Eυθύβολα και μη…

Σκόρπιες σκέψεις γεμάτος ο νους για όσα είδα, ένιωσα, άκουσα την περασμένη Κυριακή στην πτήση Αθήνα – Χανιά! Μια πτήση όπου συνταξίδευα με Αμερικανούς! Οχι τουρίστες. Στρατιώτες, βγαλμένους από πολεμικές ταινίες του Χόλιγουντ, κάποιοι από τους οποίους γεμάτοι τατουάζ, με σήματα και σηματάκια από τις στρατιωτικές σχολές που έχουν αποφοιτήσει, από τατουάζ όπου αναγράφεται η «υπερηφάνεια τους για το έθνος το δυνατό, το ακατανίκητο»…
Μια πτήση της… γραμμής που θα μας έφερνε όλους μαζί στο αεροδρόμιο «Δασκαλογιάννης», στο αεροδρόμιο της Σούδας!
…Καθώς προσεγγίζαμε την Κρήτη, πίσω από τα σύννεφα θωρούσα τα Λευκά Ορη, ένιωσα κι εγώ υπερήφανος ενδόμυχα, έστω και δίχως τατουάζ που να απεικονίζουν… όπλα και «μέλισσες και τέρατα»!
Λαμπύριζε το κρητικό πέλαγος, ο ήλιος μεσουρανών, έκλεισα τα μάτια! Απέραντο γαλάζιο!
«Κρήτη μου όμορφο νησί, κλειδί του Παραδείσου…».
Κι έπειτα η προσγείωση… Προσδεμένος τη ζώνη, μάτια ορθάνοικτα να βλέπω τα πολεμικά αεροπλάνα «φορτωμένα»- κοινή θέα σε εμάς τους απλούς επιβάτες!
Eνα περίεργο βαρύ φορτίο πάνω στην ψυχή…
«Το αεροδρόμιο των Χανίων, όπου καταφθάνουν τσάρτερ γεμάτα τουρίστες που θέλουν να περάσουν τις διακοπές τους, είναι στρατιωτικό! Από αυτό το ίδιο αεροδρόμιο απογειώνονται για να κτυπήσουν τον στόχο τους οι συνταξιδιώτες μου!».
«Ταξίδευα με επαγγελματίες δολοφόνους;». Ρίγος…
Εφραξα το στόμα να μην ουρλιάξω, έκλεισα τα αφτιά να μην ακούω τις εξυπνάδες τους, σφάλισα τα μάτια να μη βλέπω το μεγάλο αεροπλάνο που ακινητοποιημένο ξεφόρτωνε τσούρμο ένστολους.
«Θε μου, σώσε όσους περισσότερους γίνεται, από τους ακατανίκητους τους γεμάτους περηφάνεια»!
Εφυγα σχεδόν τρέχοντας, πρώτος απ’ όλους από το «Δασκαλογιάννης», βουβός, γεμάτος ντροπή… πλημμυρισμένος οργή!