Ταξιδεύοντας σε μία χώρα που έβλεπε τους συμμάχους να κοιτούν, χειμαζόμενοι στη γαλέρα των αμνημόνων και των αναπτυξιακών οδοστρωτήρων

Ασκήσεις ψυχραιμίας – Να κρατήσουμε ζωντανό τον άνθρωπο
Μερικές από τις σημαντικότερες ειδήσεις που στιγμάτισαν την εβδομάδα που φεύγει, αναμφίβολα έρχονται από το βορειανατολικό Αιγαίο, και ειδικότερα από τη Λέσβο.
Στις αρχές, ήταν οι εικόνες ανθρώπων που μήνες τώρα ζουν στην ανέχεια και σε απάνθρωπες συνθήκες, να φτάνουν στο σημείο να βγουν στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι. Δεν είναι και λίγο, άνθρωποι που περιμένουν πως και τι να έρθει η σειρά τους για την προώθηση των αιτημάτων τους για την παροχή ασύλου, να μαθαίνουν πως μετά από μήνες υπομονής, τα αιτήματά τους μπαίνουν «στον πάγο».
Απέναντί τους, μοιραία και δυστυχώς, ένας τόπος πολύπαθος, πολίτες που τα τελευταία χρόνια αναγκάζονται να σηκώσουν τα βάρη της χώρας, και σε πολύ μεγάλο βαθμό και συνολικά της Ευρώπης για το προσφυγικό και μεταναστευτικό.
Δύο ομάδες ανθρώπων, δύο σχεδόν ισάριθμοι πληθυσμοί, που καταριούνται την «τύχη» τους και ζητούν το δίκιο τους. «Τύχη» που καθόρισαν, από χρόνια τώρα, οι αγαπητοί Ευρωπαίοι εταίροι, με τις αποφάσεις τους να μετατρέψουν σε φυλακές τα νησιά αυτά της χώρας. Είναι γεγονός πως η κατάσταση μοιάζει με αδιέξοδο και τραγωδία πρώτης τάξεως. Δίκιο από τη μία πλευρά, δίκιο και από την άλλη. Τραγωδία στο τέλος. Το ζήτημα είναι πως θα πρέπει να επικρατήσουν οι ψύχραιμες φωνές, που και υπάρχουν και δεν παύουν να ελπίζουν.
Δυστυχώς, η κυβέρνηση πληρώνει σήμερα τον τρόπο με τον οποίο εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση τα προηγούμενα χρόνια, χαϊδεύοντας ακραία ένστικτα, τους φόβους και τις αγωνίες των κατοίκων, αλλά και ανθρώπων που παρακολουθούν τα όσα γίνονται στη χώρα. Ακόμα δυστυχέστερα, ετούτο το ταμείο το πληρώνουμε όλοι, ανεξαρτήτως εάν φέρει τη σφραγίδα μερικών επικίνδυνων πολιτικών που δεν ορρωδούν προ ουδενός.
Έκαστος εφ’ ω ετάχθη. Ο ρατσισμός και το τσουβάλιασμα είναι αρρώστια, σκληρή και δολοφονική. Εκείνο που δεν πρέπει να ξεχνά κανένας είναι πως η απάντηση θα πρέπει πάντα να είναι ο άνθρωπος. Όποια και να είναι η ερώτηση.
**********
Το μπαρ «Μας πήραν είδηση» – Στο βάθος κήπος…
Δεν πρόκειται για κάποια αποκάλυψη, ούτε για κάτι που δεν συζητάνε οι πολίτες σήμερα σε καφενεία, ηλεκτρονικά και φυσικά. Όταν όμως αυτή η κριτική φτάνει στον διεθνή Τύπο, όπως και να το κάνεις, τα πράγματα είναι σοβαρά.
Η καταξιωμένη εφημερίδα των Financial Times και η συνάδελφος Kerin Hope που διαχρονικά παρακολουθεί τα ελληνικά πράγματα και δεν μασάει το λόγια της, έγραψε την Παρασκευή πως «Oι Έλληνες oλιγάρχες πολεμούν πάνω από το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου», σκιαγραφώντας την «απροθυμία του Μητσοτάκη» να τα βάλει μαζί τους.
Φυσικό και επόμενο, όποιος ξένος παρακολουθήσει τα όσα διαμείφθηκαν τις τελευταίες εβδομάδες, αλλά και συνεχίζουν να συμβαίνουν, γύρω από την… καυτή μπάλα του ποδοσφαίρου, αντιλαμβάνονται πως το παιχνίδι δεν περιορίζεται στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Για τους γνώστες δε, τα απανωτά φάουλ της κυβέρνησης προκαλούν ίλιγγο.
Όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο πως αυτή η κυβέρνηση πολιτεύεται με την τακτική της φωτογραφίας. Με βάση την επικοινωνία, την εικόνα και τα ωραία λόγια.
Όταν πλέον η πολιτική της μετατρέπεται σε φωτογραφική, δεν φταίνε οι κακοί ξένοι που παρακολουθούν με ανοιχτό το στόμα…
********
Ο ήλιος βασιλεύει – Πάγκος δίχως βάθος
Το φιάσκο με τα ποδοσφαιρικά άφησε την κυβέρνηση -επί της ουσίας- χωρίς υφυπουργό Αθλητισμού, με τον υπουργό Επικρατείας Γεραπετρίτη να εκτελεί χρέη αντ’ αυτού. Ο ίδιος υπουργός, τις προηγούμενες ημέρες πάσχιζε να καλύψει το κενό της εξωτερικής πολιτικής «δικαιολογώντας» την παρουσία τουρκικού πλοίου στην ελληνική υφαλοκρηπίδα και κατηγορώντας τον -κακό μας- τον καιρό, ενώ λίγες εβδομάδες νωρίτερα, είχε αναλάβει επ’ ώμου το νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης.
Ο υπουργός Γεραπετρίτης είναι το ένα από τα δύο πρόσωπα που εδώ και μήνες τοποθετούνται επί παντός επιστητού. Το δεύτερο είναι του Άδωνι Γεωργιάδη που δεν χρειάζεται βιογραφικό, ούτε και πολλά λόγια.
Την ίδια ώρα, υποτίθεται πως από το περασμένο καλοκαίρι η διακυβέρνηση της χώρας έχει περάσει σε μία κυβέρνηση που βασίζεται στο δόγμα του «επιτελικού κράτους» και του σαφούς επιμερισμού αρμοδιοτήτων.
Συνεπώς, δύο ενδεχόμενα μπορεί να συνάγει κανείς. Είτε που ο περιβόητος… πάγκος της Νέας Δημοκρατίας δεν έχει το θρυλούμενο βάθος, είτε κάποιοι στην κυβέρνηση συμπεριφέρονται ως βασιλικότεροι του βασιλέως. Γεγονός σε κάθε περίπτωση θλιβερό.
Ειδικά λαμβάνοντας υπόψη πως ο βασιλιάς είναι από καιρό γυμνός.

ΥΓ. Καλό διήμερο, και καλό… δρόμο!