(Για τα τρία κορίτσια που θανατώθηκαν από τη μητέρα τους στην Πάτρα)
Η κυρά Φροσύνη άφησε ένα βαθύ στεναγμό και σιώπησε, με το στόμα ανοιχτό. Η τεθλασμένη γραμμή στο monitor άρχισε να μετατρέπεται σε ευθεία…έγινε ευθεία! Οι γιατροί κάθιδροι, σκυμμένοι πάνω της, έδιναν τη στερνή δική τους μάχη με το αναπόφευκτο…Μα ήταν αργά… “Τη χάσαμε!…” ψέλισσε ο επικεφαλής, κι έκλεισε τα καπάκια των ματιών της…
Η ίδια, τα έβλεπε και τα άκουγε όλα τούτα από ψηλά! Αέρινα, φτερούγιζε –λες- πάνω από το σκηνικό του θανάτου, κι έβλεπε με οίκτο το ταλαιπωρημένο σώμα της πάνω στο χειρουργικό τραπέζι. Δεν άντεχε άλλο τούτες τις σκηνές, και οπισθοχώρησε, αέρινα πάντα…Διαπέρασε τους χοντρούς τοίχους του κτιρίου και βρέθηκε πάνω από τη νυχτωμένη πόλη, σε μια πορεία προς το άγνωστο… Την καθοδηγούσε –λες- κάποια αόρατη έλξη και αίφνης, βρέθηκε στην αρχή ενός τεράστιου τούνελ φωτισμένου –λες- από δέκα ήλιους, μα ήταν φως απαλό, καλοδεχούμενο εις τις αισθήσεις, ενώ μια διάχυτη θαλπωρή γαλήνης και ηρεμίας με τη συνοδεία μιας ουράνιας μουσικής, έκαναν την ταλαιπωρημένη κυρά-Φροσύνη να ηρεμήσει…να αγαλλιάσει…Σε όρθια στάση, προχώρησε πετώντας –λες- παρά βαδίζοντας…
…Την σταμάτησε μια μικροσκοπική λευκοφορεμένη, αγγελική φιγούρα:
-Καλώς όρισες μητέρα!
-Μητέρα σου εγώ παιδί μου;…Μα το παιδί το δικό μου, έχει πεθάνει!
-Μόλις με απεκάλεσες “παιδί μου”…γιατί είμαι παιδί σου, μητέρα!…
-Δεν σε καταλαβαίνω παιδί μου…
-Θα με καταλάβεις: `Ακουσέ με προσεκτικά: Είμαι η Ελεάνα που μου δηλητηρίαζες το παιδικό μου κορμάκι με δηλητήρια. Πριν λίγο καιρό…Δεν άντεξε η καρδούλα μου, και –ανθρώπινα- πέθανα μέσα σε κείνο το Νοσοκομείο που με είχες πάει…Μα η ψυχούλα μου, ζωντανή, ήρθε εδώ στον τόπο της ουράνιας ανάπαυσης των νεκρών και ο Κύριος με έκανε άγγελο!…..
– Δηλαδή…κι εγώ έχω πεθάνει;
– Όχι ακριβώς μητέρα…έχεις πεθάνει μόνο στο φθαρτό, χωμάτινο κορμί σου…Μα το κορμί, είναι απλά, το ένδυμα της ψυχής…Πέθανε το σαρκίο, μα η ψυχή σου είναι ζώσα και θα είναι ζώσα στους αιώνες…Δεν πεθαίνει ο άνθρωπος, μητέρα…Αλλάζει απλά, κόσμο!…
Τον έκοψε με μια κίνηση η κυρά-Φροσύνη:
-Αν είναι έτσι ο θάνατος, χαλάλι παιδί μου…Αρκεί που σε βρήκα, γιατί βάρος μεγάλο είχα στη ψυχή ζωή ολάκερες μέρες και νύχτες, , για την πράξη μου εκείνη…Έκλαψα πολλές φορές …`Όμως έχασα την Ελεάνα μου. Ο Θεός με τιμώρησε!.
Η μάνα,`άναυδη, ψέλλισε:
– Μου κρατάς κακία;
– Λάθος μητέρα…Στον αιθέριο κόσμο των καλών πνευμάτων, δεν έχει θέση η μνησικακία, η κακία, η τιμωρία…Μόνο η αγάπη και η ευσπλαχνία μητέρα, κακία δεν κράτησα…Αντίθετα ήμουνα ο φύλακάς σου, σου σε πολλές δύσκολες στιγμές…Μόλις προ ολίγου έδωσα μάχη με τους δαίμονες μέχρι να διαβείς τα “εφτά σκαλούνια”* και να βρεθείς στο κατώφλι του Κυρίου…
Σιώπησε ο μικρός άγγελος. Το λόγο πήρε ξανά η μητέρα:
-Καθώς διάβαινα τούτο τον όμορφο τόπο, άκουσα μια θεσπέσια μουσική…Πούθε έρχεται αυτή, παιδί μου;
– Είναι η υμνωδία των αγγέλων που υμνούν στους αιώνες τον Κύριο, μαζί με τη μουσική των ουράνιων σωμάτων** μητέρα!…Θα την ακούς κάθε μέρα, στους αιώνες…
Μητέρα και κόρη σιώπησαν. Αιθέρια οι δυο ψυχές αγκαλιάστηκαν, αιθέρια φιλήθηκαν, αιθέρια προχώρησαν πετώντας-λες- παρά βαδίζοντας και χάθηκαν στην απεραντοσιά του ονειρικού τοπίου…
Η μουσική από την γλυκόστομη αγγελική ψαλμωδία συνταιριασμένη με την αιθέρια μουσική των ουράνιων σωμάτων, δυνάμωνε……..
——————
* εφτά σκαλούνια: Ο Άγιος Αντώνιος (250-356 μ.Χ.), ομιλεί (κατ’ αποκάλυψη αγγέλου) για τα “εφτά σκαλούνια” (τα εφτά σκαλοπάτια) που διέρχεται η ψυχή του θανόντος σε μια διαρκή πάλη αγγέλων και πνευμάτων του κακού, μέχρι να φτάσει στο 7ο και τελευταίο σκαλούνι, και ενώπιον του Κυρίου, εφόσον τα εν ζωή έργα του υπερτερούσαν εκείνων των αρεστών στον σατανά. Η Θιβετιανή Βίβλος των νεκρών, αναφερόμενη στο θέμα, κάνει λόγο για “εφτά επίπεδα”.
** μουσική των ουράνιων σωμάτων: Ο Πυθαγόρας την ονόμαζε “μουσική των σφαιρών” και αφορά τους ήχους των ουράνιων σωμάτων κατά τη διαστημική τροχιά τους. Μπορούν να ακούσουν τη μουσική αυτή οι μύστες -όπου Γης- και γενικά οι άνθρωποι που έχουν ανεπτυγμένες τις πνευματικές τους αισθήσεις, ώστε να αντιληφθούν τα τεκταινόμενα στους Ανώτερους Κόσμους…
