´Ρεμπέτικο σημαίνει ελευθερία. Ελευθερία γνώμης, στάση και τρόπο ζωής´ επισημαίνει στις ´διαδρομές´ η Μαριώ, μια από τις εκφραστικότερες
εκπροσώπους του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού. Με το κομπολόι πάντα ανά χείρας τραγουδά και περιοδεύει φέτος ανά την Ελλάδα, κάνοντας στάση για πρώτη φορά στα Χανιά όπου εμφανίστηκε στο παλιό λιμάνι και με την ευκαιρία αυτή μίλησε στις ´διαδρομές´.
Μας μίλησε με τον μοναδικό, αυθεντικό της τρόπο για πολλά. Για το ρεμπέτικο, τη νύχτα, την οικονομική κρίση. Αλλά και για τις μεγάλες συγκινήσεις τής ζωής της, τα σχέδιά της, τη σχέση της με τα Χανιά αλλά και την αγαπημένη της κόρη που ζει και εργάζεται εδώ.
Βαφτίστηκε στη μουσική από τα 13 της, τραγουδώντας και παίζοντας ακορντεόν δίπλα στον πατέρα της, που ήταν επίσης μουσικός. Από τότε υπηρετεί με υποδειγματική συνέπεια και πάθος το τραγούδι, δίπλα στους σημαντικότερους εκτελεστές του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού.
Με καταγωγή από τη Μικρασία, είναι φανερό πως τα σκληρά βιώματα της ζωής έχουν αποτυπωθεί στην ψυχή της. Κάτι που φαίνεται στα μάτια και στο ´σπάσιμο´ της φωνής κάθε φορά που τραγουδάει το ´Με αεροπλάνα και βαπόρια´.
´Ο πατέρας μου ήταν ντράμερ. Εγώ έπαιζα ακορντεόν. Ηταν πάρα πολύ δύσκολα, σκληρά -μέχρι βάρβαρα μπορώ να πω- χρόνια. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει πάρα πολύ. Ολα έχουν αλλάξει και στην κοινωνία και ο τρόπος διασκέδασης είναι τελείως διαφορετικός από τότε.
Γιατί ο κάθε άνθρωπος στα δικά μας χρόνια ήθελε να χορεύει μόνος του, τώρα χορεύουν όλοι μαζί.
Ομως αυτό δεν είναι διασκέδαση είναι ένα “μπούγιο”.
Εγώ το λέω πανηγύρι όταν ακούω να λένε για συναυλία, που όλοι φωνάζουν, κ.λπ.. Το πανηγύρι ονομάστηκε συναυλία´.
Το ρεμπέτικο… ´Ο κόσμος έχει μια διαφορετική αντίληψη για το τραγούδι. Στα χρόνια τα δικά μας υπήρχε το ρεμπέτικο, το Σμυρναίικο ρεμπέτικο και το λαϊκό. Τα ξένα δεν τα άκουγε ο πολύς κόσμος. Σήμερα υπάρχουν περισσότερες επιλογές και ο κόσμος ακούει τα πάντα.
Ομως η θέση του ρεμπέτικου είναι μέσα στις καρδιές των ανθρώπων και κυρίως της νεολαίας.
Γιατί βλέπω ότι κάθε φορά που τραγουδάω γεμίζουν τα μαγαζιά κυρίως από νέους ανθρώπους, όπως έγινε και στα Χανιά. Αυτό συμβαίνει επειδή ακούνε διάφορα ακούσματα και μετά αποφασίζουν πού θα κατασταλάξουν και τι τους συγκινεί. Ετσι όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι γνωρίζουν και προτιμούν το ρεμπέτικο τραγούδι. Για μένα, ρεμπέτικο σημαίνει ελευθερία, ελευθερία γνώμης, στάση και τρόπος ζωής. Γιατί οι ρεμπέτες έγραφαν και τραγουδούσαν μέσα από τα βιώματα της ζωής τους. Και αυτά ήταν μια ευκαιρία να εκφραστούνε στην μουσική τους επάνω´.
Η οικονομική κρίση… ´Μας έχει επηρεάσει όλους. Και οι περισσότεροι από μας (τους καλλιτέχνες) βάλαμε ´νερό στο κρασί μας´ και κάναμε υποχωρήσεις. Διότι κανείς δεν είναι σε καλή κατάσταση. Αυτοί που είναι σε καλή κατάσταση είναι μόνο τα λαμόγια και αυτοί που “τα πήρανε και φύγανε”. Στην ουσία ο λαός πεινάει. Στην ουσία ο λαός λιμοκτονεί. Και πρέπει να λέμε τις αλήθειες. Οι άνθρωποι υποφέρουν και θέλουν περισσότερη στήριξη. Δυστυχώς όμως δεν βλέπουμε να υπάρχει προοπτική, ανάπτυξη, γιατί κανείς δεν επενδύει πια στη χώρα μας. Μας λείπουν επίσης οι πρωτοβουλίες και οι σωστές αποφάσεις αυτών που μας κυβερνούν. Και έτσι δεν υπάρχει ανάπτυξη.
Ομως σε μια χώρα που δεν υπάρχει ανάπτυξη, όλα μηδενίζονται.
Ο κόσμος πρέπει να έχει πολύ κουράγιο και να υπάρχει μεγάλη αλληλεγγύη. Πρέπει οι άνθρωποι να ενωθούμε μεταξύ μας. Να μην αποξενωθούμε και με ό,τι μπορεί ο καθένας να βοηθήσει τον άλλον για να μπορέσουμε να βγάλουμε πέρα αυτά τα χρόνια της σκληρής συγκυρίας´.
Στα Χανιά… ´Ηταν πρώτη φορά που τραγουδάω. Ερχομαι κυρίως για το παιδί μου, αφού εδώ ζει η κόρη μου τα τελευταία δυόμιση χρόνια. Μ’ αρέσει πολύ η πόλη, είναι πολύ γραφικά αλλά έχει όμως πολλή υγρασία. Κατά τα άλλα είναι ένας καταπληκτικός τόπος´.
Τα σχέδια για το μέλλον… ´Εμφανίζομαι στις Διαδρομές στην Αθήνα και παράλληλα κάνω εμφανίσεις ανά την Ελλάδα, Θάσο, Καβάλα, στο Λύκειο Αθηνών στο Κολωνάκι σε μια εκδήλωση για τη Σμύρνη και και την Μικρασία κ.α.. Δισκογραφικά κάνω κάποιες συμμετοχές. Είναι στο πρόγραμμα να κάνω κάποια ρεμπέτικα και κάποια άλλα λαϊκά αλλά είναι ακόμη νωρίς έτσι όπως διαμορφώνονται τα πράγματα καθημερινά. Δεν υπάρχουν και εταιρείες δισκογραφικές για να το υποστηρίξουν και ό,τι σχεδιάζεις πρέπει να το κάνεις μόνος σου. Αλλωστε δεν νομίζω πως υπάρχει λόγος να κάνεις δίσκο όταν δεν υπάρχει μια αιτία. Για να πω τι; Οτι έκανα ένα δίσκο, πως έβγαλα ένα cd που κρεμιέται στα περίπτερα πια; Που δεν έχει την αξία του βινυλίου;´
Μουσική και ιντερνετ… ´Τώρα οι καλλιτέχνες το έχουν κάνει “ψωμοτύρι” (τη συνεχόμενη παραγωγή δισκογραφικής δουλειάς) και κάνουν τα κέφια τους πουλώντας τα πάντα ψηφιακά μέσω ίντερνετ. Εμένα αυτό μπορεί να μην με εμπνέει και να μην με αγγίζει αλλά ο καθε ένας κάνει ό,τι μπορεί. Εκπληρώνει έτσι μια επιθυμία του, ένα απωθημένο… Αλλά ό,τι αξίζει, στην πορεία θα δείξει. Ο χρόνος είναι ο καλύτερος κριτής που δείχνει τι έχει διαχρονικότητα και τι όχι´.
