Γράφει ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΟΥΝΤΡΑΚΗΣ
´Είμαι ό,τι ξετυλίγεται από τις λέξεις´ μου είπε ο Νίκος, που σκάρωνε ρομάντζα και διηγήματα για την εφημερίδα, με παρδαλή φλυαρία και στολίδια της γλώσσας πρωτόγνωρα.
Ο Νίκος, όταν τον ρωτούσες πόσων ετών ήταν σου απαντούσε: ´40 ξεριζωμένα δέντρα´ και κλειδωνόταν στο υπνοδωμάτιό του ακούγοντας ελληνική μουσική.
Είχε δύο πράσινα μάτια και φαρδιούς ώμους, ενώ είχε και ένα στυλάκι… μονίμως ανεπρόκοπου στα χείλη.
Είχε ανταρτέψει τελευταία ο Νίκος. Ηταν ρέμπελος.
´Φωτιά και τσεκούρι´ φώναζε και γελάσαν τα παιδιά.
Παράτησε και το γράψιμο και το ?ριξε στις διαδηλώσεις και στις φωνές.
´Να σου φέρουμε την πιπίλα σου στην κούνια´ του ?λεγε ο αδελφός του ο τραπεζικός, και ο Νίκος φώναζε ότι είναι ο Τειρεσίας του ουτοπικού σοσιαλισμού με τα μάτια και το στόμα φραγμένα.
Εγώ τον ήξερα από το σχολείο.
Μετά τον παρακολουθούσα στην εφημερίδα και του τηλεφωνούσα τακτικά.
Από το τηλέφωνο ήταν πιο ονειροπαρμένος. Για ταξίδια σε άλλον πλανήτη μου ?λεγε και για εξωγήινους εξολοθρευτές.
Δεν τον έπαιρνα, ποτέ στα σοβαρά.
Τώρα που αντάρτεψε άρχισε να μου τηλεφωνά πρώτος αυτός.
– Τι τα θες· και η γη και η θάλασσα στον Αδη περιέχονται, μου ?πε μια φορά.
Ιλαροτραγωδία ο Νίκος.
Είπα να πάρω τον αδελφό του, τον τραπεζικό να τον συνεφέρει με κανένα καταναλωτικό δάνειο, μα ντράπηκα.
– Δεν θες, βρε, να ξοδεύεις; τον ρώτησα.
– Ψάχνω τις ραβδώσεις των λέξεων, μου απάντησε.
Εκλεισα το τηλέφωνο, βλαστημώντας.
Χθες τον είδα στις τηλεοράσεις στα επεισόδια.
Μου φάνηκε πιο ψηλός.
Μετά χάσαμε τα ίχνη του, εγώ και ο αδελφός του, ο ταμίας.
Άνοιξε η γη και τον κατάπιε.
– Να πάρουμε την Αστυνομία να ρωτήσουμε.
Μάθαμε πως τον είχανε μπουζουριάσει για επίθεση σε έναν αστυνομικό.
Εκείνη την ίδια ώρα, ο αδελφός του εξηγούσε τις μετοχές του τραπεζικού κλάδου και των κατασκευαστικών εταιρειών.
´Είμαι του κανενός η λέξη´, ούρλιαζε ο Νίκος μέσα στο κρατητήριο…
