Άρχισα πρώτα να γνωρίζω “ΤΟ ΧΑΡΤΙΝΟ ΚΑΡΑΒΑΚΙ…” από τα τρία βιβλία, που πολύ εγκάρδια μου χάρισε η συγγραφέας κ. Αθηνά Κανιτσάκη. Μ’ εντυπωσίασε το καραβάκι, όπως παλιά το φεγγαράκι το χάρτινο και όλα γενικά, που φαίνεται να ταξιδεύουν ή να υπόσχονται να το κάνουν.
Πάντα, σε ήρεμες επιφάνειες λίμνης, θάλασσας ή της απόκρυφης σκέψης που αποζητά τρόπο να εκφραστεί με αλήθεια. Όχι κραυγαλέα ή αντιδραστικά, αν και κάποιες φορές, νομίζω, πως είναι αναγκαίο και αυτό.
«ΤΟ ΧΑΡΤΙΝΟ ΚΑΡΑΒΑΚΙ…» κάνει αναφορές σε θέματα πολύ σημαντικά, που αντιμετωπίζει με σεβασμό, ευαισθησία και πολλή αγάπη η κ. Κανιτσάκη. Το αφιερώνει στον σύζυγό της, Εμμ. Κανιτσάκη, για τη γενναιότητα, την καρτερία, τη θέληση και την πίστη στα ιδανικά του.
Διαβάζοντας κάποιους τίτλους κειμένων, θα καταλάβεις τι θέματα αντιστοιχούν σ’ αυτούς. «Συζήτηση με τον άγγελο», «Ρευστά, μετακινούμενα τοπία”, «Όταν τα είδωλα γερνούν», «Στην άφθαρτη μαγεία της μνήμης”, «Μία στολή», «Γερές ρίζες», «Πες μου παππού», «Μια αγκαλιά», θα παρατηρήσει πως σ’ αυτά είναι διάχυτη η νοσταλγία, η επιθυμία να φανερώσει τη δική της άποψη και κρίση, για όσα την κυριεύουν και τη δονούν. Για όσα περασμένα- μα όχι ξεχασμένα- φαίνονται να την σημάδεψαν οριστικά και αμετάκλητα.
Το δεύτερο βιβλίο, «ΤΟ ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ…» έγινε από πρόθεση -όπως σημειώνει η ίδια- να εκφραστούν ανησυχίες, προσδοκίες, μηνύματα να σταλούν, αλλά να λένε και μία ιστορία πέρα από το να είναι σύντομα και ψυχαγωγικά. Καταγράφουν την επικαιρότητα και τα μεγάλα διλλήματα των καιρών, όπως εύστοχα σχολιάζει η συγγραφέας.
Το τρίτο, το «ΜΥΘΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΠΩΝ ΚΙ ΑΝΘΩΠΩΝ» θα μπορούσε να είναι απόσταγμα αναζητήσεων στις αθέατες ή αδιαπέραστες πτυχώσεις των ανθρώπινων χαρακτήρων και απρόσμενων, μοιραίων συγκυριών.
Ένα έμπειρο μάτι και μία ικανή ψυχολογική προδιάθεση, θα κατάφερναν να πλησιάσουν δύσκολους σε αποκαλύψεις και να τους οδηγούσαν σε εξομολογήσεις αποκαλυπτικές.
Αδιάψευστα γεγονότα επικυρώνουν του λόγου το αληθές.
Οι ιστορίες των ανθρώπων είναι διηγήματα, γραμμένα από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο κι έχουν σκοπό τα προαναφερόμενα. Όλα καλοδομημένα, χωρίς υπερβολές, ίσα-ίσα να αφυπνίσουν και να προβληματίσουν όσους τα διαβάσουν. Τίτλοι ενδεικτικοί, όπως «Παρανοήσεις», «Μάνα εξ ουρανού», «Μια δυνατή γυναίκα…», «Αυτό το άδικο μυαλό μας», και από τα κορυφαία το «Ανεκπλήρωτα, εκπληρωμένα όνειρα….”, προϊδεάζουν, για το τι μπορεί να περιμένουν, από αυτό το βιβλίο οι φίλοι του είδους.
Και στα τρία βιβλία, η γραφή είναι δροσερή, χρωματισμένη με λογοτεχνικές, περίτεχνες εκφράσεις και με σπίθες που κεντρίζουν το ενδιαφέρον για το πάρα κάτω.
Σκέψεις σε στοίχιση, με τάξη, για συγκεκριμένους στόχους και μηνύματα, έχουν άμεση σχέση με ό,τι αποκόμισε από τη ζωή που γνώρισε, κυρίως, αλλά και άλλων που δεν έμοιαζαν πουθενά με τη δική της. Δεν υπερβαίνει η έκφραση την ένταση των συναισθημάτων και αυτό κάνει αληθινή και νηφάλια τη γραφή της. Το «ήρεμο πάθος» χαρακτηρίζει γενικά την αφηγηματική ροή των θαυμάσιων κειμένων της, η ευγένεια και η αισιόδοξη αντιμετώπιση των πραγμάτων, όμως και η τεχνηέντως τεκμηριωμένη ” δικαίωση” των δικών της πιστεύω.
Όπως σε όλους τους γράφοντες συμβαίνει, και σ’ εκείνη οι αναφορές της έχουν να κάνουν με γλυκές ή οδυνηρές ανθρώπινες στιγμές, γεγονότα που αναβλύζουν από παλιές, επίπονες προσπάθειες, σκέψεις και κρίσεις που την παρότρυναν να σκύψει πιο βαθιά στην ψυχή των ανθρώπων….
Εκφέρω απλά τη γνώμη ως αναγνώστρια και συνιστώ, ως Νεφέλη Ευαγγέλου, να τα γνωρίσετε και σεις!
