Το χωριό της αντίστασης με μια μόνο οικογένεια…

Για την ιστορία του πιο γόνιμου και εύφορου χωριού της τέως επαρχίας Κυδωνίας, τα Δρακιανά, αναφερθήκαμε στα ´Χ.Ν.´ το 2005 αφιερώνοντας ολοσέλιδο ρεπορτάζ με αφηγήσεις ηλικιωμένων κατοίκων του Πλατανιά.
Πρόκειται για έναν παλιό ιστορικό οικισμό της τέως Κοινότητας Πλατανιά που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην κατοχή ως λημέρι ανταρτών και κρησφύγετο αξιωματούχων συμμαχικών δυνάμεων. Από το πρόσφατο οδοιπορικό μας στο χωριό της αντίστασης συναντήσαμε τον αντιδήμαρχο του Δήμου Πλατανιά, Νίκο Δασκαλάκη, ο οποίος μαζί με άλλους κατοίκους της περιοχής και τον μόνιμο κάτοικο του χωριού Μανώλη Μαυρομάτη, μας είπαν τα εξής:
Δημήτριος Ποντικάκης: «Ο πατέρας μου είχε πάει μετανάστης στην Αμερική και όταν γύρισε με τις οικονομίες που είχε αγόρασε από Τούρκους την περιουσία με το σπίτι πύργο στα Δρακιανά που μείναμε από την κατοχή και μετά επειδή οι Γερμανοί κατασχέσανε το σπίτι μας στον Πλατανιά. Σε αυτό το χωριό μέναμε τότε 20 οικογένειες οι οποίες είχαν όλες πάνω από δύο παιδιά. Οσο κράτησε ο πόλεμος τα Δρακιανά είχαν ενεργό συμμετοχή με τον δικό τους τρόπο. Ηταν το κρυφό λημέρι ανεφοδιασμού με τρόφιμα των ανταρτών και ταυτόχρονα κρυβόταν πέντε Αγγλοι σύμμαχοι. Από το 1957 έως το 1960 ασχολήθηκα με τα κοινά ως πρόεδρος της Κοινότητας Πλατανιά. Εκείνα τα χρόνια δεν ερχόταν δρόμος στο χωριό και έγινε η μελέτη αλλά ο δρόμος διανοίχθηκε τελικά πολλά χρόνια αργότερα. Είναι από τα πιο εύφορα χωριά του Νομού μας και γι? αυτό οι Τούρκοι το είχαν στην κατοχή τους. Για την ονομασία του ακούγονται διάφορες εκδοχές. Εχουμε ακούσει ότι πολύ παλιά λεγόταν και Κανταραλιανά…».
Νίκος Δασκαλάκης, αντιδήμαρχος: «Αντικριστά με το χωριό της εύφορης κοιλάδας των Χανίων βρίσκονται οι δύο Ακροπόλεις όπου στη μία από αυτές είναι κτισμένος ο Αγιος Γεώργιος. Τα Δρακιανά, ενώ έχουν μεγάλη ιστορία και έπρεπε να ήταν ανακαινισμένα όλα τα σπίτια και όχι να βρίσκονται σε αυτή την άθλια μισογκρεμισμένη κατάσταση, δεν είναι δυνατόν λόγω απαγόρευσης του Σ.Χ.Ο.Ο.Α.Π. Κι ενώ οι περισότεροι ιδιοκτήτες ακινήτων θέλουν να ανακαινίσουν τις οικίες τους δεν μπορούν να πάρουν άδεια. Στα Δρακιανά υπάρχει δίπλα από την ταβέρνα ένα πολύ ωραίο πάρκο με παιδικές χαρές που είχε φτιαχτεί από την τότε Κοινότητα και συντηρεί σήμερα ο Δήμος Πλατανιά».
Μανώλης Μαυρομάτης: ´Από το 2000 που έχτισα την ταβέρνα μένω μόνιμα εδώ μαζί με την οικογένειά μου. Για την ονομασία του χωριού ακούγεται ότι μπορεί να ονομάσθηκε έτσι το χωριό από το επώνυμο Δρακάκη και ότι στην περιοχή κατοίκησαν τρία αδέλφια, ο Δράκος, ο Σήφης και Παντελής. Από τον Δράκο ονομάσθηκαν τα Δρακιανά, από τον Παντελή, το Πατελάρι και από τον Σήφη τα Σηφιανά. Ο πατέρας μου παντρεύτηκε σε ηλικία 18 ετών από τα Δρακιανά και έμεινε εδώ για πολλά χρόνια στο σπίτι του πεθερού του ασχολούμενος με αγροτικές δουλειές. Μετά το 1960 που εγκαταλείφθηκε το χωριό έφυγε κι εκείνος στον Πλατανιά αλλά κάθε μέρα έρχεται…».
Κυριάκος Λουρανδάκης, μέλος του Συλλόγου επαγγελματιών Πλατανιά: «Τα Δρακιανά ήταν οικισμός της τέως Κοινότητας Πλατανιά και ανήκουν στα πιο εύφορα και όμορφα μέρη όχι μόνο του Νομού μας, αλλά και όλης της Κρήτης. Για την ιστορία του χωριού στα χρόνια της κατοχής σας μίλησαν άλλοι. Εγώ θ? αναφερθώ πολύ πιο πίσω επειδή εδώ ήταν η έδρα του Τούρκου Αγά κι εκείνα τα χρόνια κατοικούσαν μόνο Τούρκοι. Ενα από τα πολλά ιστορικά χαρακτηριστικά εκείνης της περιόδου είναι ότι οι Τούρκοι είχαν απαγορεύσει στους ντόπιους να έχουν αμπέλια για να μην πίνουν κρασί. Οι ντόπιοι, λοιπόν, σκέφτηκαν ότι χωρίς κρασί η ζωή δεν αξίζει και γι? αυτό ξεγέλαγαν τους Τούρκους φυτεύοντας αμπέλια στις κουφάλες τεράστιων πλάτανων και αναρριχόταν για να μπερδευτούν στα φυλλώματα του και να μην φαίνονται τα σταφύλια. Και επειδή οι πλάτανοι με τα πλούσια φυλλώματα τους καθυστερούσαν την ωρίμαση του σταφυλιού, συνέβαινε να έχουν εκείνη την περίοδο τα σταφύλια ώριμα τα Χριστούγεννα».