Εντός, εκτός & επί τ αυτά

Κινητοποιήσεων συνέχεια στον χώρο της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Ο νέος νόμος – πλαίσιο θέτει εν αμφιβόλω τον δημόσιο χαρακτήρα της Παιδείας στη χώρα μας και πλήττει την έρευνα.
Ως προς αυτά ορθώς αντιδρούν φοιτητές και Ιδρύματα. Υπάρχουν όμως και κάποια άλλα  -εξίσου σοβαρά- ζητήματα, που για τις «μεγάλες» ιδίως φοιτητικές παρατάξεις, αποτελούν ένα είδος… ταμπού.
Τα ζητήματα αυτά αφορούν τις όποιες «συναλλαγές» μπορεί να γίνονται μέσα σε ένα ακαδημαϊκό Ιδρυμα. Υπάρχουν φοιτητικές παρατάξεις που διορίζουν καθηγητές; Εχουν τη δυνατότητα να καθορίζουν βαθμολογίες; Παρεμβαίνουν στη διαδικασία επιλογής μεταπτυχιακών φοιτητών; Γνωρίζουν από πριν τα θέματα των εξετάσεων;
Είναι μεγάλη η λίστα με τα ερωτήματα που τίθενται για τη λειτουργία του ελληνικού δημόσιου Πανεπιστημίου.
Και είναι ερωτήματα που δεν θα τα απαντήσει ένας νόμος – πλαίσιο, αλλά η ίδια η ακαδημαϊκή κοινότητα. Εκτός αν δεν μπορεί. Οπότε να βάλουμε και σε αυτόν τον χώρο μια «τρόικα», αφού η… αυτορρύθμιση απέτυχε.
Και γιατί να αμφιβάλλουμε ότι αυτά τα ζητήματα δεν μπορούν να λυθούν από τα ίδια τα Ιδρύματα; Ο λόγος είναι η «σιωπή».
Για παράδειγμα, μαθαίνουμε για τη δίωξη δημοσιογράφων στην Αθήνα που κοινοποίησαν διαμαρτυρίες φοιτητών και πολιτών που αφορούσαν καταγγελίες για «στημένα» μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών.
Η ενέργεια αυτή αναρωτιέμαι, δεν υπάγεται σε κάποιου είδους… άσυλο; Ποια Αρχή και ποιο κίνημα θα επιτρέψει στη «σιωπηρή» πλειοψηφία των αμφιθεάτρων -που μένει μακριά από κάθε είδους κατεστημένο- να ορθώσει ανάστημα απέναντι στις παθογένειες της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης;
Γιατί μην κοροϊδευόμαστε… οι περισσότερες πόρτες καθηγητών και συγκλητικών είναι κλειστές για τέτοιου είδους ζητήματα, με αποτέλεσμα η προσφυγή στον Τύπο να αποτελεί μονόδρομο.
Ναι, λοιπόν, να προασπίσουμε τον δημόσιο χαρακτήρα της Παιδείας, να διαφυλάξουμε το άσυλο ως κόρη οφθαλμού, αλλά να αναλάβουμε και τις δικές μας ευθύνες. Να μην επιτρέψουμε να γίνουν τα ελληνικά Πανεπιστήμια άσυλο… ανιάτων ασθενειών.