Eυθύβολα και μη…

´Δυο νύχτες´, ατελείωτες… θύμησες στο βιογραφικό που ακολουθεί έως τον θάνατο εκείνον που τις έζησε!
´Δυο νύχτες´, η μια πιο φωτεινή και από εκείνη της Αυγουστιάτικης πανσελήνου, η άλλη πιο σκοτεινή, μαύρο κατράμι, πίσα στ’ άβατο του Αδη που κατεβαίνουν μοναχικά οι ψυχές για ν’ ανταμώσουν το… τέλος!
Αυτές οι ´δύο νύχτες´ μια ολόκληρη ζωή για όσους ένιωσαν δυνατά, ένιωσαν να σπάσουν έτοιμα τα μηλίγγια τους, εκείνους που λάτρεψαν παραπάνω απ’ όσο η φύση τούς προστάζει και αισθάνθηκαν στα κατάβαθα της ψυχής τους τη μόνη αλήθεια, κείνη την πραγματικότητα που τραγούδησε στο ´αλλοίμονο´ ο Δημήτρης Μητροπάνος, ίσως ένας από τους τελευταίους των τελευταίων αυθεντικών εκπροσώπων του λαϊκού μας τραγουδιού!
Αυτή η ιδιαίτερη χροιά της Ελλάδος, της ελληνικής φωνής που βγαίνει με μπέσα μέσ’ απ’ το αυθεντικό DNA της φυλής μας!
Μπορεί αυτό το μητροπανέικο ´αλοίμονο´ να γαλούχησε τόσες και τόσες γεννιές και νά ’παιξε το δικό του σημαίνοντα ρόλο σε πολλών τις ζωές αλλά και στην όλη πορεία του πρόωρα χαμένου λαϊκού τραγουδιστή αλλά ο Μητροπάνος προχώρησε και παραπέρα, άλλοτε κάνοντας στάση σε διπλή γραμμή του δρόμου και  άλλοτε αναζητώντας στη Σαλονίκη την εθνική μας μοναξιά.
Ετσι, μοναδικά και σπάνια άφησε το στίγμα του μεσ’ σε όλα τα ζεϊμπέκικά του, κυρίως σ’ αυτά!
Αφησε την ιδιότυπη ανάσα του, την ψυχή του μέσα στην ίδια την έννοια του ζεϊμπέκικου που μόνο μια αντρικιά φωνή μπορεί στην τελειότητα του όρου να ερμηνεύσει!
Αφησε… και πλέον από χθες πέταξε ψηλά για να βρεθεί δικαιωματικά δίπλα και ανάμεσα σε άλλους μεγάλους ερμηνευτές του λαϊκού μας τραγουδιού όπως ο Διοωυσίου, ο Καζαντζίδης, ο Μπιθικώτσης και τόσοι άλλοι!