ΘΑ ΕΡΘΕΙ Η ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΕΜΑΣ

(2011 ΕΓΧ 116’)
Δράμα.
Σκην.: Ρομάν Γαβράς. Μουσ.: Σεμπαστιάν Ακοτέ. Ηθ.: Βενσάν Κασέλ, Ολιβιέ Μπαρτελεμί.
Ο Ρεμί, ένας κοκκινομάλλης έφηβος, στην πραγματικότητα, δεν έχει κανένα φίλο εκτός από τον ψυχίατρό του… Όλος του ο περίγυρος, οικογενειακός και μη, τον μισεί… Οι συμμαθητές του τον χλευάζουν και συνάμα τον κακομεταχειρίζονται… Αναζητώντας στη ζωή του απαντήσεις, ο Ρεμί σκορπάει όλα του τα λεφτά στην αγορά ενός γρήγορου αυτοκινήτου και μιας στιλάτης γκαρνταρόμπας, παίρνει μαζί τον εξίσου, μη δημοφιλή κολλητό του και οι δυο τους ξεκινούν μαζί για την Ιρλανδία, τη χώρα των κοκκινομάλληδων… Μόνο που το ταξίδι του κινδυνεύει να εξελιχθεί σε ένα ξέσπασμα μίσους, βίας και αυτοκαταστροφής…
Μια μετα-μοντέρνα ταινία, που απεικονίζει τη διανοητική «σκοτεινιά» των καιρών μας. Οι περισσότερες ταινίες στις μέρες μας, προσπαθούν να κάνουν τα πάντα να δείχνουν κατανοητά στο κοινό τους. Εστιάζουν στο καλό, ζουμάρουν στο κακό, κλίνουν στα αριστερά, στρίβουν στα δεξιά, υμνούν,  διχάζουν ή ακόμα και περιφρουρούν τις γνώμες για στην αμερικανική αυτοκρατορία, παίζουν με τις αισθήσεις και τις παραισθήσεις των ηρώων τους. Παρόλα αυτά, διανύουμε μια εποχή όπου το καθετί είναι θολό, σκοτεινό και ασφαλώς, πολιτικοκοινωνικά διεφθαρμένο. Action, reaction, η φυσική ερμηνεία του νόμου του Νεύτωνα, νομοτέλεια, από την οποία δεν λάθεψε ποτέ κανένα νοήμων ον σε αυτόν τον πλανήτη.
Η αλληλεπίδραση ανάμεσα στους δύο ήρωες, είναι ενδιαφέρουσα, αν και αρκετά κοινότυπη. Η γενιά του Πατρίκ, είναι πάνω και πέρα από το στάδιο της επανάστασης. Πρώην ακτιβιστής  των ’60s, έχει βιώσει την κατάρρευση των ιδανικών του και έχει δει τον κόσμο του να βυθίζεται στην απελπισία. Την ίδια στιγμή, νέοι άνθρωποι, είναι έτοιμοι να κάψουν οτιδήποτε, χωρίς να γνωρίζουν το γιατί. Όπως οι έφηβοι, που καίνε αυτοκίνητα, όχι για πολιτική σκοπιμότητα, αλλά απλώς, επειδή έχουν όλους τους λόγους ώστε να είναι θυμωμένοι. Στην ταινία οι ήρωες συναντιούνται και ο καθένας βρίσκει στον άλλον, αυτό που του λείπει. Για τον Πατρίκ, είναι η ικανότητα να ανάψει και πάλι τη φλόγα του, ενώ για τον Ρεμί, η δικαιολογημένη αιτία εκτόνωσης του θυμού του.
Μια απελπισμένη, ρομαντική κομεντί, που φλερτάρει με αρκετές διαστάσεις, και παρά το παράλογο της ρεαλιστικής της υπόστασης… διαθέτει, στο πρώτο της μέρος τουλάχιστον, αρκετό χιούμορ…