Εντός, εκτός … & επί τ αυτά

Ανεκτίμητος θησαυρός το ενετικό λιμάνι των Χανίων. Μνημείο πολιτισμού, ιστορική κληρονομιά και πόλος έλξης εκατομμυρίων επισκεπτών στην πόλη μας.
Αυτόν τον θησαυρό, όμως, τον βάζουν στο μάτι -χρόνια τώρα- κάποιοι επιχειρηματίες εν είδει… πειρατών. Το λιμάνι είναι το σεντούκι με τα χρυσαφικά, αλλά οι πειρατές είναι πολλοί και ποιος θα πρωτοβάλει χέρι;
Σύμφωνα με τον χρυσό κανόνα που όλοι οι πειρατές σέβονται, ο αρχαιότερος από αυτούς προτείνει έναν τρόπο μοιρασιάς και αν η πλειοψηφία συμφωνήσει, τότε ο θησαυρός θα μοιραστεί όπως πρότεινε. Αν, όμως, έχουμε διαφωνία της πλειοψηφίας ή ισοψηφία, τότε ο αρχαιότερος πειρατής… αποκαθηλώνεται κι η διαδικασία επαναλαμβάνεται με τον επόμενο, σε αρχαιότητα, πειρατή.
Κάπως έτσι περιγράφεται και η κατάσταση που επικρατεί στο ενετικό μας λιμάνι. Γιατί ωραία και φιλόδοξα όσα εξαγγέλθηκαν προχθές από τη γ.γ. του Υπουργείου Πολιτισμού, αλλά, αν δεν υπάρχει βούληση από όλους τους επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στην παλιά πόλη, τότε δεν πρόκειται να δούμε προκοπή.
«Θέλουμε να εντάξουμε την παλιά πόλη στα μνημεία της Unesco. Μα αν έρθουν να δουν αυτό το χάλι με τις τέντες, τις ομπρέλες και τα τραπεζάκια παντού, θα μας πάρουν με τις κλοτσιές», σχολίαζε εύστοχα σε συζητήσεις για την παλιά πόλη ένας -από τους λίγους ρομαντικούς εναπομείναντες- καταστηματάρχες του ενετικού λιμανιού.
Συνεπώς, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι για να αλλάξει η όψη του λιμανιού πρέπει να μπει μια τάξη, ξεκινώντας από το θέμα των σκιαδίων και συνεχίζοντας με τη χωροθέτηση των τραπεζοκαθισμάτων. Δεν μπορεί ο καθένας να βάζει ό,τι τον βολεύει στην πρόσοψη της επιχείρησής του και να καταλαμβάνει όσο χώρο θέλει.
Υπάρχει οικονομική στενότητα, τα ενοίκια και τα τέλη είναι τσουχτερά, αλλά όλα αυτά δεν δικαιολογούν τον βιασμό της αισθητικής σε έναν μνημειακό χώρο όπως η παλιά πόλη. Δεν αρκούν τα έργα λοιπόν· χρειάζεται να συνεργαστούν και οι επιχειρηματίες, που άλλωστε είναι και οι πρώτοι που θα ωφεληθούν από την αισθητική αναβάθμιση της παλιάς πόλης.