Ενα παλιό μεγάλο χωριό της ενδοχώρας

Ένα από τα πολλά ορεινά χωριά της τέως επαρχίας Σελίνου είναι οι Στροβλές, που λόγω θέσεως εξυπηρετούνται διοικητικά από την Κίσαμο αντί από το Σέλινο. Σ’ αυτό, όμως, το χωριό που κάποτε έσφυζε από ζωή απέμειναν ελάχιστοι νέοι ως μόνιμοι κάτοικοι. Το γιατί είναι γνωστό και αφορά όλα τα ορεινά χωριά όπως τις Στροβλές. Κανένας, όμως, από τους κατοίκους του δεν μπορούσε να φαντασθεί ότι το χωριό τους θα έμενε και χωρίς την εβδομαδιαία επίσκεψη αγροτικού γιατρού.
Από τη χθεσινή μετάβασή μας εκεί καταγράψαμε συγκλονιστικές μαρτυρίες από ηλικιωμένους ανθρώπους, εκ των οποίων οι δύο διαδραμάτισαν πολλά χρόνια στα κοινά. Ο Νίκος Ηλιάκης υπήρξε για πολλά χρόνια πρόεδρος της Κοινότητας Στροβλών, ενώ ο Ηλίας Ηλιάκης για πολλά χρόνια γραμματέας στην Κοινότητα. ´Πάνω από τρεις μήνες έχει να έρθει αγροτικός γιατρός στο χωριό, ενώ μέχρι τότε ερχόταν μια φορά την εβδομάδα και εξέταζε τους χωριανούς, έγραφε φάρμακα και νιώθαμε κάποια ασφάλεια. Τώρα τίποτα. Κάθε χρόνο και πιο χειρότερα. Ανάλωσα τη ζωή μου στα κοινά ως κοινοτικός σύμβουλος στην αρχή και μετά για πολλά χρόνια πρόεδρος της Κοινότητας και αυτό το χάλι που βιώνουμε σήμερα δεν μπορούσε κανένας μας να το φανταστεί. Το σχολείο έκλεισε από χρόνια, ενώ υπήρχαν παιδιά. Λίγα χρόνια αργότερα άρχισαν να φεύγουν σταδιακά νέες οικογένειες. Από τότε άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για όλο το χωριό, που κάθε χρόνο γινόταν όλο και μικρότερο σε πληθυσμό. Ούτε και παπά έχουμε…´, τόνισε, μεταξύ άλλων ο παλιός έμπειρος και αγαπητός στο χωριό και την περιοχή κοινοτάρχης.
Από την πλευρά του ο επί 37 χρόνια γραμματέας της Κοινότητας Ηλίας Ηλιάκης συμπλήρωσε: ´Ουδέποτε νιώσαμε τόσο ανασφαλείς όσο σήμερα που δεν έχουμε γιατρό. Μεγαλώσαμε ακούγοντας υποσχέσεις επί υποσχέσεων για τους αγρότες και τα χωριά αλλά να το αποτέλεσμα.
Τα χωριά μας κατάντησαν ΚΑΠΗ, αφού οι νέοι είναι ελάχιστοι και σε πολλά δεν υπάρχουν καθόλου. Εμείς είμαστε 11 αδέλφια, δέκα στη ζωή επειδή εκείνον τον καιρό όλες σχεδόν οι οικογένειες ήταν πολύτεκνες. Μας άφησαν στη μοίρα μας κι ό,τι μας κάνει.
Το χωριό μας παράγει αρκετό λάδι και πολλά κάστανα, που αποτελούν το κυρίως εισόδημα των κατοίκων του. Δεν έχουν, όμως, καλή τιμή στην αγορά και με αυτή την ακρίβεια στα φάρμακα και στα λιπάσματα δεν συμφέρει κανέναν να κάνει ή να πληρώνει σε άλλους μεροκάματα για να δουλέψουν κι έχουμε κι εμείς στο χωριό κάμποσους ξένους, οι οποίοι δεν έχουν δουλειά και κάθονται…´.
Στο Μεσοχώρι, που είναι η κεντρική γειτονιά του χωριού συναντήσαμε την αγρότισσα Αικατερίνη Βαβουλέ, που μας είπε τα εξής: ´Πριν από λίγη ώρα γύρισα από το Καστέλι που είχα πάει στον γιατρό, αφού εδώ σταμάτησε να έρχεται. Τι άλλο θα μας κάνουν ακόμα αναρωτιέμαι και βουρκώνουν τα μάτια μου πολλές φορές. Νύφη ήρθα από το Φαράγγι του Σελίνου το 1954 και νόμιζα ότι ήταν «Πολιτεία» οι Στροβλές από τον πολύ κόσμο, τα καφενεία και τα άλλα μαγαζιά. Το σχολείο είχε εκείνα τα χρόνια πάνω από σαράντα μαθητές. Απέκτησα τέσσερα παιδιά και σήμερα έχω και δισέγγονο δύο μηνών. Οι καταστάσεις, όμως, με στεναχωρούν και εύχομαι να κυβερνηθεί η πατρίδα μας από μια οικουμενική κυβέρνηση για μια τουλάχιστον διετία, ώστε να μπορέσουμε ν’ ανακάμψουμε οικονομικά…´.