Αν ο Πούτιν παρέμενε μόνο στην αναγνώριση της ανεξάρτητης κυριαρχίας των δύο επαρχιών της Ουκρανίας Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ, όπως έγινε με την Κριμαία το 2014, θα μπορούσε, κάπως σιωπηρά, να τη δεχθεί η διεθνής κοινότητα, αλλά η επέμβαση στην υπόλοιπη χώρα, που καταλύεται η δημοκρατία της, βρίσκεται πέραν πάσης λογικής και δεν μπορεί να το συγχωρέσει ο σύγχρονος κόσμος. Τούτο μπορούσε να γίνει μόνο από άνθρωπο εξουσιαστή μεγάλου κράτους στο μυαλό του οποίου κάτι έχει “σαλέψει”. Οι εξουσιαστές για να εδραιωθούν στην επικράτειά τους, παύουν να είναι δημοκράτες και εφαρμόζουν πολιτική ικανή να μην απωλέσουν την ισχύ και τα προνόμιά τους. Με επιθετικό τρόπο φοβερίζουν όσους δεν πείθονται, φοβούμενοι την ακύρωσή τους από απρόβλεπτα γεγονότα.
Σε κάθε πόλεμο, εκτός της ύπαρξης νικητών και νικημένων, έχουμε και παράλληλες κοινωνικές επιπτώσεις. Η επέμβαση στην Ουκρανία δημιουργεί θύμα τη διεθνή νομιμότητα την οποία δεν εγκαινίασε ο Πούτιν. Μπορεί να παραδειγματίστηκε απ’ το προηγούμενο της Κύπρου ή από τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας απ’ τους Δυτικούς.
Η ανησυχία του Πούτιν είναι η εξάπλωση της δημοκρατίας στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες και η ένταξή τους στο Βορειοατλαντικό Σύμφωνο, που εγκαθίσταται στη γειτονιά του. Έτσι εκμηδενίζεται η “ρωσική επιρροή” από δυτικές δημοκρατικές συνήθειες. Αν δεν αποδυναμώσει την επιδίωξη αυτή και δεν υπονομεύσει τη λειτουργικότητα των δημοκρατιών του δυτικού τύπου, είναι σαν να αυτοακυρώνεται επιτρέποντας στους αντιπάλους του, να ναρκοθετήσουν το καθεστώς του.
Η Δύση άργησε, ν’ αντιληφθεί, ποιες είναι οι επιδιώξεις της ρωσικής ηγεσίας. Δεν διαπίστωσε, ότι μετά την προσάρτηση της Κριμαίας, η Ουκρανία άρχισε ν’ αποκτά χαρακτηριστικά με κρατική συνείδηση και αντιρωσικό προσανατολισμό. Αντιμετωπίστηκε ο Πούτιν αμήχανα, μουδιασμένα μη υπαρχόντων σχεδίων απόκρουσης τέτοιων αντιλήψεων. Με τις εξελίξεις στα μέτωπα της Ουκρανίας φαίνεται ότι οι δυτικοί κατελήφθησαν εξαπίνης. Δεν πρόλαβαν να φρενάρουν τον Ρώσο πρόεδρο, ο οποίος ανοίγει την όρεξη, να τον μιμηθούν και άλλοι, που έχουν αντίστοιχες σκέψεις ανανεωτικών τάσεων.
Οι πολιτικοί και στρατιωτικοί αναλυτές συμφωνούν, ότι ο απώτερος σκοπός του Πούτιν είναι η πολιορκία του Κιέβου, η παράλυση της δομής της Ουκρανίας, ώστε η πρωτεύουσα να αποκοπεί από τον κύριο όγκο της χώρας και να παραδοθεί η κυβέρνηση στους εισβολείς. Το επόμενο βήμα να εγκατασταθεί φιλορωσική κυβέρνηση και να συνδεθεί με τη Ρωσική Ομοσπονδία, όπως η Κριμαία.
Το σπουδαίο σε αυτή την υπόθεση είναι ότι η εγωπάθεια, απ’ την οποία κυριαρχούνται τέτοιοι ηγήτορες δεν τους αφήνει να αναλογισθούν τα επακόλουθα των ενεργειών τους και όταν οι εξελίξεις φθάσουν στο απροχώρητο, είναι πλέον αργά για τη μη κατάρρευσή τους.
Αξιότιμε κύριε, στην αναφορά σας σχετικά με το ποιός υπήρξε το παραδειγμα Πούτιν, θα μπορούσε να διαπιστώσει κανείς ότι λείπει το χαρακτηριστικώτερο των παραδειγμάτων που είναι η 1η Σεπτεμβρίου 1939 και η εισβολή του αυταρχικού,διεστραμμένου,φασίστα Αδόλφου Χίτλερ στην Πολωνία,μιας και η ανθρωπογραφία του σημερινού αιμοσταγή εισβολέα ταιριάζει καθ΄εικόνα και ομοίωση,με τον εν λόγω πρόγονο του….Με εκτίμηση