ΕΝΤΟΣ ΕΚΤΟΣ … & ΕΠΙ Τ ΑΥΤΑ

Ογδόντα δύο  χώρες + εννιακόσιες πενήντα μία πόλεις + εκατομμύρια διαδηλωτές και άγνωστος Χ… το μέλλον της παγκόσμιας οικονομίας.
Αυτοί είναι οι παράγοντες που συνθέτουν την εξίσωση της παγκόσμιας αγανάκτησης.
Από τον Καναδά μέχρι τη Νέα Ζηλανδία οι πολίτες κατεβαίνουν σήμερα στους δρόμους ξεκαθαρίζοντας ότι «δεν θα πληρώσουμε εμείς για την κρίση». Αίτημα; Η «παγκόσμια αλλαγή», ώστε να ξεπεραστεί το οικονομικό αδιέξοδο που επιβαρύνει τους πολίτες προς όφελος -όπως φαίνεται- παγκόσμιων χρηματοπιστωτικών οργανισμών.
Ενθαρρυντική η μαζική αφύπνιση των μαζών, αλλά μάλλον καθόλου «απειλητική» για τα κέντρα αποφάσεων και χάραξης της οικονομικής πολιτικής.
Ο λόγος; Η παρουσίαση συγκεκριμένων προτάσεων απουσιάζει. Ιδέες πολλές -όπως ο φόρος Τόμπιν, ο οποίος επανέρχεται στο προσκήνιο- αλλά χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο δεν πρόκειται ποτέ να βιώσουμε το πέρασμα από την «αγανάκτηση» στην ουσιαστική διεκδίκηση.
Αν οι «αγανακτισμένοι» θέλουν όντως να πάρουν τη μορφή κινήματος, θα πρέπει να παρουσιάσουν συγκεκριμένη στοχοθεσία και διεκδικητικό πλαίσιο και να απαιτήσουν να γίνουν «συνομιλητές» με τις κυβερνήσεις.
Η αυθόρμητη κάθοδος στις πλατείες έχει πλέον υποχρεώσεις. Για να μη μείνει ένα ρομαντικό ξέσπασμα που λειτούργησε ως… βαλβίδα εκτόνωσης της κοινωνικής δυσαρέσκειας, οφείλει να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της δυναμικότητας που απέκτησε.
Και αυτό δεν συνεπάγεται την υιοθέτηση παλαιού τύπου οργανωτικών δομών, αλλά την οικοδόμηση των κομμάτων νέου τύπου -των περιβόητων «ανοιχτών»- που θα διεκδικήσουν πλέον στην πράξη τη διαχείριση της εξουσίας.
Γιατί καλές οι δημοσκοπήσεις που απορρίπτουν τα πολιτικά κόμματα ως ξεπερασμένα, αλλά την ώρα της κάλπης θα πρέπει ο ψηφοφόρος να έχει στα χέρια του και ένα… εναλλακτικό ψηφοδέλτιο. Ειδάλλως, η εξίσωση θα παραμείνει άλυτη.