8 Μαρτίου, Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας. Μία ημέρα μνήμης για τους αγώνες που αφορούν τα δικαιώματα των γυναικών.
Φέτος οι γιατροί του κόσμου αποφάσισαν αντί άλλου εορτασμού για την σημαντική αυτή ημέρα να δώσουν φωνή σε απλές γυναίκες από όλον τον κόσμο. Αφανείς ηρωίδες που κανείς δεν ακούει. Κι όμως έχουν τόσα να μας πουν, να μας μαρτυρήσουν για την βία, για τον πόλεμο, για την φτώχεια.
Σήμερα δημοσιεύουμε δύο από τις ιστορίες των γυναικών αυτών με ένα σκοπό. Να ακούσωμε, να μάθουμε, να ευαισθητοποιηθούμε ώστε κάποτε να τα καταφέρουμε να αποκαταστήσουμε τα θεμελιώδη δικαιώματα που έχουν παραβιαστεί.
Σάνου Νάνι Μαγκάρ
Το όνομά μου είναι Σάνου Νάνι Μαγκάρ είμαι από το Νεπάλ και είμαι 48 χρονών. Προέρχομαι από την περιοχή με αριθμό 4 του δήμου Νταντίν Μπέσι.
Δεν επέλεξα να έρθω εδώ. Η ζωή ήταν σκληρή. Έπρεπε να βρω δουλειά και να κερδίσω χρήματα, έτσι ασχολήθηκα με τη διαλογή σκουπιδιών.
Είχαμε πολλά παιδιά να φροντίσουμε και δεν μπορούσαμε να τα βγάλουμε πέρα. Έπρεπε να τα ταΐσουμε και να τα ντύσουμε. Αφού είχαμε αναζητήσει δουλειά σε πολλά μέρη, καταλήξαμε εδώ. Κερδίζουμε τόσα όσα για να επιβιώνουμε. Τα παιδιά μεγαλώνουν τώρα και όλοι εμείς ζούμε εδώ, στο ίδιο σπίτι.
Είχα 6 παιδιά. 5 από αυτά επιβίωσαν, 4 κορίτσια και ένα αγόρι. Η μεγαλύτερη κόρη μου είναι 31, η δεύτερη 24, η τρίτη 22 και η πιο μικρή 13. Ο γιος μου είναι 21.
Έψαχνα για δουλειά. Έπρεπε να πληρώσουμε τους λογαριασμούς μας και δεν είχαμε αρκετά χρήματα για να το κάνουμε έως το τέλος του μήνα. Ένα μικρό κομμάτι γης δεν είναι πραγματικά αρκετό.
Πρώτα πήγαμε στο Τέκου και μετά ήρθαμε και εγκατασταθήκαμε εδώ. Ένας φίλος εργάζονταν σε αυτή την περιοχή, μάζευε σκουπίδια. Έτσι βρήκαμε δουλειά εδώ.
Ο σύζυγός μου εργάζεται μαζί μου.
Είναι δύσκολη δουλειά. Ποτέ δεν ξέρουμε τι μπορεί να συμβεί. Υπάρχουν γυαλιά, μπάζα, και μερικές φορές βρίσκουμε βελόνες. Οι μπουλντόζες και ο συνεχής θόρυβος των μηχανών με τρομάζουν. Δεν είναι εύκολο να εργάζεσαι σε αυτές τις συνθήκες. Πρέπει να είμαστε πραγματικά προσεκτικοί και να φυλάμε τους εαυτούς μας.
Όταν έρχεται το φορτηγό και ξεφορτώνει, έχουμε πολλή δουλειά. Αλλά όταν δεν έρχεται δεν έχουμε καθόλου. Όπως γίνεται τα Σάββατα, που δεν έρχονται τόσα φορτηγά. Εργάζομαι κατά μέσο όρο 22 μέρες το μήνα και κερδίζω 400 με 500 ρούπια.
Ζω σε ένα σπίτι λίγο παραπέρα. Είναι βρώμικο. Το σπίτι μας είναι φτιαγμένο από λαμαρίνα και δεν έχουμε νερό, οπότε πρέπει να πηγαίνουμε και να το μεταφέρουμε από την αντλία. Αυτό είναι εξαντλητικό.
Θα ήθελα να είχα καλύτερες συνθήκες εργασίας και πρόσβαση σε νερό. Θα ήθελα να επιστρέψω στην καλλιέργεια όπως πριν, αλλά δεν κερδίζαμε αρκετά χρήματα για την επιβίωσή μας. Έχω ιδέες, και όνειρα φυσικά, αλλά δεν μπορώ να τα κάνω πραγματικότητα. Σκεφτόμουν ότι θα μπορούσα να έχω ένα μικρό κατάστημα. Εάν είχα τα μέσα θα έκανα κάτι άλλο, αλλά το πρόβλημα είναι ότι δεν έχω τα χρήματα.
Υπάρχουν ομάδες γυναικών όπου μπορούμε να μιλάμε για προγράμματα. Αλλά είναι αρκετά δύσκολο να φροντίζεις τον εαυτό σου και την οικογένειά σου. Πάντα υπάρχουν προβλήματα, όλοι έχουμε προβλήματα. Θα ήταν υπέροχο να δημιουργούσα κάτι μαζί με άλλους, αλλά έχω μόλις τόσα για να τα βγάζω πέρα. Δεν βλέπω τι θα μπορούσα να κάνω για να βοηθήσω τους άλλους ανθρώπους. Όταν δεν έχεις τίποτα, οι άνθρωποι δεν σε σέβονται. Δεν κάθονται καν να σε ακούσουν.
Η ζωή είναι σκληρή εδώ. Μερικές φορές οι άντρες βγαίνουν να πιουν και όταν το παρακάνουν γίνονται βίαιοι. Όλοι έχουμε στεναχώριες. Τα ανεχόμαστε όλα αυτά, δουλεύουμε και ίσα ίσα που καταφέρνουμε να τα βγάζουμε πέρα.
Rajwa Mohamad Rahmoun
Το όνομά μου είναι Rajwa Mohamad Rahmoun και είμαι από το al-Qusayr της επαρχίας Homs της Συρίας. Τα παιδιά μου και εγώ ήρθαμε εδώ στο Λίβανο. Εμείς είμαστε ασφαλείς, αλλά δεν γνωρίζω που βρίσκεται ο σύζυγός μου.
Δεν ξέρω… Είναι νεκρός; Ζωντανός; Δεν έχω ιδέα.
Υποφέρω τόσο πολύ. Ως γυναίκα, δεν πρέπει να υπερασπίζομαι τα δικαιώματά μου ούτε τα δικαιώματα των παιδιών μου. Για οτιδήποτε μου συμβαίνει μου λένε: «Είσαι γυναίκα· δεν νοείται να μιλάς.» Αλλά εγώ θέλω να μιλήσω και να υπερασπιστώ τον εαυτό μου και τα παιδιά μου. Τα πάντα γίνονται ένας τέτοιος αγώνας.
Βρίσκω το θάρρος, την αποφασιστικότητά μου και τη δύναμή μου. Και όταν έχω κάτι να πω, το λέω. Δεν θέλω να μείνω σιωπηλή· θέλω να υπερασπιστώ τα δικαιώματά μου.
Βλέπω τα παιδιά μου και μου δίνουν θάρρος. Βλέποντάς τα, αντλώ την υπομονή και τη δύναμη να μιλήσω ανοιχτά. Με κάνουν να αισθάνομαι τόσο γενναία και ικανή να παλέψω για τα δικαιώματά τους.
Ο γιός μου είχε ένα ατύχημα με το μηχανάκι. Έσπασε το χέρι του και το πόδι του. Όλοι κατηγόρησαν εμένα λέγοντάς μου ότι είναι δικό μου λάθος το ότι έπεσε από το μηχανάκι του. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και μου ζήτησαν 2.000 δολάρια. Δεν είχα 2.000 δολάρια. Έπρεπε να ζητήσω από τους γείτονες χρήματα προκειμένου να καλύψω τη θεραπεία για τον γιο μου. Αυτοί είπαν: «αυτή το ζήτησε. Αυτό είναι που έψαχνε, να έχει ο γιος της ένα ατύχημα με το μηχανάκι.» Στο δρόμο για το νοσοκομείο ήμουν τρομοκρατημένη ότι θα έβρισκα τον γιο μου νεκρό. Αλλά βλέποντάς τον να μου λέει ότι όλα ήταν καλά, μου έδωσε τη δύναμη να κάνω ό,τι μπορούσα για να βρω τα χρήματα για τα έξοδα.
Γιατί του αγόρασα μηχανάκι; Για να μπορεί να πηγαίνει στη δουλειά. Είναι το μεταφορικό του.
Ως μητέρα μόνη χωρίς σύζυγο, πρέπει να προσπαθώ έτσι ώστε κανείς να μη βλάπτει τα παιδιά μου.
Εδώ αντιμετωπίσαμε την αδικία σε κάθε επίπεδο. Είχαμε τα σπίτια μας τα οποία τα χάσαμε, και καταλήξαμε σε ένα camp χωρίς τίποτα. Έχουμε χάσει τα πάντα. Δοξάζω τον θεό που είμαστε ζωντανοί. Πρέπει να το αφήσουμε στην άκρη, αλλά δυσκολεύομαι διότι αυτό είναι τόσο διαφορετικό από αυτό που ήταν οι ζωές μας στην Συρία. Η ζωή μας στη Συρία δεν μοιάζουν επουδενί με το πώς ζούμε εδώ.
Οι άνθρωποι λένε: «είναι γυναίκα. Γιατί υψώνει την φωνή της; Οι γυναίκες πρέπει να σιωπούν. Έχει γιους· μπορούν εκείνοι να κάνουν τη συζήτηση» Αλλά εγώ απαντάω, όχι. Είναι στο χέρι μου να υπερασπιστώ τα παιδιά μου. Είμαι και η γυναίκα και ο άντρας. Αυτό συνεχίζω να τους απαντάω, ότι είμαι και η γυναίκα και ο άντρας και υπερασπίζομαι τα παιδιά μου.
Θα ήθελα να επιστρέψουμε στη χώρα μας. Εύχομαι να μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου και να βρισκόμουν πίσω στο σπίτι, στην πατρίδα μας.
Ανατρέφω τα παιδιά μου μόνη μου. Ονειρεύομαι για εκείνα να ξεχωρίζουν σε οτιδήποτε κάνουν, να κάνουν πάντα τις σωστές επιλογές και πετύχουν στην ζωή τους. Αυτό εύχομαι για εκείνα, από τα βάθη της καρδιάς μου.
Θέλω επίσης οι γυναίκες να έχουν πάντα το δικαίωμα στη ζωή, να μπορούν να υπερασπίζονται τον εαυτό τους και να μην αφήνουν τίποτα να περνάει απαρατήρητο. Οι γυναίκες αντιπροσωπεύουν το ήμισυ της κοινωνίας –δεν είναι πλέον οι άντρες στην μία πλευρά και οι γυναίκες στην άλλη. Μα, όχι! Οι γυναίκες θα έπρεπε να έχουν περισσότερα δικαιώματα.
Γιατί είναι οι γυναίκες που δίνουν τη ζωή, που ανατρέφουν τα παιδιά και που κρατάνε τις οικογένειες ενωμένες. Η γυναίκα είναι το θεμέλιο για τα πάντα στη ζωή.
Οι γυναίκες πρέπει πάντα να είναι γενναίες, πάντα να είναι δυνατές. Οι γυναίκες είναι το ήμισυ της κοινωνίας και θα έπρεπε να κατέχουν το μεγαλύτερο μερίδιο καθώς είναι εκείνες που κάνουν τα περισσότερα. Χωρίς τις γυναίκες δεν θα υπήρχε τίποτα.
Νιώθουμε υπερήφανοι που μια τέτοια σημαδιακή μέρα, στις 8 Μαρτίου του 2019 εγκαινιάσαμε μια νέα δομή, το στερνοπαίδι της οργάνωσης. Ένα ξενώνα για την στέγαση γυναικών σε επισφάλεια, Θα στεγάζει δηλ. αποκλειστικά γυναίκες που βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο. Άνεργες μητέρες με παιδιά, ηλικιωμένες υπό έξωση από την κατοικία τους, έγκυες σε κίνδυνο, κακοποιημένες και τόσα άλλα.
Φιλοδοξούμε δε να καλύψουμε ένα κενό στη φιλοξενία των γυναικών αυτών, μέχρι την εισαγωγή τους στην κατάλληλη δομή.
Παραθέτουμε τη σχετική ανακοίνωση.
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
“Ραμόνα”
Ενδιάμεση Δομή Φιλοξενίας Γυναικών σε Επισφάλεια
Αθήνα, 07.03.2019 – Οι Γιατροί του Κόσμου αναγνωρίζοντας το έλλειμμα σε στεγαστικές δομές που να απευθύνονται σε άστεγες γυναίκες και σε μητέρες με παιδιά, ανοίγουν τις πύλες μιας νέας δομής φιλοξενίας. Στόχος τους αφενός μεν να ανταποκριθούν στις συνεχώς αυξανόμενες ανάγκες για στέγαση γυναικών που δεν εντάσσονται στις συνήθεις δομές φιλοξενίας, οι οποίες επικεντρώνονται κυρίως στο θέμα της κακοποίησης (π.χ. άνεργες μητέρες με παιδιά, ηλικιωμένες υπό έξωση από την κατοικία τους, κ.α.), αφετέρου δε, στην περίπτωση της κακοποίησης να καλύψουν το κενό φιλοξενώντας άμεσα την γυναίκα σε κίνδυνο, μέχρι την εισαγωγή της στην κατάλληλη δομή για θύματα ενδοοικογενειακής βίας.
Η δομή φιλοξενίας χωρητικότητας 24 ατόμων έχει ενδιάμεσο χαρακτήρα και λειτουργεί με βάση το φύλο αλλά όχι το είδος του προβλήματος, χωρίς να τοποθετεί «ταμπέλες» που θυματοποιούν και υποβιβάζουν τις γυναίκες σε κίνδυνο. Στηρίζεται σε ολιστική μεθοδολογία ως προς το ιατρικό και ψυχοκοινωνικό σκέλος και έχει καθαρά ενταξιακό στόχο σε συνάρτηση ενός πλαισίου τεσσάρων αξόνων: στέγασης, ενδυνάμωσης, ένταξης και μεταπαρακολούθησης. Οι φιλοξενούμενες και τα παιδιά τους διαμένουν σε ατομικά πλήρως εξοπλισμένα δωμάτια, ενώ τους διατίθενται χώροι δραστηριοτήτων και ψυχαγωγίας, προσβάσιμοι σε ΑμεΑ μέσω ειδικού αναβατορίου και ανελκυστήρα. Η ατομική συμβουλευτική και ψυχοκοινωνική στήριξη γίνεται μέσω εξατομικευμένης και ομαδικής εργασίας από διεπιστημονική ομάδα (ψυχολόγος, κοινωνικός λειτουργός, ιατρός, κ.α.).
Οι Γιατροί του Κόσμου με συναίσθημα ευθύνης απέναντι στην κοινωνία και στους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη, στηρίζουν προς το παρόν τη δομή φιλοξενίας αποκλειστικά με ιδίους υλικούς και ανθρώπινους πόρους, έχοντας δεχτεί τις πρώτες φιλοξενούμενες από την 1η Μαρτίου 2019.
Στο νέο αυτό ξενώνα δόθηκε η ονομασία «Ραμόνα» . Η Ραμόνα ήταν ένα παιδί δικό μας που έφυγε πολύ νωρίς από τη ζωή. Οι Γιατροί του Κόσμου την τιμούν δίνοντας το όνομά της στη δομή.
