Η φετινή Μεγάλη Εβδομάδα φτάνει στην κορύφωσή της κι εμείς οδεύουμε σε ένα ακόμη “διαφορετικό” Πάσχα, υπό τη σκιά του πολέμου και της ανθρώπινης τραγωδίας που εξελίσσεται στην Ουκρανία εδώ και πάνω από πενήντα μέρες.
Βαρύς ο φόρος αίματος, ανηφορικός και δύσβατος ο δρόμος της προσφυγιάς, καθώς παιδιά, γυναίκες, μητέρες και γιαγιάδες εγκαταλείπουν τις εμπόλεμες ζώνες αναζητώντας ασφαλές καταφύγιο υπό τον φόβο του θανάτου που έχει προκαλέσει ο πόλεμος.
Συγκλονίζει η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, που κάνει λόγο ότι ξεπέρασαν τα 5 εκατομμύρια άτομα, με το 90% να αποτελείται από γυναίκες και παιδιά, καταγράφοντας τη μεγαλύτερη μεταναστευτική ροή από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Έτσι, οι συγκυρίες υπό τις οποίες γιορτάζουμε και αυτό το Πάσχα (μην ξεχνούμε τους περιορισμούς και τις καραντίνες λόγω covid των τελευταίων χρόνων) δίνουν -ξανά- την ευκαιρία για αναστοχασμό, για επαναπροσδιορισμό των αξιών της ειρήνης και της αλληλεγγύης.
Και κάτω από αυτές τις συνθήκες, όμως, -και- το φετινό Πάσχα δεν χάνει το αναστάσιμο νόημά του, την ελπίδα που φέρνει για ένα καλύτερο “αύριο”.
