Στον απόηχο μιας συναυλίας …

Κύριε διευθυντά,
πολύς κόσμος βρέθηκε χθες βράδυ, 1η Αυγούστου, στο φρούριο Ιτζεδίν, στη συναυλία που έδωσε ο συνθέτης Θάνος Μικρούτσικος, με το σχήμα του. Πολλά είναι και τα όσα θα μπορούσε κανείς να παρατηρήσει, για την οργάνωση, για τη διάταξη των χώρων, για τον… κόσμο, τις απαιτήσεις  και τις συμπεριφορές του. Όπως επίσης και για τη συναυλία, για το ρεπερτόριο, την απόδοση των καλλιτεχνών και τα τοιαύτα.
Όμως τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έχουν τόση σημασία, όσο η δήλωση του συνθέτη -που με την ιδιότητά του ως πρώην υπουργός αποκτά και ιδιαίτερη βαρύτητα- για την ανάδειξη του φρουρίου στο Καλάμι σαν πόλου πολιτιστικών δραστηριοτήτων. Εντυπωσιακή ήταν και η επιμονή του στο θέμα, στην αρχή και στο πέρας της συναυλίας.
Τι στην ουσία μπορεί να σημαίνει αυτό;
Το φρούριο Ιτζεδίν, ως κτίσμα και ως έννοια, περικλείει μεγάλες στιγμές της τοπικής, αλλά και της υπερτοπικής ιστορίας. Αυτή την εποχή της ένδειας έχει αφεθεί στον χρόνο που λειτουργεί συστηματικά εις βάρος του. Και είναι κρίμα, γιατί θα μπορούσε να αποτελέσει τον ακρογωνιαίο φάρο μιας ανάπτυξης του τόπου, αν αγκαλιαστεί με το μεράκι και τη φροντίδα που αξίζει στις γενιές εκείνες που κατέθεσαν την ψυχή τους στα… πέτρινα χρόνια της πατρίδας μας.
Ιδέες υπήρχαν και υπάρχουν. Άνθρωποι ικανοί να τις υλοποιήσουν επίσης. Οραμα χρειάζεται και παράκαμψη εκείνων των εμποδίων που προβάλλονται από τους αμύντορες της σύγχρονης πνευματικής στειρότητας. Που τους αφιερώνουμε το πρώτο τραγούδι της προχθεσινής συναυλίας: «Αυτούς τους έχω βαρεθεί».
Ακούει κανείς;
Με τιμή
Μανώλης Πουλής