Επιμέλεια:
ΒΑΓΓΕΛΗΣ Θ. ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
Kakatsakis@sch. gr
Με τα μάτια των μαθητών του
Kυρίως σαν ένα συλλείτουργο του ´εμείς´ των παλιών και των τωρινών του δασκάλων, των παλιών και των τωρινών του μαθητών και βέβαια των γονέων, μπορεί να ιδωθεί το 7ο Δημ. Σχ. Ηρακλείου, έτσι όπως παρουσιάζεται στο ιδιαίτερα επιμελημένο βιβλίο-λεύκωμα, 300 μεγάλου σχήματος σελιδών, με τίτλο ´Από το Β’ Χριστιανικόν Παρθεναγωγείο εν Ηρακλείω στο 7ο Δημοτικό Σχολείο Ηρακλείου, 1899 – 2010´. Αυτό μεταξύ άλλων επεσήμανα σε μια ´εύφημη μνεία´ που έκανα (βλ. ´Χ.Ν.´, 24.1.11) αναφερόμενος σ’ αυτό. Ολο και πιο ψηλά, και ως μαντιναδολόγος – ποιητής και ως διευθυντής σχολείου, βάζεις τον πήχη Κωστή, είχα μηνύσει. Εξάλλου, τρεις μέρες πριν, δια του Τύπου (βλ. ´Στα πεταχτά´, 21.1.11) στον φίλο μου Κωστή Λαγουδιανάκη για να συνοδεύσω τις ευχαριστίες μου, που με συμπεριέλαβε στους ´τιμής ένεκεν´, αποδέκτες της έκδοσης. Το ό,τι όφειλα κι έναν Παιδότοπο πάντως, δεν το είχα υποσχεθεί, το είχα σκεφτεί, ωστόσο. Επρεπε να φανεί και η δουλειά των σημερινών μαθητών του. Δείγματα απ’ τις εργασίες (πεζά και ζωγραφιές) που έκαναν για τις ανάγκες του βιβλίου ´οι νέικοι του εβδόμου μαθητάδες´ που ´στην ιστορία του σκολείου είν’ οι διαλαλητάδες´, όπως γράφει στο ποιητικό του πρόλογο ο Διευθυντής τους.
Πάντα άξιοι, δάσκαλοι και μαθητές!
Β.Θ.Κ.
Δροσοπεζούλας να χαρούν το δρόσος τα δασκάλια
του πνέματος ο δάσκαλος ανοίγει τα δρομάλια
Ανεμπουκώσου δάσκαλε αλετρουβειό να στέσεις
και μες στσ’ αλετρουβόπετρες αγαθόκαλα ν’ αλέσεις
Σομπροπατεί ο δάσκαλος και σάικα συντρέμει
μέσα στη μ-παιδική ψυχή να πάψουν οι γι-ανέμοι
Καλολοείδια πνέματος γεμίζει το σκουτέλι
και κάνει το κολάι ντου να βρει κάθα κοπέλι
Αρμηνολογά ο δάσκαλος και παίρνει αξαμάρι
αροδαμούς αρίφνητους κάθε παιδί να πάρει
Λαμί τση γνώσης στο σκολειό θα στέσει και θα φέρει
πλήθιο σαν έρθει ο καιρός να ’ναι το καρποθέρι
Οβγορος και σοπατερός ο τόπος με τη γνώση
για να γενεί θέλει καιρό κι ο χρόνος να ιδρώσει
Συλλείτρουγο συναυγωπά μες στο σκολειό αρχινίζει
το αύριο στο κατώφιλιο στέκει και σπολλατίζει
Το σχολείο μου, μου αρέσει πολύ. Εδώ και 2 χρόνια έχω γνωρίσει όλα τα παιδιά και μου αρέσει να γελώ. Και να παίζω μαζί τους.
Οι δάσκαλοί μας, μας φωνάζουν για το καλό μας. Όταν φύγουμε από το Δημοτικό πρέπει να έχουμε πιάσει το νόημα της γνώσης και της μόρφωσης, όπου κι αν πάμε, ό,τι δουλειά επιλέξουμε. Το σχολείο είχε ένα φοίνικα αλλά ο καημένος είχε γεράσει και αποφάσισε ο κ. διευθυντής να τον κόψουμε.
Τώρα που θα κλείσουμε γι’ αυτό το καλοκαίρι δεν μου αρέσει και πολύ γιατί εμείς τα μεγάλα τα παιδιά θα πάμε γυμνάσιο. Δεν θα ακούμε τις φωνές, τα γέλια και τις Ιστορίες των παιδιών που θα μείνουν πίσω.
Σταματάκη Αννα
Στ’ 1
Πώς πέρασαν κιόλας 6 χρόνια που είμαι μαθητής ενός υπέροχου σχολείου και συγκεκριμένα του 7ου Δημοτικού Σχολείου Ηρακλείου. Το σχολείο μου έχει μια μεγάλη ιστορία γι’ αυτό θα σας τη πω περιληπτικά. Το 1923 ήταν φυτοπαθολογικό κέντρο και σιγά-σιγά έγινε σχολείο το οποίο συνεχίζει να είναι. Το σχολείο είναι ένα διώροφο κλασικό πετρόχτιστο κτήριο με αέτωμα. Μπαίνεις από μια μεγάλη σιδερένια πόρτα. Προχωρώντας βλέπεις μια μπασκέτα, ένα υπόστεγο, ένα κυλικείο και φυσικά το σήμα κατατεθέν του σχολείου ο γεροφοίνικας ο οποίος έφυγε μαζί μας λες και σηματοδοτεί την έξοδό μας.
Γενικώς τα συναισθήματά μου είναι πολλά όπως λύπη, χαρά, συγκίνηση. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τους δασκάλους που μου έμαθαν το σωστό, το δίκαιο, τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες μας ώστε να είμαστε σωστοί στην κοινωνία. Επίσης δημιουργήθηκαν πολλές φιλίες μεταξύ μας. Πολλές υπήρξαν δυνατές. Ομως δεν θα ξεχάσω ποτέ την Ευτυχία και τον Ιωσήφ οι οποίοι άλαξαν σχολείο.
Γιάννης
Γουμενάκης
Στ’ 1
Το σχολείο μου είναι το 7ο Δημοτικό σχολείο Ηρακλείου, βρίσκεται στην αρχή της Κνωσσού και χτίστηκε το 1920. Είναι ένα νέοκλασσικό και διατηρητέο κτήριο, χτισμένο με πέτρες και έχει αέτωμα. Το πιο σημαντικό για μένα όμως είναι ότι σ’ αυτό πέρασα τα πρώτα καλύτερα χρόνια της εκπαίδευσής μου. Λες κι ήταν χτες που πέρασα δειλά-δειλά τη σιδερένια πόρτα. Οι δάσκαλοι, που μας έδωσαν τις γνώσεις τους, οι παρατηρήσεις, οι συμβουλές τους, οι συμμαθητές μου, το κουδούνι του διαλείμματος, το παιχνίδι στην αυλή είναι εικόνες που θα με συντροφεύουν για όλη μου τη ζωή. Αξέχαστες στιγμές που θα με κάνουν να το θυμάμαι σαν το καλύτερο σχολείο του κόσμου. Εμπρός για το μεγάλο σχολείο!!!
Στρατάκης Κωνσταντίνος
Αισθάνομαι τυχερή που ήμουν επί 6 χρόνια σε αυτό το σχολείο. Αρχισα από την πρώτη δημοτικού, ένιωσα πολύ όμορφα από την πρώτη μέρα στη μεγάλη αυλή του.
Μου έκανε εντύπωση ο μεγάλος φοίνικας που είχε. Δυστυχώς τώρα δεν υπάρχει. Θυμάμαι με αγάπη τους δασκάλους μου γιατί έμαθα μαζί τους πολλά πράγματα.
Θα θυμάμαι πάντα όλους τους συμμαθητές μου, ακόμα και αυτούς που κάποια στιγμή έφυγαν και πήγαν σε άλλα σχολεία. Θα μου λείψουν τα γέλια, οι τρέλες και οι χαρές που κάναμε όλοι μαζί. Πάντα αυτό το σχολείο για εμένα θα ξεχωρίζει.
Βασιλική Μπλούγκαρη, Στ’ 2
Αγαπημένο μου σχολείο! Εχω τόσα να σου πω, γι’ αυτά τα πέντε χρόνια που περάσαμε μαζί σου. Την πρώτη φορά, στην πρώτη δημοτικού όταν σε είδα ένιωσα αγωνία, αλλά και χαρά που βρέθηκα με πολλά παιδάκια. Με τους συμμαθητές μου, παίζουμε, κάνουμε πλάκες και περνάμε υπέροχα. Ολοι οι δάσκαλοι ήταν πάντα πολύ καλοί μαζί μου αλλά και με τα άλλα παιδιά όλα αυτά τα χρόνια. Αγαπώ τις εκδηλώσεις και τις εκδρομές που γίνονται από το σχολείο μου, καθώς και τις υπέροχες ζωγραφιές της τάξης μου. Αυτό που με στεναχώρησε στο σχολείο μου, είναι που κόψανε το φοίνικά μας. Ενιωθα ότι κάθε αρχή του χρόνου της σχολικής χρονιάς μας περίμενε να μας υποδεχτεί. Χαιρόμουνα που τον έβλεπα και χαίρονταν και αυτός. Τώρα που κόψανε το φοίνικά μας νιώθουμε μια μοναξιά απέραντη. Αυτό θα αλλάξει με τα γέλια και τις στιγμές που περάσαμε μαζί του.
Εύα Λογοθέτη
