Το 2013 οι “Γιατροί του Κόσμου” προσέφεραν δωρεάν πρωτοβάθμια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, σε 24.197 γυναίκες στην Ελλάδα.
Μας έχουν ανάγκη πολύ περισσότερες.
Δώστε μας την ευκαιρία να τις βοηθήσουμε.
Ευχαριστούμε πολύ
© ΓτΚ Αρχείο, Πολυϊατρείο Αθήνας
Σκέψεις…από μιαν εθελόντρια
Και ξαφνικά πάλι ο υπουργός μας προκάλεσε με τις δηλώσεις του.
Ο καρκίνος λέει δεν θεωρείται επείγουσα περίπτωση παρά μόνο στα τελευταία του στάδια. Και την ακούς αυτή τη δήλωση από ένα άτομο που όπως ισχυρίζεται είναι ευαισθητοποιημένος στον καρκίνο, γιατί κάποιο πολύ κοντινό του πρόσωπο πέθανε από αυτόν. Φανταστείτε δηλ. και να μην ήταν ευαισθητοποιημένος.
Εκείνο που διαπιστώνουμε τα τελευταία χρόνια είναι ότι οι κυβερνώντες μας έχουν βάλει κάτω την υγεία. Την έχουν τοποθετήσει στο χειρουργικό κρεβάτι και την ανατέμνουν. Σκοπός όπως λένε ο περιορισμός της σπατάλης, η εξοικονόμηση χρημάτων και πόρων και η θεμελίωση ενός καλύτερου συστήματος υγείας. Μου θυμίζουν όμως την κουβέντα που λέγεται πως «η εγχείρηση πέτυχε μεν αλλά ο ασθενής απεβίωσε». Ετσι κι αυτοί. Προσπαθούν, λέει, να τακτοποιήσουν τα θέματα της υγείας. Αλλά στην πραγματικότητα την έχουν ξεθεμελιώσει. Κάθε πρωί κυκλοφορούν μια νέα εγκύκλιο με καινούργια μέτρα. Μέχρι το βράδυ την έχουν αναιρέσει. Γιατί αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι αποφάσεις αυτές δεν είναι προϊόν ώριμης σκέψης. Αλλά σπασμωδικές, γραμμένες στο πόδι. Γι’ αυτό και τούτο το ράβε ξήλωνε. Που δεν το αντιμετωπίζει κάθε πολίτης μόνο στα θέματα της υγείας, αλλά και σε όλο το δημόσιο βίο μας τούτα τα χρόνια της κρίσης.
Εκείνο όμως που μου κάνει μεγαλύτερη εντύπωση είναι που ο συγκεκριμένος υπουργός συμπεριφέρεται λες και αυτοί στους οποίους απευθύνεται είναι ξύλινα στρατιωτάκια. Που δεν πονούν, δεν υποφέρουν, δεν έχουν αισθήματα. Γι’ αυτό και τα μέτρα του αφορούν χρήματα, χρήματα, χρήματα. Λες και δεν βλέπει και δεν συναισθάνεται τίποτε άλλο παρά μόνο αριθμούς. Τον πόνο του αρρώστου, την ανασφάλειά του δεν φαίνεται να την γνωρίζει. Και το χειρότερο. Δεν θέλει να την γνωρίσει.
«Προτιμούμε στην Ελλάδα να γκρινιάζουμε παρά να συνεννοούμαστε», είπε πάλι ο ίδιος υπουργός προχθές.
Είμαι σίγουρη πως αυτοί που εμπλέκονται με την υγεία θα προτιμούσαν να συνεννοούνται μαζί του. Αλλά πώς να το κάνεις αυτό, όταν ο υπουργός γνωρίζει μόνο τα της τρόϊκας και αγνοεί τον κόσμο στον οποίο απευθύνεται;
Ακούς από τον κόσμο κουβέντες όπως:
– Είμαι ανασφάλιστος και δεν με δέχονται στο νοσοκομείο. Σταμάτησα όμως την θεραπεία μου του καρκίνου γιατί δεν έχω λεφτά να πληρώνω.
– Η θεραπεία μου κοστίζει πολύ γι’ αυτό δεν κάνω ολόκληρη την αγωγή.
– Τα λεφτά δεν μας φτάνουν για όλα. Προτιμώ να τα ξοδεύω για φαγητό των παιδιών και όχι για τα φάρμακα μου.
Κουβέντες συγκλονιστικές.
Κι όμως δεν φαίνεται να φτάνουν στα αυτιά αυτών που πρέπει να τις ακούσουν. Αυτοί ξέρουν να μετρούν μόνο όβολα.
Προχθές ανακοινώθηκαν οι αξιολογήσεις των δημόσιων νοσοκομείων. Περίμενα να μετρηθούν οι επιτυχίες του κάθε ενός Ιδρύματος με μέτρο την περίθαλψη ασθενών και την θεραπεία τους. Τις επιτυχημένες εγχειρήσεις και τους ασθενείς που θεραπευμένοι πλέον εξαίρουν το έργο και τους ανθρώπους που το επιτέλεσαν. Και αντιλαμβάνομαι πως η αξιολόγηση αφορά αριθμούς και νούμερα. Χρήματα που εξοικονομήθηκαν, χρεώνοντας τους νοσηλευόμενους ή αφαιρώντας φάρμακα και υλικά από τις προμήθειες. Βεβαίως, αν δεν έχεις λεφτά δεν μπορείς να κινηθείς. Μα τα λεφτά υπάρχουν για να υπηρετούν τους ανθρώπους. Πώς τα καταφέραμε έτσι και συμβαίνει το αντίθετο; Πώς τα καταφέραμε αυτό που έχει την πρωτεύουσα σημασία, ο άνθρωπος δηλ. να γίνει παρεπόμενο και εξάρτημα; Του δίνουμε σημασία δευτερευόντως μόνο. Πρώτα θα ελέγξουμε αν εξυπηρετούνται οι αγορές και οι αριθμοί κι αν εκεί βολεύει να χώσουμε και μερικά μέτρα για τους ανθρώπους πάει καλά. Αλλιώς, ας ριχτούν στον Καιάδα. Πρέπει να είμαστε καλά παιδιά και να αποδεικνύουμε συνεχώς στους κυρίους μας πως τα νούμερα ευημερούν. Το πραγματικό γεγονός ότι δεν συνταγογραφούνται τα καλύτερα φάρμακα αλλά τα φτηνότερα, επομένως η οποιαδήποτε θεραπεία καθυστερεί, αν υπάρξει, ότι αναγκαζόμαστε να μεταφέρουμε στα νοσοκομεία σεντόνια και μαξιλάρια που μετά δεν απολυμαίνονται στο σπίτι μας όπως πρέπει, επομένως μπορεί να γίνουν και Φορείς μικροβίων το ότι τα Νοσοκομεία χωρίς προμήθειες βασικών υλικών καταλήγουν από θεραπευτήρια, εστίες λοιμώξεων και μικροβίων και ένα σωρό άλλα παρεπόμενα των επιλογών αυτών, κανένα δεν φαίνεται να νοιάζει.
Οτι ασθενείς καταφεύγουν σε δομές σαν την δικιά μας, ε, καλά κάνουν. Βεβαίως κι αυτό είναι το νόημα και το έργο της οργάνωσής μας. Ομως εμείς δεν είμαστε νοσοκομείο. Και τριτοβάθμια φροντίδα που απαιτεί νοσοκομείο δεν μπορούμε εκ των πραγμάτων να παρέχουμε. Εμείς, όταν έρθει κάποιο βαρύ περιστατικό στην πόρτα μας που χρήζει ειδικών εργαστηριακών εξετάσεων και περαιτέρω νοσηλείας αρρωσταίνουμε οι ίδιοι από την ανημποριά να προσφέρουμε λύση στο πρόβλημά του. Κι όταν αυτοί που έχουν τρόπους να βοηθήσουν δεν κάνουν το καλύτερο δυνατό ναι, τότε γκρινιάζουμε και απαιτούμε άλλη συμπεριφορά κι αντιμετώπιση.
Αν και κατά πως φαίνεται απευθυνόμαστε σε ώτα μη ακουόντων.
Μπεμπ. Α.
Ενίσχυση για τους “Γιατρούς του Κόσμου”
Οδοιπορικό αλληλεγγύης ξεκίνησε η Ομοσπονδία Ελληνικών Κοινοτήτων και Αδελφοτήτων Ιταλίας, με στόχο την ενίσχυση των “Γιατρών του Κόσμου” στις προσπάθειες που καταβάλουν για την ανακούφιση των Ελλήνων που έχουν πληγεί από την οικονομική κρίση.
Πρώτη δράση του οδοιπορικού, η παρουσίαση σε ελληνικές Κοινότητες και πολιτιστικούς φορείς του βιβλίου “Από τον Περικλή στον Παπαδήμο” του συγγραφέα Enzo Terzi, που περιγράφει την περίοδο σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας, τονίζοντας τη δύσκολη πορεία της χώρας μας από την απελευθέρωση μέχρι σήμερα, καθώς και τις επιρροές των ξένων δυνάμεων στην ιστορική της πορεία.
Σε συμφωνία με τον εκδοτικό οίκο, το 30% των πωλήσεων που θα πραγματοποιηθούν κατά τη διάρκεια των παρουσιάσεων θα καταβληθεί στην Ομοσπονδία Ελληνικών Κοινοτήτων, η οποία με τη σειρά της θα το δωρίσει στους “Γιατρούς του Κόσμου”.
Μία μαρτυρία, μία άποψη από έναν αγαπητό συνάδελφο και δημοσιογράφο
Δεν είναι όλες
οι Μ.Κ.Ο. ίδιες
Eίχα αρκετές φορές την ευκαιρία να παρακολουθήσω από κοντά τον τρόπο που λειτουργούν οι “Γιατροί Του Κόσμου” λόγω συγγένειας με μέλος τους. Γιατί να μην το πω, είναι ο αδελφός μου, στο κάτω – κάτω είμαι περήφανος για αυτό. Εκείνος και οι σύντροφοί του, γιατροί και νοσηλευτές, ταξιδεύουν κατά καιρούς σε μέρη που χτυπά η ανθρώπινη δυστυχία για να προσφέρουν ουσιαστική βοήθεια, την ώρα που σε μας περισσεύουν τα λόγια συγκλονισμού από απόσταση. Κόσοβο, τσουνάμι, Ουγκάντα ήταν μερικά από τα μέρη που πήγαν οι άνθρωποι που γνωρίζω, για να χειρουργήσουν σε κινητά χειρουργεία δίπλα στο πεδίο μάχης, να εξετάσουν θύματα των υδάτινων όγκων κοντά σε σωρούς πιο άτυχων ή να φροντίσουν παραμελημένους πληθυσμούς που εμείς σπάνια σκεφτόμαστε ότι υπάρχουν.
Παρακολουθούσα τις διαδικασίες οργάνωσης των αποστολών και είχα εντυπωσιαστεί από την αυστηρή πειθαρχία σε έξοδα, επιλογή ειδικοτήτων και υλικών ανάλογα τον προορισμό και την στρατιωτικού τύπου εναλλαγή βαρδιών με τις αποστολές άλλων χωρών. Για εβδομάδες ( οι οποίες αφαιρούντο από την κανονική τους άδεια) οι εθελοντές αυτοί εργάζονταν με σκληρά ωράρια κάτω από συνθήκες που μπορείτε να φανταστείτε (αν και από μερικές περιγραφές που μου έκαναν ίσως δεν μπορείτε) με μόνο κέρδος την καθαρή συνείδηση, που εμείς νομίζουμε ότι μπορούμε να την επιτύχουμε διαφημίζοντας τη συγκίνησή μας στα πάνελ και αλλού.
Οι “Γιατροί Του Κόσμου” είναι μία Μη Κυβερνητική Οργάνωση. Φαντάζομαι ότι υπάρχουν και άλλες αντίστοιχης χρησιμότητας και ανιδιοτέλειας, απλώς εγώ έχω προσωπική γνώμη μόνο γι’ αυτήν. Και θέλω να πω ότι πρέπει να είμαστε διπλά προσεκτικοί στους αφορισμούς μας, που ακούω να ξεχειλίζουν κατά τον ελληνικό τρόπο τις μέρες αυτές, μόνο και μόνο επειδή κατά τον ελληνικό τρόπο, των κολλητών, της αρπαχτής και της αδιαφάνειας στήθηκαν κάποιες άλλες Μ.Κ.Ο. Μη μηδενίζουμε με εύκολο τρόπο δραστηριότητες ανθρώπων που συχνά ξεπερνούν εμάς τους πολλούς και μόνον τον σεβασμό μας αξίζουν.
Α.Π.
Στατιστικά ιατρείου για την περίοδο 4/3 -7/3 2014
Χώρα Καταγωγής Αριθμός
Ελλάδα 27
Σερβία 1
Βουλγαρία 13
Ρουμανία 1
Αλβανία 3
Μαρόκο 6
Αλγερία 2
Νιγηρία 1
Σενεγάλη 1
Αίγυπτος 1
Φιλιππίνες 1
ΣΥΝΟΛΟ 57
