Το θαύμα της αγάπης
Δίχως αγάπη, αστέρια θαμπώνουν.
Βλέπεις αχνό και μουντό το φεγγάρι.
Σύννεφα βαριά τον ήλιο ζυγώνουν.
Καταιγίδα απειλεί να με πάρει.
Άχνη η ζωή σα βρίσκεσαι μόνος.
Θέλεις κάποιον να κρατάς σπ’ το χέρι.
Για δύο είναι φτιαγμένος ο κόσμος.
Και το θεριό στη ζούγκλα έχει ταίρι.
Και να’ τώρα γύρω μου, όλα γελούνε.
Τα γυμνά κλωνιά, με φύλλα βρεθήκαν.
Οι κραυγές των ανθρώπων σιωπούνε.
Μελωδίες και τραγούδια γεννήκαν.
Δε με νοιάζει,
αν μου πάρεις τη θέση στο τραίνο.
Δε θα με νοιάξει και αν μ’ αδικήσεις.
Στην αγάπη μου, γεμάτη πηγαίνω
και με γεμάτη καρδιά θα μ’ αφήσεις.
Όλα τα λάθη, μικρά μου φαντάζουν.
Δε θέλω ούτε στιγμή να θυμάμαι.
Σα μακρινοί ψίθυροι κι ας ουρλιάζουν.
Ζω τη ζωή μου, χωρίς να φοβάμαι.
Σου χαρίζω θάλασσα και φεγγάρι.
Και τ’ αστέρια τ’ ουρανού θα μοιράσω.
Τον ήλιο π’ ολημερίς σουλατσάρει.
Κι εγώ, σ’ αυτόν π’ αγαπώ θα κουρνιάσω.
Μαίρη Σκαμνάκη – Κουτρούλη συγγραφέας
Ο έρωτας
Μικρός θεός ακοίμιστος κι αγέραστος,
γλυκός και σκανταλιάρης τοξοβόλος,
τοξεύει απ’την ατέλειωτη φαρέτρα του
νέους και νιες και ώριμες καρδιές.
Δανείζετ’απ’τον άγγελο φτερά,
από τη μέλισσα κλέβει το μέλι,
πετά ολοχρονίς, ολημερίς
κι αποζητά θηράματα ζωής…
Σε κάποιες απ’τις τοξεμένες του καρδιές
το αίμα σμίγει των ματιών το δάκρυ
που δεν αφήνει την πληγή να κλείσει
ο πρώτος ο γιατρός, ο χρόνος.
Σε κάποιες από τις λαβωματιές
χύνει της μέλισσας το μέλι,
βάλσαμο και ανασεμιά
στο λυκαυγές ονειρεμένης μέρας.
Μικρός θεός ακοίμιστος κι ακούραστος,
άγγελος προσμονής για την παρθένα,
ελπίδ’αυριανή του έφηβου,
γλυκός κι ελπιδοφόρος ως το τέρμα…
Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης Γεωπόνος – Συγγραφέας
Ζωή, αγάπη, έρωτας λέξεις συνυφασμένες
Πιασμένοι χέρι χέρι ήταν το ηλικιωμένο ζευγάρι που συνάντησα σε μια βόλτα σε πάρκο της πόλης.
Η πρώτη σκέψη μου ήταν ότι υποβαστάζει ο ένας τον άλλον, λόγω γηρατειών και ανημποριάς ακόμα και στο περπάτημα.
Κάθισα στο παγκάκι και με καλοπροαίρετο βλέμμα διαπίστωσα ότι το σφικτό δέσιμο των χεριών στις παλάμες είχε μια τρυφερότητα.
Η μεταξύ τους συζήτηση ήταν σε ευχάριστο τόνο, με χαρούμενο βλέμμα και γελαστό ύφος.
Έκαναν τον κύκλο του πάρκου και, λες και παρατήρησαν τον θαυμασμό μου, ήλθαν και κάθισαν στο ίδιο παγκάκι.
Με καλημέρισαν ευγενικά και ανταπέδωσα.
Μιλήσαμε για την ομορφιά της φύσης, για τα παιγνιδίσματα και τιτιβίσματα των περιστεριών στο δάπεδο του πάρκου, μιλήσαμε…. μιλήσαμε μέχρι που φτάσαμε σε μια υπέροχη διήγηση της γνωριμίας τους και συνέχισαν περιληπτικά για τους κατοπινούς χρόνους μέχρι το σήμερα της 70χρονης κοινής ζωής τους.
Μου είπαν ότι η υγεία τους είναι καλή και το … μυστικό της ευζωίας τους ήταν η αλληλοκατανόηση, ο αλληλοσεβασμός, η υπομονή, η αγάπη και ο αληθινός έρωτας που ένοιωθαν ο ένας για τον άλλο!
Ευχήθηκα στο 90άρη σύζυγο και την 88 ετών αγαπημένη του να ζήσουν έτσι ευτυχισμένοι μέχρι τα βαθιά γεράματα.
Έμεινα μόνος και σκεπτόμουν τους κεραυνοβόλους έρωτες και τους όρκους αγάπης που μας παρουσιάζουν ενίοτε οι αστέρες της τηλεθέασης και πόσο ασύλληπτα μακριά, από το νόημα της ζωής, βρίσκονται σε σχέση με την άδολη και γνήσια αγάπη και έρωτα που συνεχίζουν να βιώνουν οι υπέροχοι συνομιλητές μου!
Γιάννης Μ. Γαβριλάκης Αρθρογράφος – διηγηματογράφος
Το άγγιγμά σου
Ήρθες ουράνιο αστέρι,
να φωτίσεις
το δύσβατο μονοπάτι,
που χρόνια μονάχη διαβαίνω.
Στόλισες με χρωματιστές
κορδέλες του έρωτα,
την μακριά μου κόμη.
Έπλεξες με χρυσόκλονο νήμα,
τα κρυφά όνειρά μου,
και τα ταξίδεψες,
στου χρόνου
τ ’ατέρμονα πελάγη,
με πυξίδα την αγάπη.
Αιθέρια οπτασία,
ανεκτίμητης αξίας,
η μυρισμένη ανάσα σου,
δίνει πνοή στην ύπαρξή μου.
Πολύτιμο κόσμημα,
στου κόσμου την σιωπή,
κέντησα τη λαμπερή σου μορφή,
στης καρδιάς μου τον καμβά,
κ’ έβαλα στο φιλί,
την γλύκα που πηγάζει
από τα χείλη σου.
Πορφυρό πεφταστέρι,
σ’ έκρυψα στ’ ακριβό
σεντούκι της αγάπης,
για να κρατήσω,
παντοτινά δικό μου,
το θείο σου άγγιγμα!
Ελευθερία Κατσιφαράκη συντ. δημοσιογράφος
Mη τη κλειδώνεις τη καρδιά…
Μη τη κλειδώνεις τη καρδιά που σ’ έχει αγαπήσει,
γιατί ο πόνος κι’ η πληγή ποτέτσι δε θα σβήσει.
Είν’η αγάπη όμορφο λουλούδι που γεννιέται,
ριζώνει μέσα στσι καρδιές όπου κι’ αποξεχνιέται.
Απ’το περβόλι τσι καρδιάς τα ρόδα που ανθίζουν,
ποθές αλλού δε βρίσκουντε κι’ ούτε αλλού καρπίζουν.
Απ’ τσι καρδιάς τσ’αροδαμούς μάζωνε τα κρινάκια,
οντέν’ανθούν’ ολόδροσα πριν φτιάξουν τα βραδάκια.
Δε ξεκλειδώνεται’ η καρδιά πούνε μανταλωμένη,
κι’ απ’τσ’ αγάπης τσι χαρές είν’ απομονωμένη.
Οι βιόλες που ανθίζουνε τα ρόδα που μυρίζουν,
σαν θα βαγιοκλαδίζουντε όμορφα μας στολίζουν.
Είν’ η αγάπη όνειρο άνθος που λουλουδίζει,
που δε μαραίνετε ποτές μα μούτε κι’απανθίζει.
Μαρία Νικ. Γρυφάκη Συγγραφέας
Έρωτας: Θεός. Έρωτας: φονιάς.
Αγάπη: βάσανο. Αγάπη: βάλσαμο.
Τι είναι; Υπάρχει ορισμός; Όχι! είναι αυτό που βιώνεις. Και το βιώνεις ανάλογα με το χαρακτήρα σου, τις ερμηνείες και τις προσδοκίες σου.
Προσωπικά ασπάζομαι τον έρωτα Θεό. Προσκυνώ την αγάπη βάλσαμο.
Παρατηρώντας τον έρωτα και την αγάπη των άλλων στην εφηβεία μου έγραψα τα στιχάκια.
Είναι η αγάπη πιο γλυκιά ακόμα κι απ΄ το μέλι,
μοιάζει όμως με τη φωτιά που τρέφεται απ΄ τ΄ αγέρι.
Στάχτη απομένει αν κρύο στη φλόγα πέσει νερό,
ανάμνηση η αγάπη θα γίνει αν φύγει ο ένας απ΄ τους δυο.
Κι αναρωτιέσαι κάποτε και λες.
Πληγώθηκε οικτρά ο εγωισμός.
ή μήπως ράγισαν και οι καρδιές.
Κι όταν ο έρωτας μου χτύπησε την πόρτα τον είδα σαν μουσικό τοπίο. Μουσική ήταν οι παλμοί της καρδιάς μου. Το τοπίο το χρωμάτισα εγώ. Ήταν πηγή ζωής, πηγή έμπνευσης. Είναι λόγος για να ζεις μ΄ ένα πάθος για αθανασία.
Η αγάπη είναι σύμφυτη. Γεννιόμαστε με την αγάπη. Απλά την εκδηλώνουμε με διαφορετικό τρόπο ο καθένας.
Έρωτας μαζί με την αγάπη το αλατοπίπερο της ζωής. Φως και δύναμη για να συντελεστούν θαύματα.
Απλά πρέπει να διαχωρίσουμε αν η απόρριψη ραγίζει την καρδιά μας ή πληγώνεται ο εγωισμός, οπότε ξετυλίγονται δράματα και ο έρωτας γίνεται φονιάς.
Σ΄ αγαπώ σημαίνει: θέλω να είσαι καλά και θα κάνω τα πάντα γιαυτό. Κι όχι σ΄ αγαπώ και σε θέλω κοντά μου για να είμαι εγώ καλά.
Το ζητούμενο ανιδιοτελής αγάπη
Εφικτό; Ανέφικτο; Όλα παίζουν.
Ευλογία να ζήσεις έστω μια φορά το μεγαλειώδη έρωτα και τη θεϊκή αγάπη.
Μα η αγάπη είναι πανανθρώπινη. Υπάρχει αιωρείται και μας διαπερνά. Είναι το βάλσαμο της ψυχής.
Νανά Μπακόλα, συγγραφέας
Η αγάπη και ο έρωτας στη ζωή μας Μαντινάδες διαφόρων
Χωρίς αέρα το πουλί, χωρίς νερό το ψάρι,
χωρίς αγάπη δεν περνά, και νια και παλικάρι.
Το κάστανο θέλει κρασί και το καρύδι μέλι,
και το κοπέλι κοπελιά κι η κοπελιά κοπέλι.
Κάθε βραδιά στον ύπνο μου, σε φέρνω, σε θυμούμαι,
κρίμα να σ’ έχω συντροφιά, μονάχ’ όντε κοιμούμαι.
Πληγές μετρώ π’ ανοίξανε, απ’ του σεβντά τη μάχη,
τρόπο να μην αιμοραγούν, ψάχνω μα δεν υπάρχει.
Απού ‘χει δυο αγαπητικές, έχει χαρά μεγάλη,
όντε μαλώσει με τη μιά, πηγαίνει με την άλλη.
Το δάκρυ σου τ’ ερωτικό, όταν θα στάξει χάμαι,
ήθελα κείνη τη στιγμή, ομπρός σου χώμα να ‘μαι.
Οσο πατείς την όχερη, τ’ αλέτρι χαμηλώνει,
όσο φιλείς τη κοπελιά, ανάβει και φουντώνει.
Από τον Πύργο Πλατανιά, ως των Χανιώ τη πόρτα,
πόσες φορές σε φίλησα, μα κανενός δεν το ‘πα.
Από τσι Ρόκκας το Τρουλί, ο Δραπανιάς βγορίζει,
Δραπανιανή μου κοπελιά και ποιός σε καλαντρίζει.
Καλλιά ‘χω τσι παστές ελιές, παρά τσι κολυμπάδες,
καλλιά ‘χω δέκα κοπελιές, παρά σαράντα γράδες.
Οι κοπελιές κι οι πέρδικες, είναι καλό κυνήγι,
μα να ‘ν’ ο κυνηγός καλός, καμιά να μην του φύγει.
Ηθελα και να κάτεχα, ποιά κοπελιά με θέλει,
να τη ταϊζω ζάχαρι, καρύδια με το μέλι.
Σεβντά ‘χεις κακορίζικο, μα ίντα να σου κάνω,
απού τον έχω και εγώ, στη κεφαλή μ’ απάνω.
Στα όνειρα μου έρχεσαι, μικρούλα μου τα βράδια,
όμως τ’ ονείρου τα φιλιά, μ’ αφήνουνε σημάδια.
Χτύπους για σένα δυνατούς, συχνά γροικώ στο μπέτη,
μα δεν το δοκιμάσαμε, τσ’ αγάπης το ραέτι.
Γιάννης Μαλαξιανάκης Εννιαχωριανός – Χανιά 18/1/2022
Αγάπη είναι…
Σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς,
που φτάσαμε να ζούμε,
έγινε πέτρα η καρδιά,
πάψαμε ν’ αγαπούμε
Απ’ τη ζωή μας βγάλαμε-
διώξαμε- την αγάπη
κι αν είναι ψέμα, πείτε μου ,
μην ξανακάνω λάθη
Μα ξέρουμε ποια είν’ αυτή,
που αγάπη τη φωνάζουν
και δίχως λύπηση καμιά
σκληρά καταδικάζουν;
Θα την συστήσω τώρα εγώ
κι εύχομαι, να μπορέσω
μέσ’ τα πολλά μας βάσανα
κι εκείνη να χωρέσω
Αγάπη είναι
Ένα γεια, που θα μου πεις και θα σου πω,
είναι το χέρι, που εσκούπισε ένα δάκρυ,
είναι το λουλουδάκι το μικρό,
που φύτρωσε στου κήπου σου την άκρη
Είναι το φως της μέρας που αντίκρισες
και ‘κείνη η ομορφιά που δεν εχάθη
Είναι το χέρι σου, που άπλωσες στον άγνωστο,
για να γλυκάνεις τα χαστούκια της ζωής του,
μα είναι και ‘κείνο το ζεστό χαμόγελο,
που θα μιλήσει ως τα μύχια της ψυχής του
Είναι η προσευχή σου ολημερίς,
για τους δικούς σου π’ αγαπάς,
μα και τους ξένους,
όλους εκείνους που επίκραν’ η ζωή,
τους μόνους, τους φτωχούς, τους πονεμένους
Είναι η ανοιχτή σου η αγκαλιά,
στο σύντροφό σου,
στους γονείς σου, στα παιδιά σου,
που πάντα κάθε ώρα και στιγμή
πρέπει να νιώθουνε, πως είναι μέλημά σου
Και να θυμάσαι, να το λες το σ’ αγαπώ
μα πάνω απ’ όλα να το κάνεις πράξη,
γιατί αλλιώς το λες ή δεν το λες
τίποτα απολύτως δεν θ’ αλλάξει
Κι αν κάποιοι λένε, η αγάπη και ο έρωτας,
κρατούνε στη ζωή ίδιο τιμόνι,
εγώ θα πω, πως η αγάπη μένει αιώνια,
ενώ ο έρωτας σαν το μπαλόνι ξεφουσκώνει
Μαρία Βογιατζάκη Ντούζα φιλόλογος
Τι απ’ τα δυο;
Μιας κάποιας ηλικίας. Η μια παντρεμένη από σφοδρό έρωτα, η άλλη με προξενιό.
Καθόταν πλάι-πλάι και ξαφνικά η πρώτη κοιτά κατάματα τη φίλη και ρωτά:
«Πως είναι να παντρεύεσαι έναν άνδρα με το οποίο δεν είσαι ερωτευμένη;» «Πανεύκολο!», απαντά ευθύς εκείνη.
«Ξεκινάς με αποδοχή, συμπάθεια και καλή διάθεση… Πίστεψέ με είναι πιο δυνατά συναισθήματα απ’ ότι ένας κεραυνοβόλος έρωτας!»
Η φίλη παίρνει ευθύς το λόγο: «Τι πιο δυνατό απ’ το «αίσθημα»!
Τι πιο δυνατό από το να σου απαγορεύουν να τον βλέπεις, να τον συναντάς κρυφά και τελικά να φεύγεις μαζί του;» «Τον ερωτεύτηκες σίγουρα! Αλλά τον…αγάπησες πραγματικά;» ρωτά τώρα, όλο ενδιαφέρον η άλλη.
«Βεβαίως και τον αγάπησα! Με τον καιρό… Εσύ… ερωτεύτηκες τον δικό σου;»
«Ήλθε κι αυτό στην ώρα του…», απαντά εκείνη «Συμφωνούμε λοιπόν!» «Συμφωνούμε φίλη μου!
Έρωτας κι αγάπη θέλουν τον χρόνο τους για να ωριμάσουν μέσα μας. Συνυπάρχουν, συνεργάζονται και συχνά το ένα παίρνει τη θέση του άλλου!
Απαραίτητα και τα δυο στη ζωή, όχι μόνο στη σχέση μας, αλλά στο καθετί. Ερωτεύεσαι ανθρώπους ή δραστηριότητες με πάθος, με χτυποκάρδι, με ξενύχτια, με προσδοκίες… Αγαπάς βαθιά τον άνδρα, τα παιδιά, τους γονείς, τους φίλους, τον συνάνθρωπο, το σκύλο σου, τα χόμπι σου, το σπιτάκι στο χωριό, τη ζεστή πρωινή σου σοκολάτα…
«Αγάπες κι έρωτες μεγάλοι παντού και πάντα…», ακούστηκε συγκινημένη η φωνή της άλλης. «Πολύτιμα συναισθήματα καλή μου που πλουτίζουν τις ζωές μας! Τι θα γινόμασταν χωρίς αυτά;»
