(2010 ΕΓΧ 100’)
Μυστηρίου, βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Thierry Jonquet.
Σκην.: Πέδρο Αλμοδοβάρ. Μουσ.: Αλεξάντρ Ντεσπλά. Ηθ.: Αντόνιο Μπαντέρας, Έλενα Ανάγια, Μαρίζα Παρέντες.
Με τη γυναίκα του να έχει υποστεί καθολικά εγκαύματα σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, ο διαπρεπής πλαστικός χειρουργός, Δρ. Ρομπέρ Λεντγκάρντ, προσπαθεί να δημιουργήσει ένα νέο δέρμα, για να την σώσει. Εκτός όμως από τα χρόνια και τα χρήματα που ξοδεύει στην έρευνα και τα πειράματά του, ο Ρομπέρ χρειάζεται τρία ακόμα πράγματα: κανέναν ενδοιασμό, έναν συνεργό κι ένα ανθρώπινο πειραματόζωο. Οι ενδοιασμοί δεν υπήρξαν ποτέ πρόβλημα… Η Μαρίλια, η γυναίκα που τον φρόντιζε απ´ τη μέρα που γεννήθηκε, είναι η πιο πιστή συνεργός… Όσο για το ανθρώπινο πειραματόζωο…
Η σάρκα μπορεί να ασθενεί, το δέρμα ωστόσο παραμένει άυλο κι αντιστέκεται μαρτυρικά στο δέος της πολωμένης ανθρώπινης διαστροφής. Ο θάνατος της πρώτης, ο υλιστικός της χλευασμός και η βαθιά της τομή από το κοφτερό, μεταφορικό ιατρικό νυστέρι, προκαλούν την ανάταση της ψυχικής αφθαρσίας, με τη φορεσιά μιας αρχέτυπης μορφής ενστίκτου, τοποθετημένης αντιδιαμετρικά στη θέα της ύλης. Η σάρκα μετουσιώνεται, μεταλλάσσεται, αποκολλείται και παρά την ιατρική της ‘ταλαιπωρία’, εκδικείται ποιητικά την έπαρση του προπατορικού αμαρτήματος.
Υπάρχουν κάποιες μη αναστρέψιμες πορείες, κάποιοι δρόμοι χωρίς επιστροφή. Η ταινία λοιπόν διηγείται μια παρόμοια πορεία. Η κεντρική ηρωίδα, κινείται σε μια τέτοια διαδρομή ενάντια στη θέλησή της, είναι εξαναγκασμένη μέσω βίας να συμμετέχει σε ένα ταξίδι από το οποίο δεν μπορεί να επιστρέψει. Η καφκική ιστορία της, είναι το αποτέλεσμα μιας καταδίκης, την οποία αποφάσισε ένα δικαστήριο που αποτελείται από ένα και μόνον άτομο, τον χειρότερο εχθρό της. Ως ετυμηγορία λοιπόν, πρόκειται για μια ταινία που ερμηνεύεται στο βάθος μιας ιστορίας, αλληγορικής και συνάμα ρεαλιστικής, εκδίκησης.
