Γράφει ο ΜΙΧΑΗΛ Γ. ΚΕΛΑΪΔΗΣ
Η εταιρεία ´White Star Line´ είχε τρία καράβια, το ´Ολύμπικ´, τον ´Τιτανικό´ και τον ´Βρεττανικό´, που καθέλκυσε το 1914 και είχε την ίδια τύχη με το δεύτερο στην Κέα στις 21-11-1916.
Και τα τρία ήταν υπερωκεάνια και πολύ σύγχρονα. Ο ´Τιτανικός´ είχε εκτόπισμα 65.000 τόνους, πλήρωμα 899 άτομα και έπλεε με ταχύτητα 23 έως 24 κόμβους, κατόρθωμα για την εποχή του. Οπως και τα ´αδέρφια του´ είχε τέσσερα φουγάρα, κατάληξη τεσσάρων λεβήτων για παραγωγή ατμού, σαν κινητήρια δύναμη, με καύσιμο το κάρβουνο (κωκ).
Ξεκίνησε για το παρθενικό του ταξίδι από το Σάουθαμπτον της Αγγλίας για την Νέα Υόρκη στις 14-4-1912, το απόγευμα, με 2.235 επιβάτες. Κατά τις 2 πριν το ξημέρωμα της άλλης ημέρας, προσέκρουσε σε παγόβουνο και άρχισε να βυθίζεται εφόσον είχαν σκιστεί τα ύφαλά του. Σώθηκαν συνολικά 705 άτομα, κατά το πλείστον γυναικόπαιδα και δύο σκυλιά. Αν γέμιζαν οι λιγοστές βάρκες που διέθετε το ´αβύθιστο πλοίο´, θα σωζόταν ακόμα άλλα 115 άτομα περίπου. Ο πανικός, όμως, έκανε βιαστικές όλες τις κινήσεις και δεν επικρατούσε η τάξη, ως συνήθως, άλλωστε σε 2 ώρες και 40 λεπτά τι να προλάβει να κάνει το πλήρωμα.
Την εποχή αυτή του έτους τα παγόβουνα τα μετέφεραν τα θαλάσσια ρεύματα προς τον Νότο, έτσι θα ’πρεπε ο καπετάνιος Εντουαρντ Εμίθ να χάραζε πορεία με καμπύλη προς τα νότια και όχι ευθεία που επέλεξε, για να βγει από την περιοχή που υπήρχαν τα παγόβουνα. Κανείς δεν γνωρίζει τον λόγο που έγινε αυτό, ακόμα ερευνάται. Τότε είπαν ή άφησαν να εννοηθεί ότι για λόγους ανταγωνισμού θα πήγαινε στον προορισμό του μια μέρα πιο γρήγορα. Μα αφού το ρεκόρ της εποχής το είχε το ´Ολύμπικ´, που ήταν της ίδιας εταιρείας, ανταγωνισμό θα είχαν στο όνομα, ποιο το όφελος; Σήμερα λένε ότι τη νύχτα εκείνη είχαμε σούπερ Σελήνη, δηλαδή η μικρότερη απόσταση Γης – Σελήνης τα τελευταία 1.400 χρόνια. Αυτό το φαινόμενο δημιούργησε πιο γρήγορες κινήσεις των θαλάσσιων ρευμάτων οπότε τα παγόβουνα παρασύρθηκαν και κατέβηκαν πιο γρήγορα νότια. Επίσης το πολύ φεγγαρόφως δημιουργεί ανακλάσεις στο νερό που δημιουργούν ´παιχνίδια´ και μπερδεύουν το μάτι. Ο πιο σοβαρός λόγος φαίνεται να ήταν ότι στο λεβητοστάσιο, εκεί που ήταν αποθηκευμένο το κάρβουνο, έπιασε φωτιά, η οποία, αν και δεν υπήρχε άμεσος κίνδυνος, θα ’πρεπε να σβηστεί και αυτό ήταν δύσκολο εν πλω. Αρα όσο πιο γρήγορα έφτανε στο λιμάνι τόσο το καλύτερο. Αυτή η πορεία βέβαια κατέληξε στο μοιραίο. Το S.O.S. που εξέπεμψε το πλοίο το έλαβαν 16 άλλα παραπλέοντα πλοία. Ορισμένα, που ήταν σε οπτική επαφή, είδαν τις φωτοβολίδες, αλλά δεν έδωσαν σημασία γιατί δεν ήταν κόκκινες, όπως ορίζουν οι κανόνες της ναυσιπλοΐας, όταν υπάρχει κίνδυνος. Το πλοίο βέβαια δεν διέθετε τέτοιες και έδωσε την εντύπωση στον καπετάνιο του ´Καλιφόρνια´ ότι στο παρθενικό του ταξίδι κάνουν γιορτή και έφυγε. Ετσι τα ξημερώματα, όταν έφτασε το ´Καρπάθια´, οι επιζώντες ήταν λίγοι και όσοι επέβαιναν στις βάρκες, οι άλλοι δεν άντεξαν στα παγωμένα νερά.
Το ναυάγιο ανακάλυψε το 1985 σε βάθος 3 km, κομμένο στα δύο, αλλά όρθιο, ο Ρόμπερ Μπάλαρ. Στον υγρό τάφο του κατέβασαν ρομποτικό υποβρύχιο με κάμερα το ´ALVIN´ όπου κατέγραψε πολλά σημεία μέσα και έξω του πλοίου.
Το έτος 1997 ο Τζέιμς Κάμερον το έκανε ταινία και απέσπασε 11 Οσκαρ. Το σενάριο ήταν τέλειο. Η αντιπαράθεση των πλουσίων και των φτωχών, οι ρόλοι των δύο φύλων χάριν της ευγένειας (πρώτα οι γυναίκες). Ο χορός του θανάτου και η πάλι για το καθήκον προς τον συνάνθρωπο σε σχέση με τη μια και μοναδική ζωή του καθενός μας (σημασία μιας άλλης εποχής), αυτά σε συνδυασμό με την τρέλα του ανθρώπου να οδηγήσει στο σκοτάδι, η αυτοκυριαρχία του αβύθιστου, μας δείχνουν ότι η ζωή είναι αβέβαιη, το μέλλον άγνωστο, ότι τα πάντα πρέπει να μελετώνται και τίποτα να μην αφήνεται στην τύχη, ο εφησυχασμός να γίνει επαγρύπνηση. Εχουμε, λοιπόν, μια τέλεια απόδοση της συμπεριφοράς του ανθρώπου από τον Κάμερον.
Η ιστορία ή καλύτερα αυτοί που τη γράφουν και πάντα τη γράφουν οι ισχυροί, έχουν βάλει τον ´Τιτανικό´ στην πρώτη θέση, ενώ έχουν γίνει πολύ πιο πολύνεκρα ναυάγια. Ισως γιατί χάθηκαν στα παγωμένα νερά τότε πολλοί πλούσιοι από Αγγλία και Αμερική και σαν κοσμοκράτορες χώρες θέλησαν να γίνει αξιοσημείωτο γεγονός, ενώ τα άλλα ναυάγια πήραν μαζί τους στον βυθό άσημους και φτωχούς, ήτοι ανάξια λόγου. Ως τώρα πρώτο σε θύματα με 4.375 περίπου νεκρούς είχαμε στις Φιλιππίνες, όταν το φέρι μποτ MV Dona Paz συγκρούστηκε με μικρό τάνκερ και πήρε φωτιά στις 20-12-87. Ακολουθεί το MV Le Joola που βυθίστηκε στις 26-9-2002 στη Σενεγάλη με θύματα 1.863 νεκρούς. Ακολουθεί το ποταμόπλοιο ´Sultana´ που το 1865, την εποχή του εμφυλίου πολέμου στην Αμερική, βυθίστηκε στον Μισισιπή με 1.800 νεκρούς. Τέταρτο μέχρι στιγμής έρχεται το ´Tek Sing´, που τον Φεβρουάριο του 1822 προσέκρουσε σε ύφαλο στη θάλασσα της Νότια Κίνας και είχαμε 1.600 νεκρούς. Και πέμπτο ο ´Τιτανικός´.
