Αφημένο στην τύχη του το φρούριο Ιτζεδίν

Αφημένο στην τύχη του παραμένει ένα σπουδαίο οχυρωματικό έργο στη νεότερη ιστορία, το φρούριο Ιτζεδίν στο Καλάμι Αποκορώνου. Με 140 χρόνια ζωής αποτελεί κομμάτι της τοπικής ιστορίας καθώς ήταν και κτήριο φυλακών, γνωστότερες ως εγκληματικές φυλακές Καλαμίου.
Κι ενώ από χρόνια αυτό το μνημείο εκπέμπει… σήματα κινδύνου ζητώντας άμεσα βοήθεια για να συνεχίσει να υπάρχει και να διδάσκει στις νεότερες γενιές την ιστορία, δεν έχει γίνει τίποτα με αποτέλεσμα ο φθοροποιός χρόνος να του έχει προκαλέσει μεγάλες φθορές.
«Το φρούριο ή  φυλακές, χρόνο με τον χρόνο, μέρα με τη μέρα διαβρώνονται και καταρρέουν, ενώ έπρεπε να είχαν τύχει υψηλού σεβασμού από το κράτος για τη σημαντική τους ιστορία και να είχαν αξιοποιηθεί έστω και αργά από τον τέως Δήμο Σούδας προς όφελος τόσο της τοπικής όσο και της ευρύτερης κοινωνίας των κατοίκων», επεσήμαναν στο ίδιο μήκος κύματος αρκετοί κάτοικοι της περιοχής που ρωτήθηκαν για να μας πουν τη γνώμη τους.
«Το φρούριο, γιατί περί φρουρίου πρόκειται», υπογράμμισε ο Νίκος Βλαχάκης, τον οποίο συναντήσαμε έξω από την κλειστή κεντρική είσοδο και μας είπε δυο λόγια για την ιστορία του μνημείου. «Το έχτισε το 1872 ο Ρεούφ Πασάς εδώ πάνω στη θέση που οι Τούρκοι το 1646 έδιωξαν τους Ενετούς χτίζοντας έναν Πύργο για ασφάλεια της άμυνας του λιμανιού και η ονομασία Ιτζεδίν προήλθε προς τιμή του πρωτότοκου γιου του Σουλτάνου Αβδούλ Αζίζ Ιτζεδίν. Στις επόμενες χρονικές περιόδους χρησιμοποιήθηκε ως φυλακή για πολιτικούς κρατούμενους και για κρατούμενους για διάφορες εγκληματικές πράξεις καθώς επίσης και για θανατοποινίτες. Οι φυλακές όταν ήρθα, πριν από 30 χρόνια στο Καλάμι, δεν λειτουργούσαν, αλλά το κτήριο σαν μνημείο έπρεπε να είχε αξιοποιηθεί αμέσως μετά την κατάργησή τους και να ήταν χώρος επισκέψιμος».  
Ο Γεώργιος Πεντάρης από την πλευρά του λέει: «Θλίβομαι για τη συνεχιζόμενη αδιαφορία του κράτους γι’ αυτό το μνημείο. Αυτό το σπουδαίο οχυρωματικό έργο εκείνης της περιόδου, αλλά και μνημείο της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας έπρεπε να είχε τον σεβασμό που του αρμόζει».