Η αποθέωση της Παναγιάς
Σήμερα γέρνουνε στη γη τα ουράνια
κι ολόχρυση με δέος στήνουν αψίδα,
ενώ με κρίνων οι άγγελοι στεφάνια
του κόσμου προσκυνούνε την ελπίδα,
που αφήνοντας το εγκόσμιο σκήνωμά της
απλώνεται στον άπειρον αιθέρα
“των ουρανών να γίνει πλατυτέρα”
κι ήλιος θεϊκός το φεγγοβόλημά της.
Στην Παναγιά μας
Ηρθες στο σκοτεινό του πόνου σπήλιο,
Που αγκομαχούσ(ε) αιχμάλωτ(η) η ψυχή
Απλετο φως σκορπώντας σαν τον ήλιο
Να φέρεις την ανάσταση στη Γη*,
Αδειάζοντας του πόνου το σκοτάδι.
Γιορτή λαμπρή για μας κι η κοίμησή σου
-Ιδια με κατατρόπωση του Αδη-
Αφού γίνηκε πύλη παραδείσου.
Μάνα παγκόσμια, στο Θεό Μεσίτρα,
Αχραντη την αγάπη σου προσφέρεις
Στη σωτηρία των ψυχών μας λύτρα.
* Γεννώντας το λυτρωτή του κόσμου.
ΝΙΚΟΣ ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗΣ
φιλόλογος, συγγραφέας
Ακαδημαϊκός
