ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΚΚΙΝΑΚΟΥ

Αγιο δισκοπότηρο
η νόηση σε χέρια
βέβηλων δοσμένο
Δημ. Βρεττάκος

Ολοι μιλούν για τις ευθύνες του πολιτικού συστήματος.
Εκτός απ? όσους τοποθετούν όλα τα κακά στη Μέρκελ για να μην παραδεχθούν τις ευθύνες μιας χώρας αμέριμνης, ανεύθυνης, μακάριας επί 3 δεκαετίες τουλάχιστον.
Και εκτός όσους μαζοχιστικά αρέσκονται στην δημόσια αυτομαστίγωση ως φανατικοί μουλάδες, όσους λένε ότι για όλα φταίμε εμείς οι πολίτες μαζί με τους πολιτικούς όπως συμπυκνωμένα το εξέφρασε ο Πάγκαλος ´όλοι μαζί τα φάγαμε??.
Ομως αυτοί που μιλούν για τις ευθύνες του πολιτικού συστήματος, δεν εννοούν όλοι το ίδιο πράγμα. Διότι δεν αντιλαμβάνονται όλοι με τον ίδιο τρόπο αυτό που αποκαλείται και απαρτίζει το πολιτικό σύστημα.
Αλλοι το αντιλαμβάνονται εντελώς απλοποιητικά ως άθροισμα των πολιτικών. Αλλοι ως ένα πολιτικό κατασκεύασμα που εξαρτάται από τις διεφθαρμένες ορέξεις και επιλογές των πολιτών. Άλλοι ότι είναι ένα αιρετό και ανακλητό σύστημα, που στο κάτω-κάτω εμείς οι πολίτες το ψηφίζουμε.
Όλες αυτές οι απόψεις είναι εντελώς μονοσήμαντες και απλοποιητικές που δεν περιγράφουν αυτό που σήμερα αποτελεί το πολιτικό σύστημα.
Διότι το πολιτικό σύστημα είναι ένα σύνολο από μέλη-στοιχεία, ένα σύνολο από ιδιότητες των μελών, ένα σύνολο από σχέσεις ανάμεσα σε αυτά τα μέλη και ένα σύνολο από αναδυόμενες ιδιότητες που προκύπτουν από τα τρία πρώτα, δεν υπήρχαν στα τρία πρώτα και αλληλεπιδρούν με αυτά και με το περιβάλλον.
Το πολιτικό σύστημα λοιπόν με στοιχεία, το πολιτικό προσωπικό, τους συμβούλους, τους επιτελείς του, τους κρατικούς αξιωματούχους, τους θεσμούς Δικαιοσύνης, Δημόσιας τάξης, Δημόσιας διοίκησης, τους τοπικούς άρχοντες, τους συνδικαλιστές, τα κόμματα με τους άεργους ´ειδικούς??, με τις σχέσεις όλων αυτών, με τις ιδιότητες τους αλλά και με τις αναδυόμενες νέες ιδιότητες, διαφορετικές, ισχυρότερες, πολυπλοκότερες των ιδιοτήτων των μελών, διαθέτει μια απίστευτη δύναμη, πολυπλοκότητα, αυτονομία.
Το πολιτικό σύστημα είναι κάτι πολύ πιο δυνατό και σύνθετο και διαφορετικό από το άθροισμα των μελών του, με μια αυτονόμηση και μια δύναμη όχι από, όχι για αλλά πάνω στην κοινωνία.
Αυτή η αυτονόμηση τού δίδει τη δυνατότητα της αυτοποίησης, της αυτοσύνθεσης, της συνέχισης, της αναπαραγωγής, της ´ανανέωσης??, της οριζόντιας διαπαραταξιακής διασύνδεσης με σκοπό τη διατήρησή του ως μηχανισμού που ενεργεί πάνω στην κοινωνία -εμπλέκοντάς την όμως ,καθιστώντας την ενοχική και αδρανή- όχι για όφελος της κοινωνίας αλλά για όφελος του ιδίου.
Είναι αυτό το σύστημα που φέρει εγκληματικές ευθύνες για την χρεωκοπία της χώρας και που ανερυθρίαστα ρητορεύει ότι θα την σώσει κιόλας!
Στα 2 χρόνια της κρίσης φαίνεται ολοκάθαρα από το ένστικτο της διακομματικής αυτοσυντήρησης. Δείτε μόνο τη σύσταση και λειτουργία των εξεταστικών επιτροπών της βουλής!!
Ομως αυτή η αυτονόμηση του συστήματος από την κοινωνία ενώ του επέτρεψε ανεξέλεγκτα να τη δυναστεύει, από την άλλη το καταδικάζει σε μια ´κλειστότητα?? σε μια μη-επικοινωνία με το περιβάλλον, με τους πολίτες, με την κοινωνία. Ομως οποιοδήποτε κλειστό σύστημα είναι καταδικασμένο να υποστραφεί και να πεθάνει αφού δεν ευρίσκεται σε επανατροφοδότηση, σε αλληλοσχέση με το περιβάλλον.
Αλλά αυτό σε ανθρώπινα συστήματα, αυτό το τέλος, δεν γίνεται ´νομοτελειακό?? με τους πολίτες στον καναπέ.
Οι άνθρωποι είναι οι δημιουργοί της μοίρας τους και της ιστορίας τους.
Η ψευδαίσθηση ότι μέσα στην γενική καταστροφή, θα υπάρξει ίσως για τον καθένα μας ατομικά μια οδός διαφυγής, αποτελεί μεγάλη πλάνη αλλά και αιτία που δεν εξεγείρονται οι πολίτες. Οπως επίσης το επιχείρημα ´δεν υπάρχει άλλη λύση?? είναι μια άλλη αιτία της κοινωνικής αδράνειας. Αλλά πρώτα συνειδητοποιείται η ανάγκη μιας νέας πορείας και μετά θα βρεθεί ο τρόπος.
Οι πολίτες με την αυτενέργεια τους, τη συμμετοχή τους, τον έλεγχο, την αντίρρηση και την απαίτηση πρέπει να συγκροτήσουν ένα ´νέο πολιτικό υποκείμενο?? το οποίο θα αναλάβει τη νέα πορεία. Αυτό είναι το νέο διακύβευμα και όχι το χρέος, το έλλειμμα, το μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο.
Αυτό το νέο πολιτικό υποκείμενο, που ξεπερνά τα κόμματα της διαχείρισης αλλά και τα κόμματα μιας αυτοπαγιδευμένης, αναποτελεσματικής, θεωρητικά αποστεωμένης και κοινωνικά απομονωμένης αριστεράς πρέπει να ζητήσει μια κοινωνία της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης, αλλά και ενός άλλου νοήματος για τον άνθρωπο, την κοινωνία και τον Κόσμο.