Επιμέλεια:
Μιχάλης Καλαϊτζάκης
email: mixaxaer@gmail.com
Η μαγεία του θεάτρου πλανιέται στον χώρο. Πάνω στο πάλκο της σκηνής σώματα που χορεύουν.
Χορεύουν αιθέρια, χωρίς
να σκέφτονται τίποτα. Χορός
περίεργος και ερωτικός. Χορός
αγνός μα γεμάτος λαγνεία.
Σώματα που ιδρωμένα γυαλίζουν στο αμυδρό φως. Οσμές που ξυπνάνε και προκαλούν τις αισθήσεις.
Αρώματα που ζωντανεύουν κάθε
άνομο πάθος του μυαλού. Φιγούρες που ταλαντεύονται στο μισοσκόταδο και φαντασία που μαστιγώνει
τη σκέψη και την παραπλανά στον
αριθμό λαβύρινθο του μυαλού.
Σκέψεις που γυρίζουν γύρω από την φαντασία και αναιρούν τη λογική του ανθρώπου. Νεανικά σφριγηλά κορμιά αγοριών και κοριτσιών, που λικνίζονται με πάθος στον ρυθμό ενός ξέφρενου χορού, χωρίς καμιά συνειρμική σκέψη. Ένας χορός που δεν απέχει καθόλου από τις κινήσεις του έρωτα αλλά κινείται στα όρια του ονείρου και της αλήθειας. Σώματα που παίζουν και μιμούνται.
Αγγίγματα φευγαλέα, που ερεθίζουν τη φαντασία του χορευτή με τις κινήσεις του χεριού του, τα λικνίσματα του σώματος, του μορφασμούς του προσώπου και τη γλώσσα των ματιών. Προσπαθεί να πει όλα όσα νιώθει εκείνη τη στιγμή και δεν μπορεί να εκφραστεί με άλλο τρόπο.
Η κατ’ εξοχήν αφαιρετική τέχνη του ανθρώπου είναι ο χορός και η μουσική. Η ερωτική σχέση του δημιουργού με το αντικείμενό του είναι τρόπος ζωής. Εκεί που ο δημιουργός δεν εκφράζει κάτι συγκεκριμένο ή κάτι που να είμαστε σε θέση να το καταλάβουμε άκοπα. Ο καλλιτέχνης προσπαθεί να εκφραστεί πέρα από τα στενά όρια που του επιβάλλουν οι νόμοι, οι κανόνες και οι κριτικοί. Ελευθερία που αντιτίθεται στις συνθήκες κατάθλιψης της καταναλωτικής κοινωνίας και στη διαφοροποίηση των αισθηματικών κριτηρίων τους, φτάνει μόνο να συγκρίνει τον ίδιο τον δημιουργό του και να εκφράζει το συναίσθημά του.
Χορός, λοιπόν: Όλα όσα δεν μπορεί να εκφράσει ο γραπτός αλλά και ο προφορικός λόγος, αλλά και όσα δεν μπορούμε να κλείσουμε σε ένα κάδρο, όλα όσα δεν μπορούν να πουν η γλώσσα, το μυαλό και τα χέρια, έρχεται αυτή η πανάρχαια έκφραση και μας το δηλώνει με την ιδιόρρυθμη παρουσία της και την έντονη προσωπικότητά της. Τα ανθρώπινα εκφραστικά σύνορα είναι πολύ μικρά για να χωρέσουν όλα όσα ο άνθρωπος θέλει να πει. Οι μορφές επικοινωνίας των ανθρώπων περιορισμένες σε λίγες μόνο μεθόδους που μετρώνται στα δάκτυλα ενός χεριού.
Μένει μόνο η έκφραση της δημιουργίας του καλλιτέχνη, που εκπέμπει μηνύματα με διαφορετικούς τρόπους και μεθόδους και τελικούς αποδέκτες τους θεατές. Η χημική διεργασία στο μυαλό των θεατών αρχίζει να δουλεύει. Πώς να το δεχθούν; Ο κάθε θεατής με τον δικό του τρόπο με τη δικιά του ερμηνεία. Φτάνει να θέλει να δει, όχι απλά να βλέπει…
Απόσπασμα από το ανέκδοτο βιβλίο του Νίκου Μπέντα και με την αφορμή των εκδηλώσεων στο Βενιζέλο Ωδείο Χανίων…. έχετε την ευκαιρία να επαληθεύσετε όσα υποστηρίζει το κείμενο προσωπικά.
