«Στις στρατιές των µαρτύρων της Λευτεριάς.
Μικρή αντιπροσφορά η τιµή της µνήµης»
Ήταν 9η Μάη 1945. Ήταν η ηµέρα που η σηµαία που ήδη κυµάτιζε στο Ράιχσταγκ, η σηµαία του στρατού των εργατών, των αγροτών, των κολασµένων της γης, επέφερε το οριστικό πλήγµα στο φίδι του ναζισµού.
Εάν οι ίδιοι οι µαχητές του Κόκκινου Στρατού µπορούσαν και πάλι σήµερα να πορευτούν, είναι προφανές ότι θα βάδιζαν κάτω από την Κόκκινη Σηµαία. Και παραµένει µόνο να µαντέψουµε τι θα έκαναν µε όσους προσπαθούν σήµερα να την απαγορεύσουν.
Πριν από 79 χρόνια ενώπιον του στρατάρχη Γκιόργκι Κονσταντίνοβιτς Ζούκοφ, η ναζιστική Γερµανία. υπέγραψε την άνευ όρων συνθηκολόγηση της. Η νίκη του Ανθρώπου εναντίον του Φασισµού, η Αντιφασιστική Νίκη των Λαών ήταν γεγονός. Αυτό το πανανθρώπινο επίτευγµα σφραγίστηκε µε το ίδιο εκείνο κόκκινο χρώµα που δέσποζε στα οδοφράγµατα της Παρισινής Κοµµούνας. Με το χρώµα το βγαλµένο από το ηφαίστειο της ελπίδας που εξερράγη τον Οκτώβρη του 1917 στην Πετρούπολη.
Σε αυτή η Νίκη – σταθµό, που κατορθώθηκε µε τις ανείπωτες θυσίες εκατοµµυρίων ανθρώπων σε όλα τα µήκη και πλάτη της Γης, χωρίς προηγούµενο υπήρξε η συµβολή της Σοβιετικής Ένωσης και του Κόκκινου Στρατού υπό την ηγεσία και την τεράστια συµβολή των Ι.Β. Στάλιν, Β. Μ. Μολότοφ, Μ.Ι.Καλίνιν, Γ.Κ.Ζούκοφ, Κ.Κ.Ροκοσοφσκι, Α.Μ.Βασιλεφσκι, Ι.Σ.Κόνεφ, Ρ.Γ. Μαλινόφσκι, Ι.Ν. Τσερνιαχόφσκι και των άλλων στρατιωτικών διοικητών.
«Σ’ ένα µέτωπο, το µήκος του οποίου κυµαινόταν από 3.000 έως 6.200 χιλιόµετρα, ο Κόκκινος Στρατός έδωσε ενάντια στον ναζισµό αδιάλειπτα µάχες για 1.418 µερόνυχτα.
«Κάθε λεπτό του πολέµου, η Σοβιετική Ένωση θρηνούσε κατά µέσο όρο 9 νεκρούς. Κάθε ώρα 507 νεκρούς. Κάθε µέρα 1.400 νεκρούς.
«Σ’ έναν πόλεµο που η Βρετανία θρήνησε 375.000 νεκρούς και οι ΗΠΑ περίπου 400.000, η ΕΣΣ∆ προσέφερε πάνω από 20 εκατοµµύρια παιδιά της.
«Πάνω από 10 εκατοµµύρια οι ανάπηροι και οι τραυµατίες µε του ανθό του σοβιετικού λαού να φράζει µε τα στήθια του το Στάλινγκραντ, το Λένινγκραντ, τη Μόσχα, το Κουρσκ, τη Σεβαστούπολη. ‘
“Ο Β’ Παγκόσµιος Πόλεµος στοίχισε στην ΕΣΣ∆ σε υλικές ζηµιές το κολοσσιαίο πόσο των 485 δισεκατοµµυρίων δολαρίων, µεγαλύτερο απ’ αυτό που κατέβαλαν ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία µαζί..
Ακόµα και όταν ξεκίνησε η εκστρατεία των ΗΠΑ – Βρετανίας κατά της Ιταλίας (τον Ιούλη 1943), η κατανοµή των γερµανικών δυνάµεων ήταν 257 µεραρχίες στο ανατολικό µέτωπο και µόλις 26 στην Ιταλία. Ακόµα και µετά την απόβαση στη Νορµανδία ο Άξονας συνέχισε να διατηρεί στο ανατολικό µέτωπο περίπου τετραπλάσιες δυνάµεις απ’ ό,τι στο δυτικό (56 – 75 µεραρχίες της Βέρµαχτ στο δυτικό µέτωπο, έναντι 190 – 270 Μεραρχιών που διατηρούσε στο ανατολικό µέτωπο).
Πάνω από 1.700 πόλεις, πάνω από 70.000 χωριά, πάνω από 30.000 βιοµηχανικές επιχειρήσεις, πάνω από 100.000 συνεταιριστικές µονάδες αµέτρητες χιλιάδες νοσοκοµεία, σχολεία, βιβλιοθήκες έγιναν στάχτη στο έδαφος της ΕΣΣ∆ από τους ναζί.
Η Ιστορία γράφτηκε:
Την πιο σκληρή, την πιο ανιδιοτελή, την πιο καθοριστική µάχη για τη νίκη κατά του φασισµού την έδωσε στην ανθρωπότητα το πρώτο εργατικό κράτος στην Ιστορία του ανθρώπινου πολιτισµού. Παρόντες, πρωτοµάρτυρες και πρωταγωνιστές αυτού του αγώνα ήταν οι κοµµουνιστές. Παντού. Και στην Ελλάδα. Είναι εδώ, στην πατρίδα µας, που η 9η Μάιου:
“Είναι µια Μέρα που περνάει µέσα από την αθάνατη ψυχή των 200 της Καισαριανής, της Ηλέκτρας, του Μπελογιάννη, του Πλουµπίδη, του Χαρίλαου, του Άρη, του αντάρτη παυ έστειλε περήφανο χαιρετισµό από τον Γοργοπόταµο στην Αλαµάνα.
“Είναι η µέρα που η Κοκκινιά και η Καλογρέζα, η Βιάννος, το Κοντοµαρί, η Μαλάθυρος, ο Κακόπετρος, ή Κάντανος, ο Αλικιανός, το Κουστογέρακο, η Μονή, ο Σκινές, ο Λιβαδάς, ο Καλλικράτης και ο Χορτιάτης, γίνονται ένα µε το Μανιάκι και το Μεσσολόγγι.
“Είναι η Μέρα που οι Αρµατολοί και οι Κλέφτες στήνουν χορό µε τους µαχητές του ΕΛΑΣ, µε τους αδούλωτους της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης της δεκαετίας του ’40.
“Είναι η Μέρα που η Γκουέρνικα και το ∆ίστοµο, τα Καλάβρυτα και η Ακροναυπλία, η Μακρόνησος, το Στάλινγκραντ και η Αθήνα του Μεγάλου ∆εκέµβρη, γίνονται τραγούδι στα χείλη του Ρίτσου και του Μπρεχτ, του Νερούδα και του Λειβαδίτη, του Μίκη και του Σοστακόβιτς, γίνονται κραυγή στα χέρια του Πικάσο καιτου Φαρσακίδη.
Όταν ο στρατιώτης του Κόκκινου Στρατού κάρφωνε τη σηµαία της Επανάστασης στην καρδιά του ναζισµού, στα Ράιχσταγκ, σφράγιζε για πάντα και µε την πιο αντιπροσωπευτικό τρόπο την Ιστορία. Αυτή την αλήθεια δεν θα καταφέρουν ποτέ να τη «σβήσουν» από την Ιστορία εκείνοι που βουτάνε την «πένα» τους στην «κοιλιά» του Γκαίµπελς για να ξαναγράψουν και να ξεγράψουν την Ιστορία. Για τους «δεξιούς» και τους «αριστερούς», για τους φιλελεύθερους και τους σοσιαλδηµοκράτες υπηρέτες των «Κρουπ» και των «Ροκφέλερ», για τους «δηµοκράτες» της άθλιας θεωρίας των «δυο άκρων» που µε όχηµα την ΕΕ προσπαθούν να συσχετίσουν το ναζισµό και το φασισµό µε τον κοµµουνισµό, η ιστορική αλήθεια είναι αµείλικτη. Απέναντι στη φρίκη του ολοκαυτώµατος, στην απανθρωπιά του ρατσισµού, στο ναζισπκό εσµό που γεννιέται και εκτρέφεται στα ταξικά χαµαιτυπεία των µονοπωλίων, θα υπάρχει αυτή η ηµεροµηνία, θα υπάρχει αυτή η φωτογραφία-παράσηµο της Ανθρωπότητας στον αγώνα ενάντια στην κτηνωδία, που θα θυµίζει στους αιώνες:
Οι κοµµουνιστές δεν συνθηκολόγησαν ποτέ µε τα φίδια. Ή 9η Μάη 1945 είναι η ηµεροµηνία που – όσο υπάρχουν άνθρωποι – θα αποτελεί την διαρκή υπόµνηση: Οι κουκουλοφάροι του δοσιλογισµού, οι «κράτα Ρόµελ» του µαυραγοριτισµού, οι «Χίτες» του χτες και οι εγκληµατικές συµµορίες του σήµερα, ο υπόκοσµος, οι ταγµατασφαλίτες, οι Μεταξάδες και οι Ρουφογάληδες του συστήµατος που γέννησε το ναζισµό, θα επιστρέφουν πάντα εκεί που ανήκουν οι «Καιάδες»:
Στα καταγώγια των {…αρίων) υπανθρώπων, Η 9η Μάη 1945 είναι το φωτεινό ορόσηµο µιας Ιστορίας που γράφεται κάθε µέρα. Που γράφεται χωρίς «ρεαλιστικές» υποχωρήσεις. Χωρίς απαράδεκτους συµβιβασµούς.
Χωρίς υπόκλιση στις αυταπάτες. Χωρίς «διαπραγµατεύσεις» και «επαναδιαπραγµατεύσεις» µε όσους επωάζουν τα φίδια, στον κόρφο τους.
«Οµως όπως δεν πρέπει να ξεχνάµε αυτούς που έδωσαν τα πάντα για την Μεγάλη Αντι/κη Νίκη, το ίδιο πρέπει να καταδικνείουµε αυτούς που υπέθαλψαν τους εγκληµατίες πριν και µετά την Νίκη»
Φρόντισαν να µην καθίσουν ποτέ στο εδώλιο
Στο εδώλιο δεν κάθισε ποτέ η «Κρουπ». Η πολυεθνική «Κρουπ», που τροφοδοτούσε όλη την πολεµική µηχανή του Χίτλερ, αλλά που τα εργοστάσιά της όλως περιέργως έµεναν ανέπαφα όταν οι Αµερικανοί ισοπέδωναν τοΈσσεν.
Ο πρόεδρος του συνδέσµου των Γερµανών βιοµηχάνων, ο «κύριος» Κρουπ, έλεγε ότι «ο Εθνικοσοσιαλισµός απελευθέρωσε; τον Γερµανό εργάτη από τη µέγγενη τού κοµµουνιστικού δόγµατος.
Ο «κύριος» Κρουπ έλεγε ότι «ο Αδόλφος Χίτλερ µετέτρεψε τον εργάτη σε πειθαρχηµένο στρατιώτη της εργασίας και σε σύντροφο των βιοµηχάνων». Ο «κύριος» Κρουπ το 1940 παρέλαβε από τα χέρια του Χίτλερ το χρυσό παράσηµο του ναζιστικού κράτους.
Στο εδώλιο δεν κάθισε η «Ζήµενς».Η Ζήµενς που έλυνε και έδενε επί φασίστα Μεταξά. Με πρόταση και χρηµατοδότηση του επικεφαλής της «Ζήµενς» στην Αθήνα, συγκροτήθηκαν τα Τάγµατα Ασφαλείας το 1943. Στο εδώλειο δεν κάθισαν οι βιοµήχανοι οι τραπεζίτες, οι οικονοµικοί στυλοβάτες του φασιστικού καθεστώτος Μεταξά που όταν µπήκαν οι Γερµανοί στην Αθήνα παρέδωσε τους Έλληνες πολιτικούς κρατούµενους στην Γκεστάπο για να µεταφερθούν στα Νταχάου και στο Άουσβιτς.
Στο εδώλιο δεν κάθισε η «Φάρµπεν». Το τεραστίων διαστάσεων βιοµηχανικό συγκρότηµα της «Φάρµπεν» κατασκευάστηκε από κρατούµενους του Άουσβιτς. Περισσότεροι από 25.000 άνθρωποι πέθαναν στη διάρκεια της κατασκευής του. Στη «Φάρµπεν» δούλευαν 85.000 κρατούµενοι των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Η «Φάρµπεν» κατασκεύασε το Κυκλώνιο Β. Ήταν το αέριο που χρησιµοποιήθηκε για την εξόντωση χιλιάδων ανθρώπων στα κρεµατόρια.
Στο εδώλιο δεν κάθισαν οι 45 από τους µεγαλύτερους Γερµανούς βιοµήχανους που στις επιχειρήσεις τους στέλνονταν για καταναγκαστική εργασία οι κρατούµενοι από το Μαουτχάουζεν.
Στο εδώλιο δεν κάθισαν:
Η αµερικανική πολυεθνική«ΙΒΜ». Η οργάνωση των 78 ναζιστικών στρατοπέδων εξόντωσης έγινε µε τεχνολογία της «ΙΒΜ». Ο πρόεδρος της «ΙΒΜ» ο Τ. Watson , τιµήθηκε από το Γ΄ Ράιχ µε το µετάλλιο του Μεγάλου Σταυρού της Γερµανικής Τάξης του Αετού, το 1937. Ήταν η µεγαλύτερη τιµή που µπορούσε να αποδώσει το ναζιστικό καθεστώς σε µη Γερµανό πολίτη.
Η «Standard Οil». Η «Standard Oil», των συµφερόντων Ροκφέλερ, στη διάρκεια του πολέµου, εκτός από τους συµµάχους προµήθευε µε καύσιµα και τον Άξονα.
Η «General Motors». Χιλιάδες θωρακισµένα αυτοκίνητα, φορτηγά και τανκς για τον γερµανικό στρατό κατασκευάστηκαν από την «General Motors». «Ό,τι συµφέρει την «General Motors» συµφέρει την Αµερική», έλεγε ο Αίζενχάουερ, Το αµερικανικό κράτος αποζηµίωσε µε 33 εκατ. δολάρια τήν «General Motors» για τις ζηµιές που υπέστησαν τα εργοστάσια της σε Γερµανία και Αυστρία στον πόλεµο. Ήταν τα εργοστάσια παυ κατασκεύαζαν τανκς για τον Χίτλερ.
Η «Ford». Το 1/3 των φορτηγώντης Βέρµαχτ το κατασκεύασε η αµερικανική πολυεθνική «Ford». Οι µισοί «εργαζόµενοι» της εταιρείας ήταν σκλάβοι από στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο πρόεδρος της «Ford», ο «κύριος» Ford, το 1938 γιόρτασε τα 75α γενέθλιά του παραλαµβάνοντας από τους Γερµανούς πρόξενους στο Ντιτρόιτ το µετάλλιο του Μεγάλου Σταυρού της Γερµανικής Τάξης του Αετού.
Η τράπεζα «UBC». Ήταν από τους µεγαλύτερους χρηµατοδότες του ναζιστικού καθεστώτος. Πρόεδρος της ήταν ο «κύριος» Πρέσκοτ Μπους. Πατέρας και παππούς δυο αµερικανών προέδρων.
Κανένα από τα στελέχη των εταιρειών δυτικών συµφερόντων δεν τιµωρήθηκε µετά τον ιτάλεµο για τις σχέσεις του µε τον ναζισµό. Τα αδικήµατα τους παραγράφηκαν. Το φρόνησε ο κύριος John McCloy. Ήταν ο Ύπατος Αρµοστής των ΗΠΑ στη Γερµανία µετά τον πόλεµο. Ο McCloy ήταν από το 1947 ο πρόεδρος της Παγκόσµιας Τράπεζας. Πριν ως νοµικός εκπροσωπούσε τα συµφέροντατων Ροκφέλερ και της τράπεζας «Chase Manhattan».
Ο κατάλογος είναι µακρύς και το συµπέρασµα ασφαλές: Από το εδώλιο λείπουν όλοι αυτοί που είναι δίπλα, πίσω και κυρίως πάνω από τους «Χίτλερ». Λείπουν τα µονοπώλια καί όλοι αυτοί που κάνουν κουµάντο σε ένα σύστηµα που είτε µε φασισµό είτε χωρίς φασισµό, είτε µε κοινοβούλιο είτε χωρίς κοινοβούλιο, έχει πάντα το ίδιο όνοµα. Λέγεται καπιταλισµός.
Γεγονός που πρέπει να µας βάλει σε σκέψεις: Μήπως, τελικά ο Μπρεχτ είχε δίκιο; Ναι ο Μπρεχτ είχε δίκιο:
«… ο φασισµός δεν µπορεί να πολεµηθεί παρά σαν καπιταλισµός. Ως ο πιο ωµός, ο πιο καταπιεστικός, ο πιο Θρασύς κι ο πιο δόλιος καπιταλισµός», έλεγε ο Μπρεχτ.
Γι’ αυτό απαιτείται η µεγίστη δυνατή συσπείρωση ενάντια στον φασισµό. Ενάντια στην ωµότητα, τη δολιότητα, την θρασύτητα, την απανθρωπιά του φασισµού.
Αλλά ο φασισµός δεν αρκεί να πολεµηθεί. ∆εν αρκεί ούτε ακόµα και να νικηθεί Ο φασισµός πρέπει να ξεριζωθεί Και θα ξεριζωθεί µόνο έτσι: Ως καπιταλισµός.
*Ο Σπύρος ∆αράκης είναι π. πρόεδρος µαρτυρικής ΜΑΛΑΘΥΡΟΥ, πρώην δήµαρχος Μηθύµνης και µέλος του ∆.Σ. του ∆ικτύου Μαρτυρικών πόλεων και χωριών της Ελλάδος περιόδου 40΄ – 45΄ (ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΑ)
