Θρίλερ, ριμέικ της ταινίας του Τσαρλς Κάουφμαν από το 1980
Σκην.: Ντάρεν Λιν Μπούσμαν Μουσ.: Μπόμπι Τζόνστον Ηθ.: Ρεμπέκα Ντε Μορνέ, Τζέιμι Κινγκ, Ντέμπορα Αν Γουλ, Μπραϊάνα Έβιγκαν, Σον Άσμορ, Λίζα Μάρκος, Πάτρικ Τζον Φλίγκερ, Φρανκ Γκρίλο
Τα μέλη μιας οικογένειας εγκληματιών, εισβάλλουν απρόσκλητοι στο παλιό τους σπίτι, όπου πλέον κατοικεί ένα νεαρό ζευγάρι που έχει καλέσει τους φίλους του να περάσουν μαζί το βράδυ. Η οικογένεια, υπό τις οδηγίες της μητέρας, τρομοκρατεί και κρατά όμηρους τους νέους ενοίκους και τους καλεσμένους τους, ενώ έξω επικρατεί κατάσταση συναγερμού για ακραία καιρικά φαινόμενα. Τα πράγματα βγαίνουν εκτός ελέγχου όταν κάποιοι από τα θύματα, αποφασίζουν να προσπαθήσουν να αποδράσουν… Η τιμωρία είναι παραδειγματική…
Νάσου πάλι λοιπόν μπροστά μας το «SAW», που μέσω των εκπροσώπων του σε παραγωγή και σκηνοθεσία, επαναλαμβάνει το σαδιστικό του πρόσωπο σε διαφορετικό σκηνικό χώρο αυτή τη φορά. Τελικά η ‘βία για τη βία’ και η παράνοια στην οθόνη, μήπως έχει προχωρήσει βαθύτερα στις συνειδήσεις κάποιων; Μήπως έχει ξεφύγει από τα όρια της ‘μόδας’ και πλέον χρησιμοποιείται ως το ενδιάμεσο μιας καταναλωτικής κοινωνίας παραγωγής ιδεών βίας; Ίσως η επιστήμη της ψυχιατρικής να βοηθούσε σημαντικά στην ερμηνεία της ψυχολογίας όλων εκείνων που είναι επιρρεπείς στoν σαδισμό, ακόμα κι όταν αυτός παράγεται ‘υπέρ’ της τέχνης. Στο χώρο του κινηματογράφου, δυστυχώς, ένας σημαντικά μεγάλος αριθμός αυτό-αποκαλούμενων ‘μυστών’ του τρόμου, βρίσκεται ανεμπόδιστα ελεύθερος, ενώ κάλλιστα θα έπρεπε να αποτελεί το κοινό ή μάλλον τους τροφίμους κάποιου ψυχιατρείου. Ασφαλώς και δεν υποτιμούμε το σοβαρό θέμα του σαδισμού, ούτε και το υποβιβάζουμε αναφερόμενοι σε περιπτώσεις ψυχοπαθών, που εκδηλώνουν τον άρρωστο ψυχισμό τους είτε μέσα από τη μεταφυσική ή τον αποκρυφισμό, είτε μέσω ενός παθολογικού ιστορικού, αλλά για εκείνους που εντέχνως χρησιμοποιούν τη βία και το σαδισμό, ως τον παράγοντα μεταφοράς αποκρυφιστικής ηλιθιότητας. Είναι γνωστό από την ψυχολογία ότι τα πρόσωπα με υπερτροφικό ‘Εγώ’ ή τα άτομα που πάσχουν από συμπλέγματα κατωτερότητας, ζουν παραληρήματα δύναμης και μεγαλείου, προσπαθώντας να αντιρροπήσουν σε μια πραγματικότητα εντελώς διαφορετική, ωστόσο, από αυτήν που επιθυμούν. Κι επειδή τελικά το φαινόμενο δείχνει να ‘ιμπεριαλίζει’ στο χώρο της δεσπόζουσας των τεχνών, αναρωτιόμαστε: είναι δυνατόν τέτοιου είδους άνθρωποι να ρυθμίζουν τις καλλιτεχνικές τύχες των σινεφίλ; Μήπως τελικά μερίδα του κινηματογραφικού κόσμου βρίσκεται υπό την επιρροή κάποιων ψυχικά ασθενών; Μήπως; Λέμε τώρα… Δε ρωτάμε απλά… συνάμα, απαιτούμε και απαντήσεις…
