ΑΝΑΜΕΤΡΙΟΜΑΣΤΕ καθημερινά με τον κορωνοϊό, τον κύριο δυνάστη της εποχής. Στην αρχή τον σαρκάσαμε, «έ, μια γριπούλα είναι, θα περάσει», είπαμε. Έπειτα τον ξορκίσαμε, μπήκαμε στη σφαίρα των συνωμοσιών, τον αρνηθήκαμε, ώσπου κάποιος δικός μας βρέθηκε σε κάποια ΜΕΘ και έφυγε ξαφνικά! Χωρίς ένα φιλί, ένα γεια, ένα χάδι, ένα κλάμα.
ΤΩΡΑ ζούμε καθημερινά μια “ρουτίνα” απαριθμώντας, δυστυχώς, ημερήσιες εκατόμβες νεκρών.
ΛΙΓΟΣΤΕΥΟΥΜΕ. Πόλεμος κανονικός: Άσφαιρος μεν, αλλά με πολλά-πολλά θύματα. Απρονοησία, επιπολαιότητα, πολιτικοθρησκευτικές ιδεοληψίες, ανοησίες, ψευτοηρωισμοί; Ό,τι κι αν είναι, στοιχίζει ακριβά.
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ από κορωνοϊό δεν κάνει επιλογές. Κι ό,τι μαθαίνουμε εκ των υστέρων για φίλους, συγγενείς και γνωστούς είναι μέσα από τις σελίδες των “Κοινωνικών” ειδήσεων στα “Χ.ν.” ή το fb.
ΜΕ ΤΗ βίαιη επέλαση της πανδημίας παντού, νοιώθουμε στον σβέρκο μας τη θανατηφόρα δράση των συνεχών μεταλλάξεών του, και… σπεύδουμε να προφυλαχθούμε πίσω από τεστ και εμβόλια (φωτ.). Πίσω από την επιστήμη: το ισχυρότερο όπλο μας.
ΔΕΝ συνηθίσαμε να πολεμάμε ιώσεις και μάλιστα σε πανδημική μορφή. Δεν μάθαμε να συσπειρωνόμαστε στις “αιφνίδιες “αλλαγές” των καιρών.
ΝΟΜΙΖΑΜΕ πως ό,τι συνέβαινε στον κόσμο, κάπου αλλού συνέβαινε, κάποιος άλλος θα παρενέβαινε, κάποια λύση θα βρισκόταν, κάποιοι θα την “πλήρωναν”: μακριά από μας! Ώσπου ήλθε η οικονομική κρίση κι ανέδειξε την ανικανότητα του πολιτικού μας συστήματος διαλύοντάς το. Συμπαρασύροντας και την κοινωνία
ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ μεταπολεμικά μέσα στον εφησυχασμό μιας ανέμελης κανονικότητας, γίναμε μαλθακοί στο χαρακτήρα, εγωιστές σε κάθε “άνωθεν” επιβολή κανόνων, ανυπόμονοι να ξαναβρούμε την παλιά κανονικότητά μας. Ώσπου μια πανδημία ανέδειξε όλες τις εγγενείς αδυναμίες της φυλής…
ΜΕΤΑ από ένα θανατηφόρο πόλεμο (όπως είναι και μια πανδημία), τίποτε δεν είναι όμοιο με το πριν. Γιατί το κάθε «πριν», χάνεται για πάντα. Σε λίγο, ποιος θα θυμάται Γ. Παπανδρέου (ΓΑΠ), Αντ. Σαμαρά, Γ. Καρατζαφέρη, Καμμένο και άλλους “σωτήρες” της οικονομικής κρίσης; Είναι τόσο δυνατή η ροή των καθημερινών γεγονότων, του αριθμού των θανάτων, της οικονομικής δυσπραγίας με την ανερχόμενη ακρίβεια κ.λπ., που όλα χλομιάζουν μπροστά στο νέο.
Και το νέο μπαίνει βίαια στη ζωή μας απωθώντας κάθε παλιό. Ποιος θυμάται, ας πούμε, την εποχή που δεν υπήρχε κινητό; Ποιος θυμάται τη ζωή χωρίς τηλεργασία και τηλεκεπαίδευση; Ποιος θυμάται το οκτάωρο και τις εργάσιμες μέρες; Ποιος θυμάται τον… χθεσινό εαυτό του;
