«Υπάρχει και κάτι άλλο όμως στην Κρήτη. Υπάρχει κάποια φλόγα -ας την πούμε ψυχή- κάτι πιο πάνω απ’ την ζωή και απ’ τον θάνατο, που είναι δύσκολο να το ορίσεις, δηλαδή να το περιορίσεις. Υπάρχει αυτή η περηφάνια, το πείσμα, ανέκφραστο κι αστάθμητο, που σε κάνει να χαίρεσαι που είσαι άνθρωπος. Να χαίρεσαι, μα και συνάμα να σου δίνει μεγάλη ευθύνη».
Νίκος Καζαντζάκης Αναφορά στο Γκρέκο
O Γεώργιος Ανδριωτάκης γεννήθηκε στης 7 Απριλίου 1933 μοναχογιός του Γεωργίου και Αφροδίτη στο Μουστάκο Σέλινου ένα μικρό χωριό που βρίσκεται στης πλαγιές του Αγίου Δίκαιο με πολλά νερά ανάμεσα ελαιόφυτα και κούμαροδάση.
Το 1908 ο πατέρας του εθελοντικά με πολλους Μακεδονομάχοι Κρητικοί υπερασπίζεται τα ελληνικά χωριά της Μακεδονίας. Τα οποία κηνδινεβαν από αντάρτες Βούλγαροι.
Το 1910 μετανάστευσε μαζί με χιλιάδες Κρητικοί στη Γιούτα και την Καλιφόρνια στην Αμερική και έμεινε για δέκα χρόνια.
Επέστρεψε στην Κρήτη και μετά από ένα διαζύγιο και η δεύτερη σύζυγός του που πεθαίνει στην γέννηση της , παντρεύτηκε την Αφροδίτη Μανιατάκη . Κάνανε τρεις γιους και τέσσερις κόρες. Ο Γιώργος ήταν ο μόνος επιζώντος γιος τους . Μετά την απώλεια δύο γιους και μια κόρη αποφάσισε να ονομάσουν τον Γεώργιο με το ίδιο ονομε με τον πατέρα του για καλή τύχη, ώστε να μπορεί να επιβιώσει.
Το 1941 οι Ναζί εισέβαλαν στην Κρήτη και ο Γεώργιος τους θυμήθηκε ος καλό ντυμένοι ψηλούς άνδρες που του έδωσαν σοκολάτες. Μια αντίθεση με τις πολλές ανθρώπινες φρικαλεότητες που διέπραξαν στο νησί. Ο Γιώργος και η οικογένειά του βοήθησαν έναν στρατιώτη της Κοινοπολιτείας που ονομάζονται Desmond ο οποίος κρύφτηκε σε μια σπηλιά. Εκεί ο Γεώργιος και οικογένεια του πήγαν τρόφιμα όπως ελιές Τυρί και γάλα.
Ο Γεώργιος παρακολούθησε το τοπικό σχολείο στο χωριό και έφυγε στην ηλικία των 10 ετών στην 4η τάξη, επειδή η οικογένεια χρειάζονται βοήθεια λόγω της σοβαρής πείνας της κατοχής που προκλήθηκαν από τους Ναζί που έκλεψαν τα τρόφιμα .
Αργότερα έζησε με την αδελφή του την Ευτυχία στο χωριό Περιβόλια όπου ήταν μαθητευόμενος σε έναν τσαγκάρη που ονομάζεται Μίνος. Σε 15 ετων αποστέλλονται στο Βασιλικό Τεχνικό Σχολείο Δαίδελο στο νησί της Λέρου για να επιδιώξει την τέχνη του τσαγκάρη .
Αυτές οι δεξιότητες του μάθανε να διορθώνει τα παπούτσια της οικογένειας του χρησιμοποιώντας παλιό ελαστικό Αυτοκινήτων για τα πέλματα.
Το 1951 Υπηρέτησε φαντάρος και σταθμεύθηκε στη Βέροια και την Κομοτηνή στη Μακεδονία.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου και όπως το πατέρα του κέρδισε γρήγορα μια γοητεία για τα όπλα και τα πιστόλια. Μετά τον στρατό οπλοφορούσε πάντα ένα πιστόλι σύμφωνα με την κρητική παράδοση.
Το όπλο και το κρητικό μαχαίρι ήταν σύμβολα της αντίστασης εναντίον των Τούρκων και στη συνέχεια του Γερμανού . Το πρώτο του πιστόλι ήταν ένα γερμανικό Luger που τραβήχτηκε από ένα ναζιστικό αλεξιπτωτιστή. Σε ηλικία περίπου 20, καθαρίζοντας το όπλο που πυροβόλησε το πόδι. Η σφαίρα εισήλθε στον εσωτερικό μηρό πάνω από το γόνατο και εξόρισε κάτω από το γόνατο. Ήταν πολύ τυχερός που έμεινε μόνο με μικρές ουλές.
Το 1959 παντρεύτηκε τη Μαρία Δελάκη από το κοντινό χωριό Χαση . Στην συνεχεία έκανε αλλαγές στο οικογενειακό σπίτι με μια νέα σκεπή από μπετό . Με τα χέρια του σφυρηλάτησε τοπικά βράχια σε μικρά κομμάτια για να δημιουργήσει το χαλίκι για το μπετό .
Ο Γεώργιος και η Μαρία είχαν δύο γιους το Νίκο και το Λευτέρη και έζησαν με τους γονείς του και την αδερφή τους την Ευανθία στον Μουστάκο.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 η Ελλάδα εξακολουθούσε να υποφέρει σοβαρά και σε πολλές αγροτικές περιοχές ήταν φτωχοί. Ο πατέρας του έχοντας δει τις ευκαιρίες της Ξενιτιάς έσπρωξε τον Γεώργιο να φύγει και να πάρει την οικογένειά για να δημιουργήσει μια καλύτερη ζωή. Το 1964 ακολουθώντας της συμβουλές του πατέρα του πήγε στη Γερμανία της Νουρεμπούργκ αλλά αφήνοντας την οικογιεννια του για να δουλέψει ως χτίστης.
Έμεινε μερικούς μήνες και μετά επέστρεψε στον Μουστάκο λόγω του ξαφνικού θανάτου του πατέρα του.
Στις αρχές του 1966 υπέβαλε μια αίτηση για την οικογένεια να μεταναστεύσει στην Αυστραλία με ένα κυβερνητικό πρόγραμμα. Προσγειώθηκαν στη Μελβούρνη στις 15 Αυγούστου 1966 και μεταφέρθηκαν στον ξενώνα μεταναστών στο Bonegilla κοντά στο Albury – Wodonga όπου έμειναν για περίπου 2 μήνες. Στη συνέχεια, μετακινήθηκαν στο μετανάστικο ξενώνα στο Villawood Sydney και ο Γεώργιος έλαβε εργασία από το δημόσιο .
Στο Villawood συναντήθηκε με τον παιδικού φίλου και ξάδελφο του τον Χρήστο Σπερλάκη από τα Σφακιά Σέλινου οποίος γύρευε ενοικιαστές για ένα δωμάτιο στο νεοσύστατο σπίτι στο κεντρικό προάστιο του Sydney το Hurstville. Εκεί η οικογένεια έμεινε για τρεις μήνες .
Αργότερα, στην εργασία του γνώρισε έναν συνάδελφο κρητικό Γιώργο Λαγουδάκη από το Καστρί του Μηλοποταμου Ρεθύμνης που του προσφέρει να ενοικίαση ένα μικρού γκαράζ στο πίσω μέρος του σπιτιού του στο Marrickville. Η οικογένεια έζησε σε αυτό το γκαράζ για 3 χρόνια με ενοίκιο το εν ‘τρίτο μιας κατοικίας .
Ο Γεώργιος είδε την τεράστια ευκαιρία της Αυστραλίας και για πρώτη φορά στη ζωή του οπός πόλους Έλληνες μετανάστες είχε τακτικό εισόδημα, και με το καλό κουμάντο ήταν οικονομικά ασφαλής . Γρήγορα είδε πώς η οικογένεια του θα μπορούσε να επιβιώσει .
Μετρούσε το πρόωρο εισόδημά σε δραχμές και ενεργοποιήθηκε και εμπνεύστηκε από τις αποταμιεύσεις του . Σε λίγο ονειρευόταν αγοράς σπιτιού όπως οι προηγούμενοι μετανάστες είχαν καταφέρει .
Το 1967 επέστρεψε στην Κρήτη για λίγο για να πληρώσει τα χρέη του πατέρα του και να δει τη μητέρα του και της αδελφες του Ευτυχία Βασιλικό και Ευανθία. Αφήνοντάς τους πίσω ήταν ένα δίλημμα που τον βασανίζει για μεγάλο μέρος της ζωής του. Έπρεπε να επιλέξει ανάμεσα στις ευκαιρίες μιας πολλά υποσχόμενης ζωής για τα παιδιά του στην Αυστραλία η να μένει στην Ελλάδα να φροντίσει τη μητέρα και την αδερφή του . Ο μόνος τρόπος που θα μπορούσε να επιλύσει αυτό το δίλημμα ήταν στέλνοντας τακτικό εισόδημα σε αυτούς από τους μισθούς του και προσπαθώντας να τους φέρει στην Αυστραλία, αλλά δεν ήθελαν να έρθουν.
Το 1967 ήταν η εποχή της στρατιωτικής χούντας στην Ελλάδα και ο Γιώργος ήταν παρών κατά τη διάρκεια των εκλογών. Οι υποστηρικτές της Χούντας τον απείλησαν σκληρά να ψηφί για αυτούς, διαφορετικά, μπορεί να μην επιστρέψει στην Αυστραλία και να είναι με την οικογένειά του. Έτσι, ψήφισε για τη χούντα και τους είπε Δείξω όντας στο ψηφοδέλτιο
« Κοιτά ! Σας ψήφισα για , ώστε να μπορώ να επιστρέψω στην Αυστραλία και να είμαι με την οικογένειά μου. Εάν η χούντα είναι καλή ή κακή, θα είναι για εσάς όχι για μένα.»
Η οικογένεια έμεινε στο γκαράζ μέχρι τα Χριστούγεννα το 1969, όταν μετακόμισαν στο πρώτο σπίτι τους μια Μικρή ξύλινη οικία αλλά πανό σε ένα στρέμμα γη στο Hurstville.
Μετακινήθηκαν εκεί την παραμονή των Χριστουγέννων . O Γιώργος , η Μαρία και οι γιοί του ανακαινίσαν το σπίτι και εξόφλησαν την επικλινή πίσω αυλή σε δύο τμήματα ίσιο επιπέδων διαιρούμενο με έναν τοίχο συγκράτησης χτισμένο με τρόπο ξερολιθιας οπός είχε μαθη ο Γεώργιος από παιδί .
Το 1975 αγόρασαν ένα άλλο σπίτι πάλι στο Hurstville και το ανακαινίσαν ενώ ζούσανε στις συνθήκες του Σπαρτιατών. Αυτό έγινε το τελικό οικογενειακό σπίτι.
Όπως και οι περισσότεροι μετανάστες ο Γεώργιος ήρθε στην Αυστραλία για 5 χρόνια για να κάνει κάποια χρήματα και να επιστρέψει στην Ελλάδα. Ωστόσο, οι γιοι του ευημερούσαν στο γυμνάσιο και αγόρασε ένα άλλο σπίτι, ώστε να αποφάσισε να μείνει. Εργάστηκε από δημόσιες ηπιρεσιες στο Waterboard δημος του Hurstville και στο ΟΤΕ της Αυστραλίας το Telecom ως εργάτης, οι φορέας εκσκαφέας του Ditcher, και ός Linesman παίρνοντας τηλέφωνα στα σπίτια μέχρι τη συνταξιοδότηση του το 1993.
Όταν έβγηκε στην συντάξει οι γοι τελείωσαν της σπουδές στο πανεπιστήμιο . Ο Νικος έγινε Πολιτικός Μηχανικός και π Λευτέρης εργοδηγός μεγάλο κτίριο . Η οικογένεια αγόρασε άλλα 4 επενδυτικά ακίνητα πάλι στο Hurstville και τα παιδια τους έκαναν την «εξηγήσει» αναμέταξη Ανγλικκα με Ελληνικά .
Το όραμα του Γιώργο και της Μαρίας η ηθική της σκληρής εργασίας , η τέχνη της επένδυσης των ακινήτων και η συμμετοχή των γιων μαζί τους σε κάθε βήμα εξασφάλισε μια καλή εκπαίδευση για τα αγόρια να επιτύχουν δεξιότητες στην οικοδομική και κατασκευαστική εργασία, χρηματοδοτική μίσθωση, διαπραγματεύσεις, συναλλαγές και αξία προσθέτοντας στην ακίνητη περιουσία.
Αυτή ήταν η γένεση της πλευρικής περιουσίας σήμερα μια μεγάλη ιδιωτική εταιρία τις οικοδόμηστηκη και ενοικίαστηκη ακινήτων στο Sydney που λέγεται Lateral Estate .
Ο Γιώργος είχε συνειδητοποιήσει ότι δεν υπήρχε επιστροφή για την οικογένεια στην Ελλάδα και έφερε στην Αυστραλία τη Μητέρα του την Αφροδίτη (1973-1975) και την αδελφή του την Ευτυχία (1979) ως τουρίστες .
Από τότε που έρχονται στην Αυστραλία, ο Γεώργιος και η Μαρία επέστρεψαν στην Ελλάδα πάνω από 35 φορές κυνηγώντας τα καλοκαίρια. Ταξίδεψαν σε όλη την Αμερική, τον Καναδά και τη Νέα Ζηλανδία. Ταξίδευαν επίσης σε πολλά μέρη της ηπειρωτικής Ελλάδας και των νησιών και σε στην επαρχία της Αυστραλίας .
Ο Γεώργιος και η Μαρία το 1990 αγόρασε ένα διαμέρισμα στα Χανιά και το 2004 ανέλαβαν την ανοικοδόμηση ενός νέου οικογενειακού σπιτιού στη γη του προγονικού του σπιτι στον Μουστάκο. Το 2015 η Μαρία έφυγε από την ζωή .
Ο Γεώργιος ήταν ένας πρακτικός καλαμπούρητζης , αλλά έδειξε επίσης μια ισχυρή προσωπικότητα με περιόδους φιλότιμο και μια μαλακότερη πλευρά και οι φίλοι του ήταν πολλοί. Η ισχυρή ύπαρξή του για τα 89 χρόνια δημιουργήθηκε περπατώντας παντού, ταξιδεύοντας για να δεί τον άπεραντο κόσμο», ασκείσαι μέσα από τη συνεχή σωματική εργασία και κίνηση και μια τήρηση τα σπιτικά μαγειρεμένα φαγητά από την Κρητική παραδοσιακή διατροφή. Επιπλέον, έσυρε μεγάλη ευτυχία από το να βλέπει τα εγγόνια του και την ανάπτυξη και την επιτυχία των γιων του που συνεργάστηκαν στην επιχείρηση κάτι που ο ίδιος και η Μαρία πάντα τους ενθάρρυνε να κάνουν από νεαρή ηλικία.
Η επιθυμία του καθ ‘όλη τη διάρκεια της ζωής του και στο τέλος ήταν να ταφή με τους γονείς και την αδελφή του στις πλαγιές του Αγίου Δίκουου.
Ο Γιώργιος Ανδριωτάκης, ένας Κρητικός Οδυσσέας έρχεται πάλη στην αγπημενητου Κρήτη για τελευταία φορά .
Άφηνε πισοτους γιους του Νίκου και του Λευτέρη, οι νύφες του Ευσέβεια Θεοδώρα και τα εγγόνια Μαρία, Χριστίνα, Ελευθερία και Γιώργος και την αδελφή του Βασιλικό και γαμπρό Παναγιώτη Κανατακη .
