«Θέλαμε απλά να αναδείξουμε την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που πλέον μας αγγίζει όλους», λένε οι μικροί δημοσιογράφοι του μαθητικού περιοδικού του 5ου Γυμνασίου Χανίων, που κέρδισαν το 1ο πανελλήνιο βραβείο για το καλύτερο ρεπορτάζ στον ετήσιο διαγωνισμό της εφημερίδας ´Τα Νέα´.
Με τη στήριξη και την καθοδήγηση των καθηγητριών τους φιλολόγων, κας Μαρίας Κατσαρού και κας Βάσως Πατινιωτάκη, τα παιδιά κέρδισαν το πρώτο βραβείο για το 4σέλιδο ρεπορτάζ τους με τίτλο ´Αλληλεγγύη´, που ερευνά τις κοινωνικές δράσεις στην πόλη και στη γειτονιά τους στην Ελλάδα του Μνημονίου.
Επιτόπια έρευνα στο συσσίτιο της ´Κοινωνικής κουζίνας´ και συζήτηση με σιτιζόμενους και μέλη της πρωτοβουλίας, συνέντευξη με τον πατέρα Α. Σαπουνάκη, αλλά και επίσκεψη στα γραφεία των ´Γιατρών του Κόσμου´ και συνομιλία με μέλος του Δ.Σ. της ανθρωπιστικής οργάνωσης. Ολα αυτά δοσμένα με μεγάλη δημοσιογραφική ακρίβεια και με πραγματική παιδική – εφηβική ευαισθησία.
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ
«Αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με τα συσσίτια, σε μια εποχή που έχει αυξηθεί πολύ σημαντικά ο αριθμός τους και στην πόλη μας, αλλά ακόμα και στη γειτονιά μας τη Νέα Χώρα», λέει η Μαρία Πόποβα. Η Αφροδίτη Μαυροματάκη και η Αλεξάνδρα Λιονάκη ήταν ανάμεσα στα παιδιά που επισκέφθηκαν το συσσίτιο της ´Κοινωνικής Κουζίνας´. «Το σημαντικό είναι ότι μιλήσαμε με ανθρώπους που έτρωγαν εκεί. Μιλήσαμε με δύο μετανάστες που μας εξήγησαν τους λόγους που έφυγαν από τη χώρα τους και πώς βρέθηκαν στην Κρήτη. Ηταν για μας ένα μάθημα ζωής», λέει η Αλεξάνδρα, ενώ η Αφροδίτη υπογραμμίζει πως «μέσα από το κείμενο θέλαμε να μεταφέρουμε ακριβώς τα γεγονότα και να μεταδώσουμε πώς θα ένιωθαν οι ίδιοι οι αναγνώστες, αν βρίσκονταν μπροστά σε αυτούς τους ανθρώπους».
Γιατί, όμως, δεν διάλεξαν κάποιο άλλο θέμα, πιο ευχάριστο και πιο συμβατό με την εφηβική αθωότητα, είναι το ερώτημά μας; «Διανύουμε μια περίοδο πολύ δύσκολη, επομένως δεν νομίζω ότι θα ήταν σωστό να γράφαμε για θέματα όπως την αγαπημένη μας ομάδα, ο αθλητισμός, το Διαδίκτυο, αλλά για θέματα που αφορούν την κοινωνία και για προβλήματα που θα τα βρούμε μπροστά μας στο μέλλον», απαντά ο Στέφανος Μαυροδημητράκης.
Στο ίδιο μήκος κύματος και η Τζίνα Αναστασάκη. «Δεν είναι όλα τα πράγματα στη ζωή ευχάριστα, θέλαμε να αναδείξουμε μια άλλη πραγματικότητα που πλέον βιώνουν όλο και περισσότεροι συνάνθρωποι μας», αναφέρει.
ΣΤΗ ΝΕΑ ΧΩΡΑ
Οι μαθητές βρέθηκαν και στην Ενορία Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης και η Ελένη Δασκαλάκη πήρε συνέντευξη από τον παπά Αντώνη στο πλαίσιο του ρεπορτάζ της ´Αλληλεγγύης´. «Προσωπικά μου έκανε πολύ καλή εντύπωση η στήριξη που προσφέρει η συνοικία στα συσσίτια, αλλά και το ενδιαφέρον των παιδιών γι’ αυτά, ακόμα και του Δημοτικού. Ζητήσαμε να δούμε κάποιους από αυτούς που σιτίζονται, αλλά μας είπαν ότι καλύτερα όχι καθώς πολλοί εξ αυτών δεν θα ’θελαν να δημοσιοποιηθούν τα στοιχεία τους. Πολλοί είναι άνθρωποι της γειτονιάς μας», λέει η Ελένη.
ΣΤΟΥΣ ´ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ´
Ενας άλλος τομέας που επικέντρωσαν την έρευνά τους οι μικροί δημοσιογράφοι ήταν αυτός της ιατρικής βοήθειας. Γι’ αυτό και μίλησαν με το μέλος της ανθρωπιστικής οργάνωσης κα Ελευθερία Μουλουδάκη, ενώ μερικά παιδιά επισκέφθηκαν και το ιατρείο της οργάνωσης στην οδό Μπουνιαλή. «Γνωρίζαμε από παλιά την ύπαρξη της οργάνωσης και είχε πολύ ενδιαφέρον να μιλήσουμε με κάποιον μέσα από αυτή. Προσωπικά εντυπωσιάστηκα από το γεγονός ότι πλέον υπάρχει πολύ κόσμος που δεν έχει τη δυνατότητα να πάει σε ιδιωτικούς γιατρούς ή σε Νοσοκομεία και αναζητά ιατρική βοήθεια στους ´Γιατρούς του Κόσμου´», είναι τα λόγια του Χρήστου Μαρονικολάκη, ενώ η Ραφαέλα Βαγγέλη έμεινε άφωνη από τις αφηγήσεις για τις αποστολές των ´Γιατρών του Κόσμου´ σε χώρα όπως η Ουγκάντα. «Μας είπαν ότι τα παιδιά της Ουγκάντα, παρά του ότι ζουν σε τραγικές συνθήκες, είναι τα πιο χαρούμενα παιδιά που έχουν δει ποτέ, έχουν ζωγραφισμένα στο πρόσωπό τους την ελπίδα», σημειώνει.
Το συγκεκριμένο ρεπορτάζ έβαλε σε πολλές σκέψεις τα παιδιά, προκάλεσε συζητήσεις, προβληματισμό. «Πολλές φορές δεν είναι ανάγκη να δώσουμε κάποιο χρηματικό ποσό ή φαγητό. Αρκεί να πεις στον άλλο ότι είμαι δίπλα σου, να του πεις μια ζεστή κουβέντα. Αυτό είναι το κυριότερο», είναι τα λόγια του Γιώργου Καλαϊτζιδάκη, δείγμα των συναισθημάτων που δημιουργήθηκαν ανάμεσα στους μαθητές.
«Αυτή τη στιγμή σε κάθε γωνιά της γης υπάρχει ένας άνθρωπος που υποφέρει. Ενα πιάτο φαγητό και η σκέψη μας ίσως είναι η καλύτερη στήριξη», καταλήγει η Μαρία Χατζηγιάννη.
Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ
«Οταν ξεκινούσαμε στην αρχή της χρονιάς δεν περίμενα ότι θα είχαμε αυτά τα αποτελέσματα, πόσο μάλλον τη βράβευση. Χάρη στη βοήθεια των καθηγητριών μας, που μας έδωσαν ιδέες και μας έδωσαν να καταλάβουμε ότι με την προσπάθειά μας θα τα καταφέρουμε», λέει η Ελένη Δασκαλάκη.
Η μαθήτρια της Β’ Γυμνασίου, Λυδία Αλεξανδρίδη, επισημαίνει πως «αγχωθήκαμε μόνο στο τέλος για να προλάβουμε την έκδοση. Αν είχαμε παραπάνω χρόνο το αποτέλεσμα θα ήταν ακόμα καλύτερο», ενώ η Δήμητρα Μακράκη σημειώνει πως, παρά τον λιγοστό χρόνο, το βεβαρημένο πρόγραμμα των παιδιών, όλοι όσοι συμμετείχαν στην έκθεση κατάφεραν να πετύχουν. Τα παιδιά μιλάνε με θερμά λόγια για τις εκπαιδευτικούς τους κες Μαρία Κατσαρού και Βάσω Πατινιωτάκη και τη στήριξή τους. Χαρακτηριστικά ο Στέφανος Μαυροδημητράκης αναφέρει πως «αν δεν είχαμε τις καθηγήτριές μας και τη βοήθειά τους δεν πιστεύω ότι θα έβγαινε αυτό το περιοδικό. Ξόδεψαν πάρα πολύ χρόνο και κόπιασαν για να μας βοηθήσουν».
Μια έρευνα για τα γκράφιτι
«Πήγαμε σε διάφορες περιοχές, επισκεφθήκαμε όλα τα σχολεία, εντοπίσαμε τα γκράφιτι, τα φωτογραφίζαμε και γράφαμε μερικά πράγματα για το καθένα», εξηγεί ο Γιώργος Δετοράκης, ένα από τα παιδιά που έκαναν το ρεπορτάζ για τα γκράφιτι που καλύπτει ένα τρισέλιδο του περιοδικού. Αν και μόλις ´πρωτάκια´ τα παιδιά έκαναν μια αξιόλογη δουλειά αναζητώντας στοιχεία για την τέχνη αυτή. «Προσωπικά μου άρεσε πολύ αυτό που κάναμε», επεσήμανε ο Δημήτρης Γκέκας, ενώ ο Γιώργος Κωνσταντινίδης τονίζει πως «πλέον σε κάθε περιοχή βλέπεις γκράφιτι, είναι πολύ διαδεδομένο.
Βέβαια υπάρχουν και ζητήματα, όταν γίνονται σε τοίχους σπιτιών καθώς είναι πολλοί εκείνοι που το θεωρούν βανδαλισμό. Ισως αν γίνονταν σε παλιά σπίτια και εργοστάσια που είναι εγκαταλελειμμένα να μην υπήρχαν προβλήματα». Συμφωνώντας μαζί του ο Αλέξανδρος Παπαδάκης συμπληρώνει πως θα μπορούσαν να δημιουργηθούν κατάλληλοι χώροι για γκράφιτι ή να ενσωματωθούν ως τέχνη σε εκδηλώσεις όπως πρόσφατα το ´School festival´.
«Για πολλά παιδιά το γκράφιτι είναι τρόπος ζωής. Επικοινωνούν μέσα από αυτό και θέλαμε να το δείξουμε αυτό με το δικό μας ρεπορτάζ», τονίζει ο Δημήτρης Γαυγιωτάκης. Τέλος, ο Κώστας Βαλίνης εκτιμά πως μέσα από το γκράφιτι εκφράζονται συναισθήματα και στην ουσία αποτελεί μια ξεχωριστή γλώσσα, που θα ήταν καλό να μένει σε τοίχους κτηρίων που δεν χρησιμοποιούνται».
Μια ματιά στις σχέσεις των δύο φύλων
Ενα τολμηρό, αλλά εξαιρετικά επίκαιρο και σημαντικό θέμα, επιχειρούν να προσεγγίσουν οι μαθήτριες που πραγματοποίησαν το ρεπορτάζ για τις σχέσεις των δύο φύλων που επίσης βρίσκεται στο περιοδικό του σχολείου. Μεταξύ αυτών ξεχωρίζει η συνέντευξη (ανώνυμη) με παιδιά για τις πρώτες ερωτικές τους σχέσεις στα εφηβικά τους χρόνια, η συνέντευξη με ψυχολόγο, αλλά και γυναικολόγο.
«Σκεφθήκαμε ότι το θέμα αυτό απασχολεί πολλά παιδιά. Θέλαμε να ακούσουμε τις απόψεις τους και πιστεύω ότι αυτό είναι πολύ χρήσιμο και για τους γονείς», εξηγεί η Μαρία Χατζηγιάννη, ενώ η Εμμα Χατζαριάν τονίζει πως «στόχος μας ήταν να βοηθήσουμε να ενημερωθούν και να μην κάνουν λανθασμένα βήματα που θα τους σημαδέψουν για την υπόλοιπη ζωή τους. Διαπιστώσαμε και εμείς ότι τα περισσότερα παιδιά ξέρουν πράγματα. Με εξαίρεση ίσως τα αγόρια που είναι λιγότερο συναισθηματικά και σκέφτονται… το άλλο». Η Μαρία Χατζηγιάννη συμπληρώνει πως «το ρεπορτάζ είχε περισσότερο στόχο τα κορίτσια να μην καταπιέζονται από τη σχέση τους».
