Η φωτιά που άναψε ο Πούτιν στο Ουκρανικό έδαφος, ανοίγει ένα βαθύ χάσμα μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας αναστατώνοντας τη Δύση. Ο πόλεμος των τάντις και των ρουκετών είναι και πόλεμος προπαγάνδας με το επιχείρημα ότι σχεδιάστηκε για ν’ αποτρέψει να φτάσει το ΝΑΤΟ στο κατώφλι της Ρωσίας. Οι επιπτώσεις λειτουργούν σαν συγκοινωνούντα δοχεία στις αγορές και δημιουργούν προβλήματα επιβίωσης στον κόσμο μετά την ενεργειακή και επισιτιστική κρίση με την αύξηση των τιμών των τροφίμων.
Ο κόσμος μέμφεται τον πολεμοχαρή Πρόεδρο, που εισέβαλε στην Ουκρανία κι άρχισε τον πόλεμο με βιαιότητα και άνευ προηγουμένου. Θα απεφεύγετο, ή θα σταμάταγε αν οι ολιγάρχες Ρώσοι είχαν ασκήσει πιέσεις στον Πούτιν να τέλειωνε τη στρατιωτική βία στον ομόδοξο και με κάποια συγγένεια Ουκρανικό λαό. Στους πολέμους, όταν υπάρχει ανισότητα, οι δυνατοί κάνουν, ότι θέλουν και οι αδύνατοι υποχρεούνται στην υποταγή. Ο Πούτιν ζητά ν’ αποσταλινοποιηθεί η Ουκρανία και να υποκύψει στις απαιτήσεις του προβάλλοντας το πλεονέκτημα της πυρηνικής δύναμης που δεν διέθετε ο Χίτλερ.
Η επιδρομή του Πούτιν αναβίωσε τις κακουχίες του πολέμου στην Ευρώπη, συσπείρωσε τους Δυτικούς, δικαιώνοντας μερικές χώρες του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού για Ρωσοφοβία. Αυτές οι χώρες φαίνονται αδύνατες, για αντιδράσεις στις πράξεις ηγετών, αν αυτοί κινούνται από μακιαβελισμό, να παραμείνουν στην εξουσία με κάθε δυνατό μέσον χωρίς ηθικούς φραγμούς. Για την εισβολή καμία ιστορική επίκληση δεδομένων δεν μπορεί να προβληθεί ως δικαιολογία.
Ο ανταγωνισμός των ισχυρών για γεωπολιτική κυριαρχία παίρνει άλλες διαστάσεις με θυσίες, τον λογαριασμό των οποίων πληρώνουν πάντα οι λαοί. Το άσχημο είναι, ότι δεν καταδικάζονται απροκάλυπτα ως εγκληματίες πολέμου εκείνοι που με ένοπλες συρράξεις αφανίζουν λαούς. Ο Πούτιν οραματίζεται, να δημιουργήσει μια κυριαρχία παρόμοια με την Τσαρική αυτοκρατορία και όχι την αναβίωση της ΕΣΣΔ.
Υποστήριζει ότι η Ουκρανία είναι “ιστορική ρωσική γή. Ρώσοι και Ουκρανοί έχουν σλαβικές ρίζες”. Για να θεμελιώσει τις αυτοκρατορικές φιλοδοξίες του, έκανε αρχή προσαρτώντας την Κριμαία, αναγνωρίζοντας τις Ρωσόφωνες περιοχές του Ντονμπάς ως ανεξάρτητες δημοκρατίες και θέλει να κυριεύσει την Ουκρανία, ή καταλαμβάνοντας την Οδυσσό να την καταστήσει περίκλειστη χώρα.
Ο Ρώσος ξανοίχτηκε πολύ, δεν έχει συμβιβασθεί με τη διαμόρφωση των πραγμάτων και αν δεν κοιτάξει να αναπτύξει το μέλλον της χώρας του στα σύνορά της, όλοι θα βρίσκονται σε ανασφάλεια. Δεν κοιτάει στο μέλλον, αδιαφορεί, αφού τον έχει θαμπώσει το παρελθόν. Δεν νοιάζεται, αν ο ρωσικός λαός πεινάει, ούτε θλίβεται για τους νεκρούς του πολέμου, αλλά σκέπτεται για το επόμενο βήμα, τι δικαιολογίες θα “σκαρφισθεί” για να μην υπάρξει “καθαρτήριο” εγκληματιών πολέμου.
Η καθυστέρηση της Δύσης ν’ αντιδράσει και να εμποδίσει τον αναθεωρητισμό του κατ’ επίφασιν “πατερούλη” Πούτιν συνετέλεσε στο να αφήσει τον ανθρώπινο παράγοντα απροστάτευτο απέναντι στους κινδύνους της πρωτοφανούς πολεμικής σύρραξης, που οδηγεί τους εμπόλεμους σε απόγνωση και χρεωκοπία.
