«Μείζω τούτων όψει»
Ευρίσκει ο Φίλιππος τον Ναθαναήλ και τον καλεί να γνωρίσει τον Μεσσία που ασφαλώς μαζί προσδοκούσαν.
Ο Ναθαναήλ έχει τις επιφυλάξεις του και διερωτάται αν είναι δυνατό από τη Ναζαρέτ να κατάγεται ο Μεσσίας και ο σωτήρας του κόσμου, αλλά στην επιμονή του Φιλίππου υποκύπτει, υπακούει και έρχεται προς τον Χριστό.
Όταν τον είδε ο Χριστός είπε, να ένας Ισραηλίτης που δεν έχει δόλο, πονηρία, δηλαδή είναι αυθεντικός και τίμιος άνθρωπος.
Ο Ναθαναήλ ξαφνιάζεται και ερωτά τον Χριστό από πού και πως με γνωρίζεις.
Ο Χριστός του απαντά, πριν σε φωνάξει ο Φίλιππος σε είδα κάτω από τη συκή.
Ο Ναθαναήλ έκπληκτος αλλά και με κάποια ικανοποίηση αναφωνεί είσαι ο υιός του Θεού. Ο Χριστός τον καθησυχάζει με τη διαβεβαίωση ότι έχει καιρό να δει και άλλα μεγάλα και θαυμαστά πράγματα «μείζω τούτων όψει».
Θα δεις τον ουρανό ανοιχτό και τους αγγέλους του Θεού να κατεβαίνουν και να ανεβαίνουν επί των Υιών του ανθρώπου.
Είναι φρόνιμο πριν εκφραστούμε και μάλιστα για ένα πρόσωπο όπως είναι το πρόσωπο του Χριστού να γνωρίσουμε καλά αυτό το πρόσωπο. Γι’ αυτό και ο Φίλιππος είπε στον Ναθαναήλ έλα να το γνωρίσεις «έρχου και είδε» και ύστερα κάνε την εκτίμησή σου.
Ο Χριστός δεν κρύβεται από κανέναν είναι αυτό που είναι Θεός εκ Θεού αληθινού και καθένας μπορεί να τον πλησιάσει και να τον γνωρίσει στο πρόσωπο, την ύπαρξη και τη ζωή του. Το κάλεσμα του Φιλίππου και η άμεση ανταπόκριση διαβεβαιώνει την ευαγγελική αλήθεια ότι στον Θεό υπάρχει η θέληση να σωθεί ο άνθρωπος και στον άνθρωπο υπάρχει ελευθερία να δεχτεί τη χάρη του Θεού και να σωθεί, δηλαδή ο Θεός θέλει να σωθεί ο άνθρωπος αλλά για να γίνει αυτό χρειάζεται να το θέλει και ο άνθρωπος. Ο Άγιος Απόστολος Παύλος μας διαβεβαιώνει ότι ο Θεός θέλει να σωθούμε γιατί είναι φιλάνθρωπος αλλά και εμείς μπορούμε να σωθούμε γιατί είμαστε ελεύθεροι.
Ο Θεός θέλει να σωθούμε γιατί έχει τη θεία δικαιοσύνη, τη θεία ευσπλαχνία και τη θεία πρόνοια. Ο άνθρωπος που τηρεί τον νόμο τι άλλο περιμένει παρά μόνο τη σωτηρία και τη βασιλεία του Θεού.
Το «μείζω τούτων όψει» δεν είναι τίποτα άλλο παρά η δόξα του Χριστού.
Για να έχουμε θέα της δόξας του Χριστού οφείλουμε να βρισκόμαστε μαζί του. Να μην υπάρχει μεταξύ εμάς και εκείνου απόσταση, να συνυπάρχουμε, ο Παύλος λέει «ζω ουκ έτι εγώ ζει δε εν εμοί Χριστός».
Μαζί με τον Χριστό ζούμε και απολαμβάνουμε τους ανοιχτούς ουρανούς και το πανηγύρι των αγγέλων να ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν και να επιμαρτυρούν την του Κυρίου παρουσία και θεϊκή δόξα.
Σήμερα πρώτη Κυριακή της αγίας και μεγάλης τεσσαρακοστής εορτάζουμε την ορθοδοξία που είναι ο καρπός της πίστης όπως διαμορφώθηκε και αναπτύχθηκε στο Βυζάντιο και απλώθηκε σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο ως πολιτισμικό αγαθό κοινής και πανανθρώπινης χρήσης.
Σήμερα αν και γνωρίζεται ως υπερτελής πολιτιστική έκφραση η ορθοδοξία δεν υπερασπίζεται αλλά αφήνεται ανυπεράσπιστη και πολλές φορές κακοποιείται από βέβηλους πολιτικούς και βαρβαρικούς λαούς. Βλέπε την μετατροπή της Αγίας Σοφίας και την εκκλησία της χώρας στην Κωνσταντινούπολη σε τζαμιά κακοποιώντας έργα τέχνης αρχιτεκτονικής και αγιογραφίας και καθαγιασμένα θρησκευτικά κέντρα παγκόσμιας διάστασης. Λυπούμαστε για την αδιαφορία των πολιτισμένων χριστιανικών εθνών της Αμερικής και της Ευρώπης, για την αδιαφορία που επέδειξαν στην περίσταση και στα γεγονότα αυτά.
Μέσα στην εκκλησία ως σωστική κιβωτός σωζόμαστε από τον κοινό κατακλυσμό της παγκόσμιας φθοράς και με τη μεγάλη εντολή ειρηνεύουμε και αγαπούμε «ταύτα εντέλλομαι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλλους».
Όποιος θέλει να είναι μέσα στην εκκλησία οφείλει να έχει αγάπη που είναι και το κύριο χαρακτηριστικό της πίστης μας.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος υποστηρίζει ότι η εκκλησία είναι όνομα όχι χωρισμού αλλά ενώσεως και συμφωνίας.
Και τα θηρία ακόμα μέσα στην κιβωτό υπακούουν στο όνομα του Θεού, ειρηνεύουν μεταξύ τους.
Εμείς οι Χριστιανοί που είμαστε αδελφοί, που έχουμε κοινό πατέρα, που γεννηθήκαμε από μια μητέρα την αγία κολυμβήθρα και κοινωνούμε των αχράντων μυστηρίων και έχουμε το ίδιο ευαγγέλιο και προσδοκούμε τον ίδιο παράδεισο, δεν έχουμε ειρήνη μεταξύ μας. Εικόνα που αναγκάζει τον Μέγα Βασίλειο να πει ότι η πολιτεία των χριστιανών εν πολλοίς είναι διεφθαρμένη.
Ψάλλουμε την ενότητα της πίστεως και ομολογούμε την κοινωνία της αγάπης και έχουμε μια πολύ ωραία θεωρητική εικόνα αλλά δεν έχουμε καλή πρακτική τα καλά έργα της αγάπης, που είναι το έργο της πίστεως. Καυχόμαστε για την ορθοδοξία μας αλλά δεν προσεγγίζουμε την ορθοπραξία.
Για τη γνώση και την πράξη της πίστης χρειάζονται δύο πράγματα: νους για τη μελέτη των διδαγμάτων των εντολών και καρδιά για την αγάπη του πλησίον.
Οι παλαιοί Χριστιανοί ήσαν προσκαρτερούντες τη διδαχή των αποστόλων και είχαν την ψυχή και την καρδία μία.
Δεν φτάνει να υπερηφανευόμαστε μόνο για την ταυτότητα της ορθοδοξίας αλλά και να εργαζόμαστε υπέρ αυτής για να διατηρείται ως ζώσα πραγματικότητα και να έχει τη δύναμη της αυτοπροστασίας.
Με το κουράγιο και την αποδοχή της ορθοδοξίας ξεκινούμε την αγία και μεγάλη Τεσσαρακοστή, τον αγώνα της διαμόρφωσης και της ανάπτυξης σε μας του ήθους του Χριστού.
Είναι αυτό που σηματοδοτεί την ταυτότητά μας ως ορθόδοξων Χριστιανών αλλά είναι ταυτόχρονα και η ωραιότερη έκφαση της προσωπικής και δημόσιας ζωής μας στην οικογένεια, την κοινωνία, παντού.
Ως ορθόδοξοι οφείλουμε να ζωντανεύουμε τη μνήμη του χώρου και του χρόνου που γιγαντώθηκε η Ορθοδοξία, την εκκλησία της Κωνσταντινόπουλης, των αγίων μεγάλων πατριαρχών και των οικουμενικών συνόρων, των θρύλων και των παραδόσεων και του πολιτισμού.
Υπαρκτά μνημεία του πολιτισμού μας κοσμούν το παγκόσμιο παζλ του πολιτισμού και της ομορφιάς της ζωής και της ιστορικής μνήμης της ρωμιοσύνης. Όλα αυτά βεβαιώνουν τον λόγο του Χριστού «νυν εδοξάστη ο υιός του ανθρώπου».
Αυτά τα λόγια είπε ο Χριστός όταν του ανάγγειλαν ότι ανάμεσα σε αυτούς που ακούν τον λόγο του ήταν και Έλληνες και με την ευκαιρία αυτή να πούμε ότι εμείς οι ορθόδοξοι Έλληνες δεν έχουμε μόνο τη δεξαμενή των αξιών της εκκλησίας και της ορθοδοξίας έχουμε και τη δεξαμενή της πολιτισμικής κλασικής αρχαιότητας που επίσης λαμπρύνει με τα έργα της τα κλασσικά ελληνικά γράμματα και τα έργα του παγκόσμιου πολιτισμού.
Τονίζουμε ότι ο πολιτισμός ανεξάρτητα από τον τόπο που αναπτύχθηκε δεν κλείνεται στα όρια του χώρου, απλώνεται παντού και γίνεται ένα παγκόσμιο πολιτισμικό αγαθό.
Εκφράζουμε τη βαθύτατη ικανοποίησή μας και τη χαρά μας για αυτά τα δώρα της πολιτισμικής μας κληρονομιάς, δώρα ανεκτίμητης αξίας και υπέρτατης τιμής τα οποία οφείλουμε να φυλάσσουμε και να αξιοποιούμε υπέρ ημών και παντός του λαού.
Ο άγιος ευαγγελικός λόγος της πρώτης Κυριακής της αγίας και μεγάλης τεσσαρακοστής, της Κυριακής της Ορθοδοξίας, της κατοχύρωσης των εικόνων στην εκκλησία μας με την έβδομη Οικουμενική Σύνοδο τιμούμε τους άγιους πατέρες που υποστήριξαν με σθένος την ανάγκη ύπαρξης και προσκύνησης των εικόνων και στεκόμαστε μία στιγμή στο άγιο ευαγγέλιο για να επισημάνουμε ότι ο λόγος του Θεού της σημερινής λειτουργίας είναι λόγος πίστεως και ζωής, δύναμης και δημιουργίας, άνοιξης, υπέρβασης, γήινος και ουράνιος.
Ευθύνη όλων μας είναι να αξιοποιούμε αυτό τον λόγο του Θεού και να αρτίζεται με αυτόν τον λόγο του Θεού ο δικός μας ανθρώπινος λόγος ώστε να γίνεται λόγος ζωής και σωτηρίας.
Πλούσια τα ελέη του Θεού πάντοτε, πλούσιος άγιος ευαγγελικός λόγος σε μηνύματα πίστεως και ζωής, αγάπης και κοινωνίας, γιατί πίστη χωρίς προέκταση στη ζωή και την κοινωνία είναι νεκρή.
Οι δικές μας ευχές είναι να αξιωθούμε των αποστολικών αξιωμάτων και να ζήσουμε το μείζω τούτων, να δούμε τους ανοιχτούς ουρανούς, να απολαύσουμε τη θέα του αθεάτου, να ζήσουμε τη δόξα του Χριστού εν πνεύματι αγίω και να νιώσουμε ακόμα στο πετσί μας το θαυμαστό και το θαύμα από την του Κυρίου αναστροφή.
Να βλέπουμε στις εικόνες όταν τις προσκυνούμε ζωντανά τα εικονιζόμενα πρόσωπα στα οποία και θα αποβαίνει η τιμή της προσκύνησης.
Να νιώθουμε απλά και καθαρά όπως υπάρχουμε και ζούμε μέσα στην εκκλησία τον χώρο των θαυμασίων και των θαυμάτων, να νιώθουμε το χάδι του Χριστού και της Παναγίας και πάντων των αγίων στο πρόσωπό μας και να έχουμε τη χαρά ότι υπάρχουμε και ζούμε μαζί τους.
Η μετοχή μας στη λατρεία της εκκλησίας είναι κάθε φορά που βρισκόμαστε στο ξεκίνημα αυτής της κατά Θεόν ειρήνης απαρχή της εν Χριστώ πορείας και ζωής μας.
Οι μαθητές του Χριστού και αυτοί που αναφέρονται στο ευαγγελικό ανάγνωσμα αλλά και ο δώδεκα και εβδομήκοντα οι υπέρ πεντακόσιοι υπήρξαν το προζύμι και το ανάπισμα της ζύμωσης και της ανάπτυξης του νέου λαού.
Εκείνοι είχαν όραμα, είχαν προσδοκίες, είχαν ανησυχίες και προβληματισμούς για το παρόν και το μέλλον αλλά και για το παρόν και το μέλλον του κόσμου.
Δεν εφησυχάζουν, δεν αδιαφορούν, δεν περιμένουν άλλους να μπουν μπροστά, μπαίνουν οι ίδιοι και αφήνουν όλα τα άλλα και συμπορεύονται και συλλειτουργούν με τον Χριστό, για τη σωτηρία και τη λειτουργία του κόσμου και του ανθρώπου. Είναι δική μας ευθύνη ο προβληματισμός, η αναζήτηση της σωτηρίας μας και της σωτηρίας του κόσμου. Καλούμαστε ευαγγελικά να αναζητήσουμε και εμείς την πληρότητα της ζωής και της σωτηρίας. Σε μια εποχή αποιεροποίησης της ζωής και της κοινωνίας δηλαδή ο παραμερισμός του Θεού από τη ζωή μας και η προσπάθεια θεοποίησης του κόσμου και των μεγάλων δυνάμεων του κόσμου, είναι ευθύνη μας η αξιολόγηση και η ταξινόμηση των αξιών με κριτήριο: προσκαιρότητα ή αιωνιότητα.
Λέμε ναι στην προσκαιρότητα κατά το μέτρο της δωρεάς, την πλήρωση των αναγκαίων για την επιβίωση, όχι όμως όλα για την προσκαιρότητα, να κρατούμε, να έχουμε δηλαδή σε καλό τόπο φυλαγμένο το προνόμιο της αιωνιότητας.
Ναι στη γη, αλλά όχι όλα στη γη, να κοιτάζουμε και τον ουρανό. Να μη μοιάσουμε ποτέ στον άφρωνα πλούσιο και να μην πούμε ποτέ ουκ έστι Θεός γιατί αυτό είναι η κορυφή της αφροσύνης μας.
Να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να ζήσουν καλύτερα αλλά επίσης να φροντίσουμε για το κατά Χριστόν ήθος τους το οποίο είναι η δύναμη της προσφοράς, της θυσίας, της αλληλεγγύης, της αγάπης. Αν δεν έχουμε αυτά όλα τα άλλα όσα πολλά και αν είναι, δεν έχουμε τίποτα.
Η Ορθοδοξία με τις εικόνες της, με τα μεγάλα και ιερά ονόματά της, τον μέγιστο και πλούσιο πολιτισμικό έργο της μας τροφοδοτεί, μας εμπνέει, μας στηρίζει στην αναγεννητική μας οραματική προσπάθεια. Το ευχόμαστε και το λειτουργούμε για όλους μας προπάντων για τα παιδιά μας.
