ΕΝΤΟΣ ΕΚΤΟΣ ? & ΕΠΙ Τ ΑΥΤΑ

«Το Πολυτεχνείο ζει στους αγώνες του σήμερα».
Το σύνθημα αυτό δεν είναι καινούργιο. Ακούγεται κάθε χρόνο στην επέτειο της εξέγερσης του ?73. Δεν έχει πεθάνει. Ούτε έχει ξεχαστεί. Ούτε το σύνθημα ούτε η επέτειος. Σήμερα, όμως, μοιάζει πιο επίκαιρο από ποτέ.
Και πώς να μην είναι όταν εργασιακά δικαιώματα περικόπτονται μέσα σε μια νύχτα και όταν το αύριο είναι τόσο μα τόσο αβέβαιο για τη χώρα και τους κατοίκους της;
Τότε, είχαμε μια στρατιωτική δικτατορία που αντιμετωπίστηκε με τους αγώνες του λαού.
Τώρα, έχουμε μια οικονομική αυτοκρατορία των αγορών, από τις οποίες εξαρτάται και η χώρα μας.
Τότε, ήξερες ποιον να πολεμήσεις. Τώρα, στο παγκοσμιοποιημένο σύμπαν, ο εχθρός έχει πρόσωπο;
Το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα μολονότι δείχνει να καταρρέει οικονομικά, κοινωνικά φαίνεται να είναι πιο δυνατό από ποτέ. Ο δυτικός τρόπος ζωής έχει γίνει συνείδηση του πολίτη. Ο καταναλωτισμός βρίσκεται σε ακμή. Η τσέπη του πολίτη σε παρακμή. Το «εργάζομαι για να ζω» μετατρέπεται σε «ζω για να εργάζομαι». Για όσους έχουν δουλειά. Οι πολλοί, απολυμένοι ή άνεργοι, δεν έχουν ούτε δουλειά ούτε ζωή.
Η κρίση δεν είναι, όμως, μόνον οικονομική. Είναι και κοινωνική. Η κοινωνική συνοχή έχει διαταραχθεί. Ο επερχόμενος, όμως, κοινωνικός κανιβαλισμός είναι σημαντικό να ανακοπεί και να δώσει τη θέση του σε συλλογικά πρότυπα. Σε πράξεις αλληλεγγύης και ανθρωπιάς.
Το σήμερα γεννά την ανάγκη για νέους αγώνες. Για να μπορεί η κοινωνία να συμμετέχει στα κοινά, όχι μόνο διά της ψήφου αλλά και διά της άποψής της για όσα την αφορούν.
Το Πολυτεχνείο ζει και θα ζει για πάντα. Γιατί οι αγώνες για δημοκρατία, ελευθερία, ανεξαρτησία είναι αγώνες δίχως τέλος.