Εντός, εκτός & … επί τ´ αυτά

Δίνοντας ανθρώπινη μορφή στον ´παλιό τον χρόνο´, συνήθως στον νου μας έρχεται ένας σεβάσμιος γέροντας με μακριά άσπρη γενειάδα, να περπατά σκυφτός με το μπαστούνι του. Φέτος, όμως, έχω την αίσθηση πως η μορφή αυτή άλλαξε.
Η ανθρώπινη ´ενσάρκωση´ του 2011 είναι αρκετά διαφορετική. Ο ´παλιός ο χρόνος´ είναι ένας νεαρός· με πνεύμα ανήσυχο, προβληματισμένος και πάνω απ? όλα αγανακτισμένος. Στα χέρια του δεν κρατά μπαστούνι, αλλά κρατά το χέρι του… διπλανού του. Γιατί δεν ήταν ένας διαδηλωτής, ένας κλάδος, μια συντεχνία.  Ηταν μια κοινωνία που αποφάσισε να βάλει τέλος σε μια ολόκληρη εποχή είτε αυτή την αποκαλούμε ´Μεταπολίτευση´ είτε ακόμα και ´μεταπολεμική Ελλάδα´.
Το 2011 ήταν η χρονιά της αγανάκτησης, σε κάθε γωνιά της Γης. Παρούσα και στη χώρα μας,  η αγανάκτηση δεν ήρθε απλώς να αποδομήσει την καθεστηκυία τάξη μηδενίζοντας το παρελθόν. Ηρθε να οικοδομήσει το νέο, το διαφορετικό, το καλώς καμωμένο.
Αυτό το αίτημα ουσιαστικής και πολυεπίπεδης αλλαγής είναι η κληρονομιά για τη νέα χρονιά. Μια χρονιά που ξεκινά αναμφίβολα με πάρα πολλά προβλήματα για όλους τους Ελληνες, αλλά στο λυκαυγές της δεν πρέπει να κυριαρχήσει η απογοήτευση.
Στο 2012 αρμόζει μια υποδοχή με διάθεση παραγωγική. Να γίνει η αγανάκτηση πράξη δημιουργίας.