Με τον πόλεμο δεν τα πάω καλά. Είναι λέξη και έννοια που αποφεύγω, ακόμη και να την σκέφτομαι. Γι’ αυτό και δεν μ’ αρέσουν εικόνες, κινηματογραφικά έργα και τηλεοπτικές σειρές, με βία και σκοτωμούς.
Η βία, όμως-ατομική και συλλογική-φαίνεται να είναι στη φύση του ανθρώπου. Τη συναντάμε σ’ όλες τις φάσεις της διαχρονικής πορείας της ανθρωπότητας-μερικές φορές, με ανεξήγητη ένταση.
Από την άλλη πλευρά, έχει και η βία τις διαβαθμίσεις της. Δεν είναι το ίδιο καταδικαστέα η βία που χρησιμοποιεί ο επιτιθέμενος, από εκείνη του θύτη. Όπως, δεν εξισώνεται η βία του ισχυρού, μ’ εκείνη του αδύναμου.
Σε κάθε περίπτωση η-όποιας μορφής- οργανωμένη βία, που στοχεύει στο θάνατο, αναδεικνύει συμπεριφορά, που σε μια επόμενη φάση, απαιτεί συγνώμη· τη συγνώμη των ανθρώπων και της Ιστορίας.
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ
Η εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία είναι αυτονόητα, απαράδεκτη ηθικά. Ταυτόχρονα, όμως είναι και απόλυτα, λαθεμένη πολιτικά.
Ανεξάρτητα από τις αιτίες και το δίκιο, η εισβολή αυτή μας έδειξε, ότι ο Πούτιν δεν άντεξε το λειτουργικό πλαίσιο της Νέας Παγκοσμιότητας. Ένα πλαίσιο, που διαμορφώνεται, άκρως ανταγωνιστικά, από ψύχραιμους παίκτες, σε βάθος χρόνου.
Στο συγκεκριμένο πλαίσιο, η επιλογή του Πούτιν να εισβάλει στην Ουκρανία οδηγεί την Ρωσία σε μεγάλες περιπέτειες, ανεξάρτητα, από το αν ή όχι κερδίσει στρατιωτικά στο πεδίο.
Ταυτόχρονα η επιλογή αυτή, οδηγεί τον κόσμο στο χείλος του γκρεμού, κρατώντας τον εκεί, για απρόβλεπτα μεγάλο χρονικό διάστημα, ανεξάρτητα επίσης, από το τι επιφυλάσσει ο πόλεμος, στα εδάφη της Ουκρανίας.
Συνεπώς το πολιτικό λάθος της επιλογής του Πούτιν να εισβάλει στην Ουκρανία, απεικονίζεται με δύο εικόνες. Την εικόνα μιας Ρωσίας, αιωρούμενης-απομονωμένης από τον υπόλοιπο κόσμο και την εικόνα ενός κόσμου, στα χείλη ενός γκρεμού, να βλέπει μια Ρωσία, που έχει ήδη γκρεμιστεί στο βάραθρο.
Το μεγαλύτερο, όμως πρόβλημα της επιλογής του Πούτιν να εισβάλει στην Ουκρανία, σχετίζεται με τη συγκυρία. Μια συγκυρία που έδειχνε τον κόσμο, να βρίσκεται πολύ κοντά στην κατάρρευση της δομής με την οποία συγκροτήθηκε, η Νέα Παγκοσμιότητα. Της καπιταλιστικής δηλαδή, δομής της, που στηρίχτηκε στον αμερικάνικο τρόπο οικονομικής σκέψης και ζωής. Παράλληλα έδειχνε να καταρρέει και η υπάρχουσα στρατιωτική δομή του ΝΑΤΟ, με τις πολυκεντρικές αναζητήσεις, για την αναγκαιότητα ύπαρξής του.
Στην ουσία, εκείνο που τελικά πέτυχε, ο Πούτιν με τις επιλογές του, είναι να σώσει κυριολεκτικά, το υπάρχον οικονομικό και στρατιωτικό στάτους, διαλύοντας τη Νέα Παγκοσμιότητα.
Από την εισβολή στην Ουκρανία και ύστερα, μπήκαμε ήδη, σ’ έναν κόσμο δύο ή και περισσότερων ταχυτήτων. Σ’ έναν κόσμο με ασταθείς λειτουργίες, ψυχροπολεμικού είδους και επιπέδου και με απόλυτα σκοτεινό μέλλον.
ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ
Συνεπώς περνάμε σε μια μεταβατική περίοδο, μ’ ένα άγριο γίγνεσθαι στην καθημερινότητά μας και με ένα νέο ζητούμενο. Την αναζήτηση από την αρχή, συγκλίσεων, για μια νέα παγκοσμιότητα- περισσότερο ισορροπημένη και βιώσιμη.
Από τις πολιτικές μας δράσεις, σ’ αυτήν τη μεταβατική περίοδο, θα εξαρτηθούν πολλά. Θα εξαρτηθούν πολλά, για το τελικό ποιοτικό αποτέλεσμά της και την ασφάλειά μας, όσο καιρό διαρκεί η μεταβατική περίοδος.
Εκείνο που προέχει τη στιγμή αυτή, είναι να αποκτήσει η Ευρωπαϊκή Ένωση, μια ολοκληρωμένη στρατηγική γι’ αυτή τη μεταβατική περίοδο. Μια στρατηγική, που θα εμπεριέχει Ολοκληρωμένες Ευρωπαϊκές Προληπτικές Πολιτικές1. Πολιτικές δηλαδή, καταρχήν αυτόνομες, σαφώς συμβατές με τα μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα συμφέροντά της και σαφώς διαπραγματεύσιμες με τους εταίρους της.
Στην πράξη οι Ολοκληρωμένες Ευρωπαϊκές Προληπτικές Πολιτικές προϋποθέτουν, ένα καλά επεξεργασμένο σχέδιο, Ευρωπαϊκούς σχετικούς θεσμικούς μηχανισμούς ανάπτυξής τους και ανθρώπους. Ανθρώπους ικανούς να αναζητούν, διαμορφώνουν και αναδεικνύουν εναλλακτικές πολιτικές επιλογές, σε προαποφασισμένους τομείς δράσης, με βάση έγκαιρη και έγκυρη πληροφόρηση και γνώση.
Για μας του Έλληνες και την Ελλάδα, η προώθηση της ανάπτυξης Ολοκληρωμένων Ευρωπαϊκών Προληπτικών Πολιτικών αποτελεί ανάγκη, για έναν επιπλέον λόγο. Για το λόγο ότι, ο αναθεωρητισμός της Τουρκίας, δείχνει το ίδιο, ή και περισσότερο επικίνδυνος, από εκείνον του Πούτιν.
