Γράφει η ΦΩΤΕΙΝΗ ΣΕΓΡΕΔΑΚΗ
Φεγγαρική αηδόνα*…
Η φωνή της απέλυσε μελωδισμούς συγκλονιστικούς, που μάζεψαν με το χθες της ερμηνευτικής διαδρομής της, και το σήμερα της συγκινητικής επιστροφής της.
Από την Αμερική.
Κάμποσο καιρό, πριν φύγει για πάντα, νέα, πονεμένη, ταλαιπωρημένη πολύ…
Η Φλέρυ Νταντωνάκη, λίγο λέει αμήχανη, όμως, πανέμορφη και δροσερή, χαριτολογεί γλυκά.
«Τραγουδήσαμε μαζί με τη Δήμητρα τη Χαλασά μου, γιατί, γιατί είμαστε φίλες με την Γαλάνη, και, και δεν πρέπει να… τα χαλάσουμε!»
Ο κόσμος γελά, χειροκροτεί, γνωρίζει τι την αφορά.
Η Φλέρυ Νταντωνάκη, η μεγαλομάτα και ψιλομελάχρινη μούσα του Χατζηδάκη, λατρεμένη από κείνον πολύ…
Γεννημένη στο Ηράκλειο της Κρήτης, ταξίδεψε τους ήχους και τα αισθήματα μιας σπάνιας φωνής και περιδιάβηκε με την τέρψη της τα ώτα των Ελλήνων και όχι μόνο, συνεπής, ωραία, ευαίσθητη, με επίγνωση και οντότητα ερμηνευτική.
Η Φλέρυ, σαν αυτές τις ημέρες τον Ιούλιο του 1998, άφησε τις νότες πεντάρφανες από κείνη τη σπαρταριστή δροσιά των μελισμάτων της, που, «αυτοφυούσαν» στο λαρύγγι της, στην ψυχή της…
Ηθελα λοιπόν μια μικρή αναφορά σε κείνη την «τρελή του φεγγαριού», που, κάτω στου Διγενή τ´ αλώνια κρατούσε το… χρυσόβουλο το Βυζαντινό…
Οι κορυφώσεις της ωδικής της δεινότητας άφησαν μέτρο «δυσπρόσιτο» όταν έφερνε τη Μουσική συχνότητα του Μάνου στο βινύλιο, στο συναυλιακό πρόγραμμα, στις βραδιές της μελωδίας.
Είναι η κατ´ εξοχήν «Χατζηδάκεια μούσα», όπως είναι γνωστό, με μια εμμονή στην καρδιά, σκυμμένη διαρκώς πάνω από το πιάνο του μεγάλου Μουσικού.
Διδάχθηκε θέατρο, έπαιξε για λίγο, μα την κέρδισε το τραγούδι.
Μεγάλος Ερωτικός, Τραγούδια Λόρκα, Τσιτσάνη, Δημοτικοφανή σε νέες μορφές, απευθύνθηκε στη συνείδηση με λόγο του Νίκου Γκάτσου, και, και στο συνεχώς επαναλαμβανόμενο εμβληματικό μαντίλι που έκρυβε τα φιλιά για να δει την αγάπη της στ´ όνειρό της, του αείμνηστου επίσης Ακου Δασκαλόπουλου, δίνει ερμηνεία θεατρική, αυτοσχεδιαστική, αξέχαστη! Γι´ αυτό την θυμίζω.
Η Φλέρυ… Πριν από χρόνια έκανε το 3ο πρόγραμμα της Ελληνική Ραδιοφωνίας ωραία προσφορά, επανεκδόσεων για το «Σύννεφο» και η ζήτηση των εγγραφών της στο βινύλιο, ήταν επιμονή, δηλώνοντας το ενδιαφέρον του κόσμου.
Εξάλλου, ο Γιώργος Λιάνης, τότε επιμελήθηκε ένα θαυμάσιο λεύκωμα με τίτλο, εκείνο στις «Αφορμές» μου.
Φεγγαρική αηδόνα…
Μα τι ωραίος τίτλος αυτού του θαυμάσιου πονήματος της αγάπης, με τις δημιουργίες της στο πεντάγραμμο, φωτογραφίες, αφιερώματα· χίλια ωραία πράγματα, για την άδουσα και φέρουσα για δεκαετίες ολόκληρες, την μέλπουσα συγκίνηση στο Πανελλήνιο…
Αυτός ο κόσμος της πατρίδας, δεν την ξεχνά ποτέ…
Ούτε βεβαίως και τον μέγα της δάσκαλο, που, την ταξίδεψε στην ´Μελισματική Ηπειρο» των ήχων…
´Δε στο ´πα
Χαλασά μου
στα ξένα να μην πας, φοβάμαι
μη σε χάσω και
δεν ξαναγυρνάς
Χαλασά μου είσαι χρόνια
μακριά μου…´
