Το μόνο ψωμί που δεν χορταίνουμε…
…Είναι η Ελευθερία.
(Αλμπέρ Καμί)
Αντιγράφω, από τα “Ελευθεριακά γραπτά”, του μεγάλου Γάλλου συγγραφέα και στοχαστή και νομπελίστα βεβαίως, που προτείνει πάντα, την ΣΤΑΣΗ ΖΩΗΣ.
«Οι καταπιεσμένοι θέλουν να απαλλαγούν όχι μόνο από την πείνα αλλά και από τους αφέντες τους. Ξέρουν καλά ότι θα λυτρωθούν από την πείνα, μονάχα, όταν εξουδετερώσουν με την απειλή των όπλων τους αφέντες τους, όλους ανεξαιρέτως».
Η ομιλία αυτή του Καμί τον Μάϊο του 1953 στο Εργατικό Κέντρο του Σεντ Ετιέν είναι μέρος της ασυμβίβαστης σκέψης και για πάντα γραμμένη στους ανθρώπινους λόγους που αναζητούν την Ελευθερία.
Τα κείμενα του παρόντος τόμου, προσπαθούν ν’ αναδείξουν τη σχέση του Καμί με την Ελευθεριακή σκέψη.
Αυτό που καταφέρνουν σίγουρα, είναι να μας φέρουν σε επαφή με μια πολυδιάστατη σκέψη, με ένα νου που γράφει με γνώμονα την άρνηση της καταπίεσης.
Εδώ θα πρέπει να αναζητήσουμε και αυτή τη σχέση με την ελευθεριακή σκέψη.
Ο Καμί, αναζητώντας τον χώρο όπου η ελευθερία μπορεί να εκφράζεται απόλυτα, έπεφτε διαρκώς πάνω στη σκέψη που δήλωνε την αναστολή της για λόγους προστασίας μιας ιστορικής διαδρομής, ενός πεπρωμένου δικαιοσύνης. Δυσφορούσε, δεν ήθελε να δικαιολογήσει κανένα φόνο, στράφηκε λοιπόν σε αυτόν τον χώρο και μίλησε με όρους αλληλεγγύης, για τους διωκόμενους, τους καταδικασμένους σε θάνατο σε όλο τον κόσμο, για τους αντιρρησίες συνείδησης, για την αθλιότητα της Ισπανίας του Φράνκο, για την ανάγκη λειτουργίας της ανθρώπινης συνείδησης έξω από τα δεσμά.
Το βιβλίο είναι μια συλλογή κειμένων που φωτίζει έναν ακτιβισμό ενάντια στον θάνατο και τον αυταρχισμό.
«Απεχθάνομαι την βολική βία. Είναι εύκολο να σκοτώσεις κάποιον εν ονόματι του Νόμου και του Δόγματος» θα πει, και πιο κάτω, αναλύοντας το τι πρέπει να γίνει, θα πει:
«Κατάργηση της θανατικής ποινής, καταγγελία των ποινών κάθειρξης απροσδιόριστης διάρκειας, της αναδρομικής ισχύος των νόμων και του συστήματος των στρατοπέδων συγκέντρωσης».
Αυτά τα “ρεφορμιστικά” αποτέλεσαν για τον ίδιο Στάση Ζωής.
