@ «Αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι». Αυτή τη φράση ακούγαμε στις πορείες και τα συλλαλητήρια, από το μπλοκ κυρίως των προσώπων εκείνων που έμαθαν να βάζουν στο ίδιο καζάνι, τους μεγαλοεργολάβους δημοσιογράφους, τους σφετεριστές ηθικής και αξιών δημοσιογράφους, με όλους τους άλλους τους περισσότερους εργαζομένους, ρομαντικούς, διαβασμένους, αξιοπρεπείς δημοσιογράφους, οι οποίοι αμειβόμενοι με τη συλλογική σύμβαση εργασίας και μόνο, προσπαθούσαν να διάγουν βίο επαγγελματικό, έχοντας όμως ως προμετωπίδα τη μεγαλοσύνη του λειτουργήματος και τα αποτελέσματα πολύωρης, καθημερινής, σχεδόν εξαντλητικής εργασίας.
@Φτάσαμε στο σήμερα, όπου άπειρες φορές η φράση αυτή έχει δικαιωθεί από τον γεμάτο ιδρώτα και πάθος εναγκαλισμό της δημοσιογραφίας με συμφέροντα που καλύπτουν σχεδόν το σύνολο των λειτουργιών μιας κοινωνίας, μίας χώρας.
@ Λογικό λοιπόν, οι καταδυναστευμένοι από τα προβλήματα της καθημερινότητας πολίτες, που είναι μάρτυρες του εναγκαλισμού που αναφέρω, πολίτες που ακούν, διαβάζουν, βλέπουν, αντιλαμβάνονται, αισθάνονται, συμμετέχουν στην κάθε είδους ενημέρωση, λογικό είναι να έχουν χάσει σε πολύ μεγάλο βαθμό την εμπιστοσύνη τους, τόσο στη δημοσιογραφία, όσο και στους δημοσιογράφους.
@ Κυκλοφορείς στην κοινωνία, λες ότι είσαι δημοσιογράφος και δεν είναι λίγες οι φορές που αντιλαμβάνεσαι την καχυποψία ή ακόμα και την ταπεινωτική απαξίωση από ανθρώπους, που ίσως αν ήταν αλλιώς τα πράγματα, να μπορούσες να επενδύσεις σε ανθρώπινες σχέσεις.
@ Μετά από 34 χρόνια δημοσιογραφίας, μετά από βραβεύσεις που ποτέ δε γνωστοποίησα, μετά από σχέσεις σοβαρές με σημαντικά για το ρου της νεότερης μεταπολιτευτικής ιστορίας της χώρας πρόσωπα, μετά από κάλυψη θεμάτων σε αρκετές χώρες του κόσμου, μετά από μία πολύ συγκεκριμένη διαδρομή έξω από διαπλοκές, ίντριγκες, φαρισαϊσμούς και δολοπλοκίες, μάλλον είμαι σε θέση να κοιτάξω κάποιον και να τον ρωτήσω… γιατί…
@ Γιατί πρέπει ο δημοσιογράφος που πάντα κουβαλάει τη δική του αλήθεια και τη δική του ματιά, να αλληθωρίζει προς τα εκεί που υπάρχει δύναμη ή ισχύς; Γιατί ο δημοσιογράφος, πρέπει, για να είναι αρεστός, πρέπει ντε και καλά να ενδύεται τα χρώματα των στιλιστικών επιλογών άλλων και ειδικά όταν πρόκειται για σχεδιαστές ρούχων μιας ολόκληρης κοινωνίας; Γιατί ο δημοσιογράφος πρέπει να οφείλει σε διοικούντες ή σε ιθύνοντες; Ποιος είναι εκείνος που θα μαλώσει τον δημοσιογράφο για την άλλη άποψη; Ή ποιος είναι ο άνθρωπος αυτός που θα ντύσει ναυτάκι έναν δημοσιογράφο για να τον κάνει βαποράκι του;
@ Όταν ο δημοσιογράφος μπορεί να είναι η φωνή έστω και ενός πολίτη, τότε έχει πετύχει. Όταν μπορεί ο δημοσιογράφος να καταγράψει έστω και μία λακκούβα, ένα κομμένο δέντρο, μία πολιτική ντροπή ή ένα αυτοδιοικητικό ατόπημα, τότε ναι, έχει πετύχει. Ο δημοσιογράφος, δεν είναι ανάγκη να δίνει λογαριασμό σε κανέναν αρκεί να κινείται στις διαδρομές που ορίζει η ηθική και η δεοντολογία. Δεν επιτρέπεται ο δημοσιογράφος να φοβάται κανέναν, μιας και όλα μπορούν να του τα πάρουν, όχι όμως την αλήθεια του και την ψυχή του.
@ Κάποτε, μπροστά στα μάτια της γυναίκα μου, με είχαν κάνει μαύρο στο ξύλο, επειδή προσπαθούσα να καλύψω ένα θέμα αλλά κάποιοι δεν το ήθελαν. Κάποτε άλλοτε, με κάλεσαν να με βραβεύσουν σε μία κατάμεστη αίθουσα παρουσία σημαντικών ανθρώπων. Κάποτε άλλοτε με είχαν ως ένα από τα εμπλεκόμενα πρόσωπα σε τρομοκρατική οργάνωση. Μία άλλη φορά, με έβαλαν ως καταζητούμενο σε αφίσες που κόλλησαν στους τοίχους στα Εξάρχεια. Δεν ήταν λίγες οι φορές που με βάπτισαν Πασοκτζή, Δεξιό, Κομούνι, σύντροφο της Εξωκοινουβουλευτικής Αριστεράς. Ένας μάλιστα που αργότερα έγινε καλός μου φίλος, έλεγε ότι είμαι η πένα του Κωσταντίνου Μητσοτάκη, ενώ άλλοι καταδίκαζαν την ανθρώπινη σχέση που είχα με τη Δήμητρα Λιάνη.
@Αυτά τα αναφέρω, διότι όλα είναι κομμάτια της ζωής ενός δημοσιογράφου. Να κινείται, να υπάρχει, να βάλλεται, να ματώνει, να συνυπάρχει, να ζορίζεται, να κυριαρχεί, να μουδιάζει, να αναγνωρίζεται, αλλά και να ξεπερνάει τα γήινα, όσο κι αν αυτό διαβάζεται παράταιρο. Όλα αυτά και πόσα άλλα, είναι η ζωή του δημοσιογράφου.
@ Είναι πολύ σημαντικό, μέσα σε όλη αυτή τη φουσκοθαλασσιά να μένεις δημοσιογράφος με σταθερό τιμόνι, να μην επηρεάζεσαι από καλές ή κακές κριτικές, να μη λιγοψυχάς σε συμπεριφορές ή απειλές, να μην ενδιαφέρεσαι αν είσαι ή όχι αρεστός. Όταν ο δημοσιογράφος, αυτό είναι, με βάση αυτή την αρχή κινείται, όταν έτσι κυκλοφορεί μέσα στην κοινωνία, έτσι κλείνει την πόρτα του με το που μπαίνει στο σπιτικό του, αν με βάση όλα αυτά λέει την καλημέρα του σε συναδέλφους και συνανθρώπους του, τότε ναι… Είναι δημοσιογράφος χωρίς απαξία κι έχει το δικαίωμα, να μιλήσει έστω για τον έναν, να γράψει την άποψη, του ενός, να εκφραστεί για όσα μπορεί να διακρίνει να κρίνει ακόμη και μόνο ένας πολίτης.
@ Σήμερα που γέμισε η χώρα, από τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς, εφημερίδες, περιοδικά, διαδικτυακά σάιτ, που βαριανασαίνουν, που έχουν στα πεπραγμένα τους τη συναισθηματική αμηχανία άνεργων δημοσιογράφων, που κάποτε ήταν στρατευμένοι στην ενημέρωση την οποία τα ΜΜΕ εκπέμπουν, σήμερα, επιβάλλεται η διάκριση και ο σεβασμός. Ειδικά για τις περιπτώσεις εκείνες, δημοσιογράφων, συντακτών και επιμελητών θεμάτων, που επιμένουν να δίνουν τη μάχη για να μη σκοτεινιάσει περαιτέρω στο χάος και την κατσιφάρα η δημοσιογραφία κι η αυθεντική οικογένεια της. Διάκριση και σεβασμός για όσους δημοσιογράφους επιμένουν να μην ξεπουληθούν στις προσδοκίες της διευκόλυνσης από πολιτικούς ή οικονομικούς κύκλους. Για όσους δημοσιογράφους, αρνούνται να καταθέσουν τα όπλα με τα οποία υπερασπίζονται έστω τον έναν πολίτη, έστω το ένα θέμα, έστω τη μία άποψη.
@ Κι αν αυτό, δεν βολεύει εκείνους που κάθονται στις κεντρικές μητροπολιτικές πολυθρόνες, αλλά κι όσους κινούνται επάξια ή ανάξια γύρω τους, λυπάμαι αλλά η αλήθεια θάβεται ποτέ όμως με τσιμέντο… Κάποια στιγμή εμφανίζεται, ξεσκονίζεται και συνεχίζει την πορεία της προς το αύριο.
@ Στα τόσα χρόνια της δημοσιογραφικής μου ύπαρξης, ακολούθησα έναν βασικό κανόνα. «Μη σκύψεις το κεφάλι, έστω και αν σου ζητήσει το ταπεινό μυρμήγκι να σκύψεις για να σε φιλήσει στο κούτελο». Υπήρχε όμως ακόμη μία ανάσα, ποιητική μεν αλλά τεράστια, την οποία ως ευαγγέλιο την κρατούσα και την κουβέντιαζα με συναδέλφους και όχι μόνο. «Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον, όσο μπορείς μην την εξευτελίζεις…», είχε γράψει ο Καβάφης. Δεν ήμουν μόνο εγώ που ακολούθησα και ακολουθώ αυτό τον κανόνα, αυτή την ανάσα, κύριε διοικητά, κύριε διευθυντά, κύριε δήμαρχε, κύριε υπουργέ, κύριε πρωθυπουργέ, δέσποτα, άγιε ηγούμενε, κύριε βουλευτά, φίλε τραπεζίτη, αντιδήμαρχε, αντιπεριφερειάρχα, κομματικέ μου φίλε, οικονομικά εύρωστε συμπολίτη μου. Υπάρχουν εκατοντάδες δημοσιογράφων που αν και περπατούν σχεδόν ξυπόλητοι σε χαλικωτούς δρόμους, όμοιοι στη δύσκολη καθημερινότητα με όλους τους άλλους πολίτες, αρνούνται να φορέσουν παπούτσια που τους προσφέρθηκαν ως δώρο.
@ Κλείνοντας το συγκεκριμένο μονόλογο, εξ αφορμής των όσων γράφονται και λέγονται τις τελευταίες μέρες για νυν ή πρώην φίλους, για δέντρα που εξαφανίζονται ή δέντρα που εμφανίζονται, για δικαιολογημένες ή όχι εντάσεις και ενστάσεις, από επιτήδειους με διάθεση επικήδειου, επιθυμώ να αναφέρω το εξής.
@ Κάθε συνεπής, ηθικός, κάθε αξιοπρεπής δημοσιογράφος που δέχεται την όποια επίθεση, μπορεί, να βιώνει δυσχέρεια στην καθημερινότητα του. Όμως, επειδή κάποτε όλοι φτάνουμε στο τέλος της διαδρομής μας, αξίζει στο σημείο του τερματισμού να βρεθούμε ανάμεσα σε ανθρώπους και όχι ανάμεσα σε σκιές. Μπορεί ο κάθε ένας να λέει ότι θέλει για κάθε άλλον. Όμως για να είσαι άνθρωπος της πρεπιάς, δε θα πρέπει να σε συνοδεύει ο χαρακτηρισμός, του επικίνδυνου. Όποιος κι αν είναι ότι κι αν είναι. Το πιο δυνατό χαστούκι δεν μπορεί να νικήσει το πιο αληθινό χαμόγελο την πιο καθαρή ματιά. Οπότε σίγουρα η καλύτερη επιλογή για έναν δημοσιογράφο, είναι να βρεθεί στην πλευρά των ανθρώπων και όχι στην πλευρά των σκιών.
