Από πυροσβέστης… παραδοσιακός τσαγκάρης

Ζει στην πόλη μας και δραστηριοποιείται αρκετά χρόνια με την παραδοσιακή τέχνη του τσαγκάρη κατασκευάζοντας χειροποίητα υποδήματα, ενώ τελείωσε Πανεπιστήμιο.
Ο λόγος για τον Γιώργο Πατεράκη που διατηρεί το εργαστήριό του στην παλιά πόλη των Χανίων, στην  περιοχή της Σπλάντζιας. Tον συναντήσαμε χθες σε ώρα εργασίας στο πάγκο του εργαστηρίου του, όπου μας αφηγήθηκε την περιπετειώδη διαδρομή της ζωής του από μικρό παιδί μέχρι σήμερα, που είναι ένας πολύ ευχαριστημένος οικογενειάρχης και παραδοσιακός τσαγκάρης:
´Θα ακούσετε μια σπάνια περίπτωση με πολλή περιπέτεια και αυτό επειδή η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας για τον οποίο πρέπει να είμαστε πάντα σε διάθεση να αντιμετωπίζουμε λογικά τις όποιες αντιξοότητες. Ο πατέρας μου γεννήθηκε στα Χανιά και μεγάλωσε στις Βουκολιές αλλά στα χρόνια της χούντας αναγκάσθηκε να φύγει στην Ιταλία αναζητώντας μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Εκεί παντρεύτηκε με Ιταλίδα με την οποία απέκτησαν δύο παιδιά, εμένα το 1973 και έναν μικρότερο μου αδελφό. Όταν έγινα 7 χρονών ήρθαμε όλοι στα Χανιά. Στις Βουκολιές γεννήθηκε και ο τρίτος αδελφός μου. Στην Α’ τάξη του Δημοτικού δεν ήξερα καθόλου τα ελληνικά αλλά είχαμε μια πολύ καλή δασκάλα την κυρία Κούλα Σπυριδάκη, που με βοήθησε σημαντικά. Στις Βουκολιές τέλειωσα το Δημοτικό, το Γυμνάσιο και το Λύκειο. Στη συνέχεια σπούδασα Ιταλική Φιλολογία στην Ιταλία και πήρα το πτυχίο μου το 1991. Επέστρεψα στην Ελλάδα, πήγα φαντάρος στις Ειδικές Δυνάμεις και όταν απολύθηκα κατατάχθηκα στην Πυροσβεστική ως διασώστης στην ΕΜΑΚ στην Ελευσίνα. Καλός ήταν ο μισθός, δεν μπορώ να πω, αλλά εκείνη την περίοδο γνώρισα τη γυναίκα μου εδώ στα Χανιά, η οποία τελείωνε το Πανεπιστήμιο τότε. Αποφασίσαμε να πάμε προσωρινά στην Αμερική και συγκεκριμένα στη Νέα Υόρκη που ζούσαν οι γονείς της λαμβάνοντας από την Υπηρεσία μου εξάμηνη άδεια άνευ αποδοχών. Ο πεθερός μου ήταν εκεί τσαγκάρης και είχε μάθει την τέχνη στον αείμνηστο Δασκαλάκη τον Κωστή στις Βουκολιές. Εκεί, λοιπόν, άρχισα να μαθαίνω την τέχνη και επειδή οι δουλειές πήγαιναν αρκετά καλά και μ’ άρεσε το επάγγελμα, παραιτήθηκα από το Πυροσβεστικό Σώμα. Δέκα χρόνια δούλεψα στην Αμερική αλλά η νοσταλγία -εμένα και της γυναίκας για τα Χανιά- ήταν η αφορμή να επιστρέψουμε στις ρίζες παρά το ότι και η γυναίκα μου είχε μια πολύ καλή εργασία ως παιδοψυχολόγος σ’ ένα δημόσιο σχολείο. Για καλή μου τύχη όταν γύρισα, πριν ανοίξω αυτό το εργαστήριο, ένας καλός φίλος, ο Φραγκιός Παναγιωτάκης, με γνώρισε σ’ ένα γεροντάκι, παλιό υποδηματοποιό από τα Παλιά Ρούματα, τον Τηλέμαχο, ο οποίος ζει ακόμα και μένει στο Βαμβακόπουλο. Επειδή στα Παλιά Ρούματα δεν ήθελε κανένα παιδί να μάθει τσαγκάρης, όταν του είπα ότι θέλω να μάθω τη δουλειά μ’ αγκάλιασε κι ενώ ήταν συνταξιούχος και δεν δούλευε, αφιέρωσε πολλές ώρες καθημερινά για να μου κάνει διδασκαλία. Το εργαστήρι μου το άνοιξα το 2008 και με τη δική του εκπαίδευση πάνω στην κατασκευή υποδημάτων δουλεύω πολύ καλά γιατί εκτός της τοπικής αγοράς στέλνω -κατόπιν παραγγελιών- πολλά υποδήματα στην Αμερική, στην Ιταλία και σε άλλα μέρη εντός και εκτός Ελλάδας, που μένουν Κρητικοί. Είμαι ευγνώμων στον πεθερό μου για τη δουλειά που μου έμαθε καθώς επίσης και στον μεγάλο μάστορα δάσκαλό μου από τα ηρωικά Παλιά Ρούματα, μπαρμπα – Τηλέμαχο. Ο Θεός να τους χαρίζει υγεία και να ζήσουν πολλά χρόνια. Η γυναίκα μου εργάζεται ως δασκάλα στα Εκπαιδευτήρια Θεοδωροπούλου και έχουμε αποκτήσει δύο αγόρια 7 και 9 ετών, εκ των οποίων ο μεγάλος ξέρει να παίζει βιολί´.