Όπως γράφουν εύστοχα οι “αναλυτές”, κάθε φόρα που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια μεγάλη κρίση ξυπνάει μέσα μας το δίλημμα «Πού ανήκουμε; Στη Δύση ή στην Ανατολή;».
«Οι αιώνες περνάνε, αλλά μοιάζουμε να μη θέλουμε να λύσουμε τον γρίφο». Αυτό το δίλημμα στη Μεταπολίτευση μας απασχόλησε έντονα, όταν ξέσπασε η πρωτοφανής οικονομική κρίση και υπεγράφη το πρώτο μνημόνιο.
Θυμάστε όλοι τι έλεγαν για τη “δραχμούλα” και το “φέσι”. Τώρα που οι Ουκρανοί αμύνονται υπέρ του πατρίου εδάφους, τώρα που απειλείται η κρατική τους οντότητα υπάρχουν ακόμη Έλληνες που βρίσκονται στο ιστορικό σταυροδρόμι Δύσης – Ανατολής και δεν ξέρουν ποιον δρόμο να τραβήξουν. Γι’ αυτό υποκύπτουν στον πειρασμό ορισμένοι να αναφέρονται στην καταστροφική εισβολή στην Κύπρο και στους νατοϊκούς βομβαρδισμούς της πρώην Γιουγκοσλαβίας.
Παροξύνονται -τώρα που ο κόσμος είναι τελείως διαφορετικός και τσαλαβουτούν (με κίνδυνο να λερωθούν) στην Ιστορία, γιατί πολύ απλά ζητούν να αμνηστεύσουν τα εγκλήματα του Πούτιν.
Η εμβέλεια της σημερινής σύγκρουσης στην Ουκρανία αγγίζει και επηρεάζει όλο τον πλανήτη.
Αυτό το πρωτοφανές ιστορικό, μικροαστικό στρες καταλαμβάνει και ορισμένους Έλληνες που δεν ξέρουν ποιον δρόμο να τραβήξουν.
Έτσι απλά δεν μπορούν να καταλάβουν ότι «ο κόσμος δεν είναι ο κόσμος μας».
Σε αυτό το ερώτημα καλούνται να απαντήσουν οι Ιστορικοί.
