Μια απλή ανάγνωση των όσων προβλέπει το Μνημόνιο 2, ακόμα και από τα δελτία Τύπου ή τα όσα παρατίθενται στις εφημερίδες, αρκεί για να αντιληφθείς κάποια πράγματα που είναι ξεκάθαρα ακόμα και για κάποιον που δεν έχει ιδιαίτερες γνώσεις οικονομικών. Είναι π.χ. ξεκάθαρο ότι όλα τα λιμάνια και τα αεροδρόμια της χώρας είναι διαθέσιμα προς πώληση, όπως επίσης ξεκάθαρη είναι η απόσυρση 25 εκ. κρατικών κονδυλίων προς τον ΕΛΓΑ (τον Οργανισμό που αποζημιώνει τους αγρότες για ζημιές από καιρικά φαινόμενα και στον οποίο καταβάλει χρήματα το κράτος και οι παραγωγοί), αλλά και η περικοπή 60 εκ. ευρώ από τις εξισωτικές αποζημιώσεις. Τα μέτρα αυτά ψηφίστηκαν από περίπου 200 βουλευτές της Ελληνικής Βουλής. Την ίδια στιγμή, διαπιστώνουμε ότι πολλοί εξ αυτών που ψήφισαν όσα προβλέπει το μνημόνιο διατυπώνουν ερωτήσεις, κάνουν αναφορές στη Βουλή, δηλώνουν σε κανάλια, εφημερίδες, δημοσιογράφους την αντίθεσή τους στην πώληση του Α’ αεροδρομίου, το αίτημά τους να αποζημιωθούν οι κάτοικοι της Β’ περιοχής για τα σπασίματα από τον παγετό προηγούμενων ετών ή να εκφράζουν την… αγωνία τους για πώς θα πληρωθούν οι κτηνοτρόφοι την εξισωτική αποζημίωση… Κατόπιν όλων αυτών δύο τινά συμβαίνουν:
1. Ή δεν ξέρουν τι ψήφισαν στο μνημόνιο (που σημαίνει ότι μπορούν να το ξανασκεφθούν -ή να το διαβάσουν… καλύτερα- και να πράξουν ανάλογα κατά την ψήφιση των διαφόρων συνοδευτικών εφαρμοστικών νόμων).
2. Ή θέλουν να ικανοποιούν και τον αστυφύλακα (τρόικα, κυβέρνηση, κόμμα και κομματική πειθαρχία) και τον χωροφύλακα (ψηφοφόρο – πελάτη).
Δεν θα χρησιμοποιήσω τη λέξη – καραμέλα ´λαϊκισμός´, που πρόσφατα ανακάλυψαν όλοι οι κυβερνώντες και οι συν αυτοίς για να χαρακτηρίσουν οποιοδήποτε λαϊκό αίτημα. Αρκεί να μιλήσεις για πολιτική υποκρισία δίχως ντροπή.