Εντός, εκτός & … επί τ’ αυτά

«Quinon Proficit, Deficit» (Οποιος δεν προχωρά, πάει προς τα πίσω…) λέει ένα λατινικό ρητό.
Μια φράση που τη δεδομένη χρονική στιγμή, μοιάζει δραματικά επίκαιρη για τη χώρα μας και την κοινωνία που ζούμε.
Με λίγα λόγια: Ή θα αποκτήσουμε τη δύναμη και θα προχωρήσουμε μπροστά ή θα μείνουμε πίσω (ακόμη και δεκαετίες πιο πίσω) με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε κοινωνικό -οικονομικό επίπεδο.
Το θέμα είναι πώς το γνωμικό αυτό μπορεί να μετουσιωθεί σε πράξη έτσι ώστε να μην μείνει πίσω κανείς συνάνθρωπος που να έχει ανάγκη… Διότι τέτοιοι άνθρωποι, δυστυχώς, υπάρχουν πολλοί… Από τον άστεγο και τον άπορο των συσσιτίων, μέχρι τον φτωχό αγρότη της πλούσιας ενδοχώρας, τον ασθενή της  ´ακριβής´ δημόσιας περίθαλψης, τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας…
Γιατί, όταν οι άνθρωποι μοιράζονται έναν κοινό σκοπό και έχουν την αίσθηση του ´μαζί´, μπορούν να προχωρήσουν πιο γρήγορα από κάποιον που προσπαθεί να τα καταφέρει μόνος του.
Ισως έτσι μόνο θα ξεπεράσουμε κάθε σκόπελο και θα προχωρήσουμε…  Αν συνειδητοποιούσαμε, δηλαδή, ότι τελικά η επιτυχία της κάθε προσπάθειας εξαρτάται από το πόσο εργαζόμαστε ως ομάδα, ακόμη κι αν πρόκειται για τον πιο δύσκολο ´αγώνα´.