Εντός, εκτός… & επί τ αυτά

O Γιάννης, λίγο πριν πατήσει την τρίτη δεκαετία της ζωής του, ετοιμάζει βαλίτσες για την Αυστραλία.
Οχι δεν ανήκει στην «ευλογημένη» κάστα των γιάπηδων -αυτών με τα τζιν ντε- που τους πληρώνουν ταξιδάκια οι πολυεθνικές. Ανήκει στη γενιά της αυταπάτης.
Στη γενιά που γεννήθηκε εν μέσω κλίματος «επαναστατικού» σοσιαλισμού, μεγάλωσε με την ευδαιμονία των ’80’s, βίωσε τον νεοπλουτισμό της ΟΝΕ και τη γκλαμουριά του ανήκειν στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Αυτή η γενιά λοιπόν -η 30 πλην, 30 συν- ετοιμάζεται για το νέο μεταναστευτικό ρεύμα. Η πόρτα της Γερμανίας είναι κλειστή ετούτη τη φορά. Η Αυστραλία, όμως, το Ντουμπάι και άλλοι «εξωτικοί» προορισμοί, υποδέχονται τους Ελληνες οικονομικούς μετανάστες.
Τους Ελληνες, που τη δεκαετία του ’90 έταζαν λαγούς με πετραχήλια στους Βαλκανικούς λαούς για να έρθουν να δουλέψουν, να οικοδομήσουν τη σύγχρονη Ελλάδα, που τελικά αποδείχτηκε «μακέτο».
Ο πύργος της ισχυρής Ελλάδας           -πάλαι ποτέ ήρεμης δύναμης στην πυριτιδαποθήκη των Βαλκανίων- κατέρρευσε ως χάρτινος και τα τραπουλόχαρτα σκόρπισαν. Ακόμη και αυτοί που νόμιζαν ότι έκρυβαν άσους στο μανίκι την πάτησαν.
Μαζί του ο Γιάννης, λοιπόν, θα πάρει μια αρμαθιά κλεμμένα όνειρα. Πριν φύγει, όμως, θα πρέπει να περάσει από το ταμείο. Να ξεχρεώσει τα δανεικά -που ποτέ δεν ζήτησε- για όσα έζησε στα πρώτα του 30 χρόνια. Θα πληρώσει τα μέτρα που ψηφίζουν οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι, οι οποίοι «υπηρετούν το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου». Εκτός κι αν είναι τυχεροί και ανήκουν στην αντιπολίτευση, οπότε τα καταψηφίζουν και σηκώνουν την… αντι-τροϊκανή παντιέρα. Μέχρι να γίνουν κυβέρνηση…
Δεν ανησυχούν άλλωστε. Οσοι Γιάννηδες και αν φύγουν από τη χώρα, πάντα θα μείνουν κάποιοι πίσω για να κουνούν τα σημαιάκια στις προεκλογικές συγκεντρώσεις.
Πότε θα ανησυχήσουν; Ο Γιάννης ξέρει. Στο χέρι του είναι.