ΜΑΣ προϊδεάζουν σιγά-σιγά πως στο τέλος του Μάρτη θα είμαστε ήδη “ελεύθεροι” να μετακινούμαστε παντού. Όπως πριν από την πανδημία!
ΒΕΒΑΙΑ, στην πολιτική δεν υπάρχει σταθερός χρόνος, ούτε υπόσχεση ή πρόβλεψη που πραγματοποιείται πάντα εξ ολοκλήρου! Παρεμβαίνουν άλλοι παράγοντες, απρόοπτα γεγονότα (πόλεμος, νέα πανδημία)· υπεισέρχονται άλλες παράμετροι όπως οι αυξομοιώσεις των θανάτων ή οι κρίσιμοι δείκτες της οικονομίας…
ΕΝΑ είναι το γεγονός: η “ελευθερία” από την πανδημία αφήνει βαρύτατο τίμημα νεκρών στις κοινωνίες μας (φωτ)
ΜΕΧΡΙ χθες, μιλούσαμε φιλικά (έστω στο δρόμο, διαδικτυακά ή και τηλεφωνικά) με το Γιώργο και τον άλλο Γιώργο, τον Ηλία, τον Χαράλαμπο, το Στέλιο, τη Χριστίνα, τη Γεωργία, το Λευτέρη, την Άρτεμη κι ένα πλήθος άλλους γνωστούς και φίλους… Χωρίς να υποψιαζόμαστε ποιος θα φύγει πρώτος, δεύτερος ή τελευταίος.
ΟΛΟΙ δεχόμαστε πως “η ζωή έχει ένα τέλος”: είναι μια αδιαμφισβήτητη, μάλιστα θα λέγαμε με μαθηματική ακρίβεια, βεβαιότητα, χωρίς καμιά εξαίρεση! Έστω κι αν ο θάνατος είναι μια πραγματικότητα δύσκολα αποδεκτή, επειδή συνήθως βαυκαλιζόμαστε ότι “αυτός είναι για τους άλλους”, όχι για μας!
ΔΥΣΤΥΧΩΣ κάποτε συνειδητοποιούμε ότι υπάρχει και είναι εδώ υπεράνω ιδεολογιών, προγραμματισμών, πολιτικής και θρησκειών: με τις εκατόμβες των νεκρών κάθε μέρα, τις δολοφονίες γυναικών και παιδιών, τα αυτοκινητιστικά δυστυχήματα, τους ανατριχιαστικούς εξολοθρεμούς γερόντων σε ΜΦΗ (γηροκομεία), τους αρώστους στα νοσοκομεία κ.α.
ΚΑΙ ΠΩΣ να αντέξεις το θάνατο ενός νέου ή ενός παιδιού; Το θάνατο μιας μητέρας ή ενός αδελφού; Μπορεί η υποσχόμενη μεταπανδημική “ελευθερία” να ισοφαρίσει τον πόνο της απώλειας; Μπορούν οι λέξεις παρηγοριάς, οι πράξεις συμπαθείας κ.λπ. να αλλάξουν κάτι;
Η ΠΑΝΔΗΜΙΑ κατάφερε να μας αποξενώσει από παλιές ταφικές συνήθειες και από βαθιά ανθρώπινες σχέσεις. Έτσι που μια “ελευθερία” (εντός εισαγωγικών πάντα γιατί καιροφυλακτούν άλλες μεταλλάξεις ή άλλες πανδημίες) να είναι ελευθερία κατ’ ευφημισμόν αφού ανά πάσα στιγμή μπορεί να ανατραπεί και να ξαναγίνει εγκλεισμός!
ΕΥΤΥΧΩΣ, λέμε, που όλα παρέρχονται με το χρόνο. Βέβαια η πανδημία θα αφήσει ίχνη ανεξίτηλα στις ζωές μας, με τους άνω των 25.000 νεκρούς στην Ελλάδα. Όμως, η Άνοιξη δεν συμμερίζεται τον ανθρώπινο πόνο και τον συναισθηματισμό του: θα μπει πάλι στη ζωή μας αργοπατώντας πάνω σε βουνά και κάμπους, ακριβώς όπως το κάνει εκατομμύρια χρόνια τώρα δίνοντας ένα γλυκό τόνο αισιοδοξίας: η ζωή συνεχίζεται…
