«Παρακαλώ το Θεό να ενισχύσει πλουσιοπάροχα και δυναμικά με το Πνεύμα του τον εσωτερικό σας άνθρωπο, να κατοικήσει ο Χριστός στην καρδιά σας με την πίστη».
Προς Εφεσίους 3,16-17
Σε όλα τα έθνη ανήσυχοι λαοί προσεύχονται για ειρήνη. Οι σκεπτόμενοι άνθρωποι αναρωτιούνται: Που πάμε ; Τι μπορώ να κάνω εγώ ; Εάν ο άνθρωπος έχει δημιουργηθεί κατ’ εικόνα και ομοίωση του Θεού, δηλαδή στο πνεύμα, τί πρέπει να κάνει για το χάος που επικρατεί στον κόσμο; Όπως το πνεύμα του Θεού κινήθηκε κάποτε πάνω από την επιφάνεια της γης, λέγεται ότι θα πρέπει να κινηθεί πάλι πάνω από τη γη για να μας βοηθήσει να ζήσουμε σε αρμονία, ειρήνη και κατανόηση. Τι σημαίνει αυτό για εμάς; Αν είμαστε πνευματικά όντα εκ φύσεως και εάν οι στόχοι μας και οι επιθυμίες μας έχουν πνευματική υπόσταση, μόνο τότε έχουμε το δικαίωμα να ελπίζουμε σε κάτι αληθινό και σπουδαίο. « Ο Αβραάμ εκλιπαρούσε τον Κύριο και πήρε την υπόσχεση ότι, εάν υπήρχαν δέκα δίκαιοι άνθρωποι μέσα στην πόλη των Σοδόμων αυτή δεν θα καταστρεφόταν…» (Γένεση 18). Η βιβλική περικοπή αποκτά τώρα και πάλι τη σημασία της. Ισχυροί λαοί κατατροπώθηκαν για την ευχαρίστηση και την ικανοποίηση των λίγων. Ανθρώπινα δικαιώματα καταπατήθηκαν χωρίς κανένα ενδοιασμό. Αξίες, άνθρωποι, θρησκείες, ιστορία, παραδόσεις, έδωσαν τη θέση τους στην υπέρμετρη απληστία, στην προσπάθεια να υποτάξουν τη Γη και τους ανθρώπους, για την εξυπηρέτηση και μόνο οικονομικών συμφερόντων, τα οποία με μαγικό τρόπο εξαφάνισαν όλα τα ιδεώδη στο πέρασμα τους. Και τώρα αυτοί που μπορούν να προσευχηθούν …. Ομοίως με τον Αβραάμ θα πουν: Aν υπάρξουν εκατό δε θα σωθούμε; Αν υπάρξουν δέκα δε θα σωθούμε; Τότε η ελπίδα του κόσμου βασίζεται επάνω σε ΕΣΕΝΑ, όχι με τον ίδιο τρόπο, αλλά με το ίδιο μέσον. Όπως η ζωή του Λώτ ή των άλλων ανθρώπων στα Σόδομα και στα Γόμορα. Δεν αρκεί, λοιπόν, να σκέφτεσαι για την ειρήνη και να προσεύχεσαι για την ειρήνη αλλά να την επιδιώκεις με το να ζεις τη θεία εντολή. “Να αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου” Η εντολή είναι σαφής: «Αγαπάτε αλλήλους όπως σας αγάπησα» Όλοι θα πρέπει να κάνουμε αυτήν την ερώτηση στον εαυτό μας. Όχι, τί μου οφείλει ο κόσμος, αλλά τί μπορώ εγώ να συνεισφέρω στον κόσμο. Αντιλαμβανόμενοι όλοι μας από πού ήρθαμε, γιατί και τί είναι εκείνο που μας έχει δοθεί. Ο εγωισμός, ο φθόνος, η απληστία, όλα αυτά τα οποία προκαλούν μόνο φόβο στους ανθρώπους, πρέπει να παραμεριστούν πια.
Όλα τα έθνη και οι άνθρωποι όλων των εθνών, οφείλουν τώρα να στρέψουν το πρόσωπο τους στο Θεό. «Όσο στρέφεις τις σκέψεις σου προς τους τρόπους και τα μέσα για την αντιμετώπιση και υπερνίκηση εκείνων των καταστροφικών δυνάμεων, επιδεικνύεται εκείνο που μπορεί να φέρει στον κόσμο την Ημέρα του Κυρίου. Επειδή, η υπόσχεση είναι ότι, στις τελευταίες μέρες θα υπάρχουν οι σκοποί στις καρδιές των ανθρώπων παντού στη Γη». Έχει έρθει, λοιπόν, η ώρα της επιλογής, η ώρα της ευθύνης, η ώρα της αφύπνισης. Καλούμαστε ειρηνικά να επιστρέψουμε στο ‘’σπίτι’’ μας που δεν είναι άλλο από το Θεό. Η ευθύνη της επιστροφής είναι ατομική μονάχα. Ας του ζητήσουμε με αγάπη και αλήθεια και θα λάβουμε.
Ας τον παρακαλέσουμε και θα μας πάρει από το χέρι να μας οδηγήσει. Μόνο έτσι μπορούμε τώρα να πορευτούμε.
