ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 30-1-2022
«Σήμερον σωτηρία
τω οίκω τούτο εγένετο»
Εκπληκτικός και θαυματουργός ο λόγος του Θεού.
Απροσδόκητη και ευλογημένη η πρωτοβουλία του Θεού.
«Θεόν γνώντες μάλλον δε γνωσθέντες υπό του Θεού».
Όταν ψάχνουμε να βρούμε τον Θεό τότε είναι που ο Θεός βρίσκει εμάς όπου και να ‘μαστε στο δρόμο ή στο σπίτι μας.
Τον Ζακχαίο τον βρήκε ο Χριστός πάνω στο δέντρο και τον κάλεσε που νομίζετε; Στο σπίτι του. Όχι στο σπίτι του Χριστού. Ο Χριστός δεν έχει σπίτι. Στο σπίτι του Ζακχαίου με την μεγάλη λυτρωτική και σωστική διακήρυξη «Σήμερον σωτηρίαν τω οίκω τούτω εγένετο». Ο Ζακχαίος ζει με την ευλογία του Θεού την υπέρβαση του μυστηρίου, πρόσωπο με πρόσωπο.
Δυνατό ταρακούνισμα. Ισχυρή πρόκληση.
Ο Ζακχαίος αγγίζει την καρδιά του Θεού. Μένω με τον Χριστό και αφήνω όλα τα άλλα χρήματα και αξιώματα πίσω μου.
«Ενός εστί χροία».
Όταν έχουμε αυτό το ένα, τον Χριστό τα έχουμε όλα γιατί στο πρόσωπο του Χριστού ζούμε την πληρότητα της ζωής και της κοινωνίας.
Ο Ζακχαίος τα είχε όλα αλλά δεν ήταν ευχαριστημένος. Δεν ζούσε τη χαρά της ζωής γι’ αυτό και έτρεχε να βρει τον Χριστό και όταν ο Χριστός τον βρήκε τότε ένιωσε τη γλύκα της ζωής και τη χαρά της κοινωνίας.
Τότε κατάλαβε ότι όλα όσα είχε χρήματα και αξιώματα, δεν χρειάζονται. Τον έφτανε ο Χριστός για να ζει ελεύθερα με την ελευθερία που ο Χριστός δίνει όχι μόνο στον ίδιο αλλά και στην οικογένειά του από τα αμαρτήματα, το κακό και τον θάνατο.
«Σήμερον σωτηρία τω οίκω τούτο εγένετο». Τα βροντά όλα κάτω και το σπίτι του μεταβάλλεται σε «κατ’ οίκον εκκλησία» όπου λειτουργείται η ενότητα της πίστεως και η κοινωνία της αγάπης, όπως ακριβώς και στην ουράνια βασιλεία του Θεού, του πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Εμείς βλέπουμε πολλές φορές συνανθρώπους μας με μεγάλα αξιώματα και πολλά χρήματα και εκτιμούμε ότι είναι ιδιαίτερα ευλογημένοι από τον Θεό. Δεν ξέρουμε όμως πόσο άγχος έχουν και πόσο αγωνιούν καθημερινά για το παρόν και το μέλλον γενικότερα και δεν ξέρουμε ακόμα τι κανάλι περνούν στην ύπαρξη για τη ζωή τους, ένεκα αβεβαιότητας ή αγωνίας να πλησιάνουν τα πλούτη τους και να εξασφαλίσουν τα αξιώματά τους.
Αντίθετα βλέπουμε άλλους ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα ούτε πλούτη ούτε αξιώματα αλλά είναι χαρούμενοι και ευλογημένοι «ως τα πάντα κατέχοντες και μηδένα έχοντες». Η χαρά και η ευτυχία δεν είναι αυτοφυή ούτε καλλιεργήσιμα φυτά στον κήπο μας, είναι δώρα του ουρανού, είναι δώρα του δημιουργού μας, ο οποίος είναι «ο δωτήρας παντός αγαθού».
Ο Ζακχαίος έχει αυτή την εμπειρία των αξιωμάτων και του πλούτου, αλλά ζούσε την αγωνία του ανικανοποίητου και τόλμησε αυτή τη θεϊκή αναζήτηση, αυτή τη συμπόρευση με τον Χριστό, τολμηρή και γενναία υπέρβαση.
Μπορεί να είχε ακούσει από τους προφήτες ή να διδάχτηκε από τους ψαλμούς του Δαυίδ ο οποίος τραγουδούσε «παραριπτήσθαι εν τω οίκω του Θεού μου μάλλον ή οικείν με εν σκηνώμασιν αμαρτωλών» ή μπορεί να είχε ακούσει και τον άλλο επίσης του Δαυίδ «ο Θεός ο Θεός μου προς σε ορθρίζω» δηλαδή Θεέ μου, Θεέ μου σε σένα καταφεύγω.
Η απόφαση πάντως ήταν δική του, το άθλημα ήταν νόμιμο, γι’ αυτό και επιβραβεύεται με τον λόγο του Χριστού, «σήμερον σωτηρία τω οίκω του Θεού εγένετο», γιατί όπως λέει ο Άγιος Απόστολος Παύλος «ου στεφανούται τις εάν μη νομίμως αθλήσει».
Ανεξάρτητα όμως από συμπτώσεις και επιρροές ανήκει σε μας το προνόμιο να κάνουμε την επανάστασή μας κατά του κακού, του δαιμονικού και του θανάτου, όχι θεαματικά αλλά υπαρξιακά και καρδιακά.
Ο Άσωτος από το φριχτό κατάντημα που είχε να ζει μαζί με τους χοίρους τόλμησε, εξεγέρθηκε, επαναστάτησε και αποφάσισε να επιστρέψει άμεσα στο σπίτι του πατέρα, όχι σαν παιδί του, αλλά σαν δούλος του, γιατί και οι δούλοι στο σπίτι του πατέρα «περισσεύουσιν άρτων» δηλαδή έχουν ψωμί και τρώνε όσο θέλουνε. Αυτό είναι στις δυνατότητές μας, είναι γονικό δώρο του Θεού σε μας, είναι αυτό που λένε Μετάνοια.
Ο μεγάλος επίσκοπος Ειρηναίος Γαλανάκης ονόμαζε τη μετάνοια επανάσταση της συνειδήσεως, η οποία ελευθερώνει από τη δυναστεία της αμαρτίας, του κακού και του θανάτου.
Ο Ζακχαίος μας ανοίγει αυτό τον δρόμο να αναζητήσουμε και να βρούμε τον Θεό, δηλαδή να αφήσουμε τον Θεό να μας βρει και να μας ευλογήσει, να μας δώσει αυτό που έδωσε στον Ζακχαίο σωτηρία σε μας και το σπίτι μας.
Αυτό είναι για μας το μεγάλο ζητούμενο να κάνουμε αναγνώσιμο και προσιτό και όσο γίνεται περισσότερο καταννοητό σε μας τους ίδιους το μυστήριο, την απειρία και την ακαταληψία του Θεού.
Ο ψαλμωδός της εκκλησίας μας διαβεβαιώνει τραγουδιστά «μυστήριον μέγαν ορώ και παράδοξο».
Το μυστήριο του Θεού ξεσκεπάζεται και καταννοείται ανθρωπίνως, ξέρετε πότε; Τα Χριστούγεννα.
Οι ουρανοί ανοίγουν και όχι μόνο αλλά και φωτίζονται, όλα είναι φωτεινά, ολόλαμπρα, ορατά και ευχάριστα.
Τίποτα δεν μένει κρυφό, καμιά υποψία δεν χωρεί μπρος ή πίσω από τα γενόμενα. Οι μάγοι καθοδηγούνται από το άστρο της Βηθλεέμ. Οι βοσκοί αγρυπνούν από τα τραγούδια των αγγέλων «δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία».
Η απαστράπτουσα θεότητα φωταγωγεί με την παρουσία της τη νύχτα εκείνη τη νύχτα των Χριστουγέννων που γίνεται πιο φωτεινή από την ημέρα.
Η προσφορά μας είναι μηδαμινή μπροστά στη θεοδόρητη αμοιβή μας. Γη δίνουμε και παίρνουμε ουρανό. Προσκαιρότητα δίνουμε και παίρνουμε αιωνιότητα. Θάνατο δίνουμε και παίρνουμε αθανασία. Δεν χρειάζεται καμιά άλλη σκέψη γι’ αυτή μας την απόφαση παρά μόνο να επαναλαμβάνουμε στον Θεό αυτό που είπε η Παναγία στον Αρχάγγελο, «εδώ είμαι Κύριε, κάνε με ό,τι θέλεις».
Ο Θεός ξέρετε τι θέλει για μας; Να σωθούμε.
Δεν θέλει δώρα και θυσίες. Θέλει εμάς να προλάβει από την καταστροφή μας.
Να μας απαλλάξει από τη δυναστεία του πονηρού, την κυριαρχία του χρόνου, τη σκλαβιά του θανάτου.
«Θεός κύριος και επέθανεν ημίν».
Αυτό θέλει να γίνει συμπαραγενόμενος ως συλλειτουργός μας σύντροφος στο μονοπάτι που μας βγάζει στην ευλογημένη βασιλεία του, τη βασιλεία των ουρανών «ένθα ουκ έστιν πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός».
Εκεί θα έχουμε συντροφιά τον Ζακχαίο και όλους τους Αγίους όλων των αιώνων με επικεφαλής τον Χριστό και την Παναγία, θα ατενίζουμε τα πρόσωπά τους και θα χαιρόμαστε. Οι απαιτήσεις του Θεού για μας δεν είναι βαριές. Έχει μία απαίτηση μόνο. Ξέρετε ποια είναι; Να σωθούμε.
Ο τελώνης εκεί στην είσοδο του ναού ξέρετε τι ζήταγε από τον Θεό; Επιείκεια. Μια λέξη. Ποιος; Ο τελώνης; Ο μεγάλος αμαρτωλός, ο δυνάστης των αδυνάτων, ο εκμεταλλευτής της κοινωνίας, ο κακοποιός. Και αυτή η λέξη φτάνει για να φύγει δικαιωμένος.
Φυσικά δεν δικαιώνεται για τα εγκλήματά του, αλλά για τη μετάνοιά του. Είναι καλό να ξεφεύγουμε από κάθε σκεπτικισμό και να αγγίζουμε την καρδιά της υπόθεσης.
Λυπήσου μας Θεέ μου.
Το δώρο έρχεται αμέσως στα χέρια μας «δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου».
Ο Ζακχαίος είναι ένα διαχρονικό ζωντανό παράδειγμα υπέρβασης της πραγματικότητας.
Ο δρόμος αυτής της υπέρβασης είναι εφικτός για όλους μας φτάνει να το θελήσουμε και να το αποφασίσουμε με τις όποιες αδυναμίες και τις όποιες αμαρτίες μας.
Ο ληστής πάνω στον σταυρό την τελευταία στιγμή ζήτησε χάρη από τον Θεό, έλαβε άμεσα την απάντηση, από σήμερα είσαι μαζί μου στον παράδεισο. Βρισκόμαστε τόσο κοντά ώστε πράγματι δεν δικαιολογούμαστε να χάνουμε τέτοια ευκαιρία, ένα βήμα ισχυρής μετάνοιας και ο παράδεισος είναι δικός μας.
Σημερα εορτη των Τριων Ιεραρχών έχουμε μαζί με τον Ζακχαίο και αυτούς τους συμπατριώτες μας μεγάλους Θεολόγους και ελεήμονες της πίστης της Εκκλησία του ευλογημένου λαού του Θεού.
Τίποτα δεν κράτησαν για τον εαυτό τους, τα προσφεραν όλα στο Θεό, δηλαδή όλα στον συνάνθρωπο, ο Θεός κράτησε τους ίδιους ως βιγλάτορες του ουρανού και της γης και από την θέση αυτή να διακονούν τον άνθρωπο.
