνα. Η στενομυαλιά του…
Κινηματογράφος, Θέατρο, τηλεόραση. Τι νιώθεις πιο κοντά σου;
Χωρίς το Θέατρο δεν μπορώ να ζήσω. Χωρίς την τηλεόραση μπορώ να ζήσω. Χωρίς το σινεμά δεν μπορώ να υπάρξω. Θέλω οπωσδήποτε να κάνω σινεμά γιατί μου αρέσει, είναι το παιχνίδι μου, το έδαφός μου, το τερέν μου. Το Θέατρο είναι κάτι που το έχω ανάγκη. Απλώς με το Θέατρο έχω μια περίεργη σχέση. Ενώ στο σινεμά θα ρισκάρω να κάνω κάτι με κάποιον που δεν ξέρει πολύ καλά τη δουλειά αλλά έχει μια καλή ιδέα, στο Θέατρο δεν μπορώ να ρισκάρω, ούτε να πάω με κάποιον που δεν μου ταιριάζει, που δεν βλέπουμε με τον ίδιο τρόπο το Θέατρο.
Έχεις φανταστεί ποτέ τον εαυτό σου μακριά από την υποκριτική;
Πολλές φορές μου έχει περάσει από το μυαλό αλλά όλο εκεί γυρνάω γιατί έρχεται από μόνο του. Είναι μια βαθύτερη ανάγκη τελικά. Έχω σκεφτεί και τον εαυτό μου στην Κρήτη να ασχολούμαι με τα κτήματα. Τον έχω σκεφτεί επιχειρηματία και το έχω κάνει κιόλας κάνοντας ένα μαγαζί στη Μύκονο με έναν πρώην φίλο, πάνε 20 χρόνια που τώρα δεν μιλάω μαζί του. Έχασα όλα μου τα λεφτά. Έχω φάει ήττες αλλά το θέμα είναι και τι σε πάει. Δηλαδή μην κάνεις πράγματα που δεν σου βγαίνουν. Αφού αυτό με πάει, αυτό εξελίσσω και κάνω βήματα -παρότι μπορείς να πεις ότι κάνω αργά βήματα- γιατί να κάνω κάτι άλλο;
Τι σημαίνει για εσένα καταξίωση;
Σημαίνει ότι υπάρχει ένας σεβασμός απέναντι στο άτομό μου ως καλλιτέχνη και δημιουργό. Σημαίνει ότι όταν με παίρνει ένας παραγωγός ή ένας σκηνοθέτης έχει στον νου του περίπου τι πρόκειται να συμβεί, πώς θα επικοινωνήσουμε και υπάρχει εμπιστοσύνη ότι θα κάνω αυτό που μου ζητάει καλά αλλά και θα μου παρέχει τις συνθήκες για να κάνω στη δουλειά μου όπως θέλω. Το ότι με γνωρίζει ο κόσμος δεν σημαίνει για εμένα τίποτα. Δεν εκπληρώνω κάποια ματαιοδοξία. Αυτό το είχα από πολύ μικρός. Το είχα δει μπροστά στα μάτια μου να γίνεται όταν ήμουν 21 – 22 – 23 πριν πάω φαντάρος και απλά επέλεξα τον πιο δύσκολο και πιο μοναχικό δρόμο και δεν μετανιώνω γι´ αυτό. Έχω μείνει έξω από το παιχνίδι, πάρα πολλές φορές στη ζωή μου αλλά κατ´ επιλογήν.
Λατρεύεις τα ταξίδια αλλά τον τελευταίο καιρό έριξες άγκυρα στην Κρήτη και τα Χανιά. Πώς προέκυψε αυτό;
Προέκυψε μέσα από μια προσωπική αναζήτηση και συνειδητοποίηση, η οποία με έκανε να καταλάβω ότι το να φεύγεις από το πρόβλημα δεν είναι η λύση. Οπότε είπα ότι αντί να αποφεύγω προτιμώ να μείνω και να λύσω. Είμαι σε αυτή τη φάση τώρα, είμαι εντάξει και δεν μου στοιχίζει. Ξέρω ότι κάποια στιγμή θα θελήσω να κάνω ένα ταξίδι και όταν θα έρθει αυτή η στιγμή θα είναι και το ταξίδι που θέλω και για τον χρόνο που θέλω. Για την ώρα βλέπω πιο σημαντικό είναι το να είμαι εδώ και να λύσω θέματα προσωπικά μου, βαθιά θέματα και παράλληλα να δημιουργήσω εγώ τις προϋποθέσεις για να κάνω κάποια πράγματα.
Αυτό σημαίνει ότι θα μπορούσε να επιλέξεις ως βάση σου τα Χανιά;
Περνάει από το μυαλό μου να μπορώ να κάνω και εδώ τη δουλειά μου. Αν μου κάτσει όμως μια ταινία και τα γυρίσματα είναι στην Κέρκυρα ή στην Αθήνα ή κάπου αλλού φυσικά θα πρέπει να πάω. Αλλά με το Θέατρο το βλέπω να γίνεται, ειδικά τώρα που έχω μια διαίσθηση ότι και το ΔΗΠΕΘΕ κάνει μια στροφή σε κάτι διαφορετικό από αυτό που είχε συνηθίσει έως τώρα. Φέτος, ας πούμε, έγινε μια δουλειά αξιοπρεπέστατη. Τίμια δουλειά. Μπορείς να έχεις διαφωνίες πάρα πολλές, αλλά δεν κορόιδεψε τον θεατή. Του πρόσφερε ένα θέαμα που -είτε σου άρεσε είτε δεν σου άρεσε- μπορεί να γυρίσει όλη την Ελλάδα και να κάνει τον κόσμο να χαρεί και να γνωρίσει ένα έργο που δεν θα το γνώριζε αλλιώς. Αν λοιπόν κινηθεί σε αυτό το πλαίσιο το ΔΗΠΕΘΕ -επειδή είναι και το μόνο που έχει κάποια λεφτά και μπορεί να συντηρήσει κάποια κατάσταση- θα με ενδιέφερε πολύ να κάνω μια συνεργασία μαζί του και να γίνει κάτι.
