με αφορμή τα έργα της Κανά την αίθουσα τέχνης Β. Μυλωνογιάννη (Χανιά)
Φως και χρώμα σαν ένδυμα σφικταγκαλιάζουν τα τοπία της Ειρήνης Κανά, και κάθε υπόσταση εντός τους ανάγεται σε ένα κόσμο άδολο και ευφρόσυνο, αρράγιστο αλλά περιρρέοντα, καθώς στα έργα του Σαγκάλ. Φως, χρώμα, Ζωή και Ανάσταση είναι ό, τι διψά η ψυχή όλων μας. Κι όμως, τούτη τη στιγμή τα σκοτάδια του Αδη μας πολιορκούν. Ο Αδόλφος Πούτιν με τα όπλα και τα πυρηνικά του, απειλεί να κάνει τον κόσμο-κόσμημα του Θεού, Κόλαση. Μια Κόλαση όχι σαν αυτή του Δάντη που διδάσκει, και από όπου υπάρχει επιστροφή, αλλά μια κόλαση-κατάληξη του ανθρωπίνου γένους. Να λοιπόν η ευκαιρία για να γίνει πιό θερμή η προσευχή για την ΕΙΡΗΝΗ του Χριστού στις εκκλησιές μας και μπρος στο εικονοστάσι του σπιτιού μας, και πιό επιτακτική η ανάγκη της μετανοίας μας, της ομολογίας δηλαδή ενώπιον Θεού, ότι θα αγωνιστούμε όχι έτσι αόριστα για μια καλύτερη κοινωνία, αλλά για μια κοινωνία με καλύτερα μέλη. Μια κοινωνία όχι απαραίτητα πιό εξελιγμένη και πιό πολιτισμένη, αλλά αναγκαία πιο ανθρώπινη. Τούτο ας γίνει ιερός σκοπός μας επειδή στο τόπο μας, στη Κρήτη, η ανάπτυξη, ειδικά η πολιτιστική εξέλιξη, στερούμενη κάποτε αρετής και παιδείας, καταντά μοχλός ανάπτυξης και εκκόλαψης των παθών μας. Eίναι αλίμονο αρκετοί στο τόπο μας που έχουν κάνει την ενασχόληση με τα πολιτιστικά κύριο μέσον αυτοπροβολής και επιβολής, και δεν έχουν αντιληφθεί ότι δρώντας με έπαρση σαν αυτάρεσκες μονάδες, δεν οικοδομούν για τις μελλοντικές γενιές, ακριβώς γιατί δεν μετέχουν στο κοινόν άθλημα του κατ’αλήθειαν βίου, καθώς συνιστούσε ο Αριστοτέλης. Ο κατ’ αλήθειαν βίος δεν είναι άλλος από την κοινή άθληση στο στάδιο των αρετών, την τίμια συνεργασία, την αλληπεριχώρηση, τον κοινό σεβασμό στις ανθρωπιστικές αξίες, την εμπιστοσύνη στο Θεό που δεν σημαίνει αδράνεια, αλλά άγρυπνη παράκληση όπως από το φως Του αντλήσουμε φώτα πορείας.
